Είχα ένα μυαλό αλλά δεν είχα καρδιά
δεν είχα καν πέος.
Κοιτούσα τους ανθρώπους
κι έβλεπα όλα όσα
δεν θα καταφέρω ποτέ.
Δεν με ένοιαζε.
Ήξερα ότι πονούσαν κι αυτοί
βλέποντάς με να σέρνομαι
ως το σπίτι
ίσα για να τσακιστώ.
Κάπου μεταξύ ποίησης
και αδιαφορίας.

*Πηγή: https://enaetsi.wordpress.com/2023/05/16/7285/#like-7285

Να μιλήσω για την ομίχλη
να πω για τον λασπωμένο καρόδρομο μέσα στην καταχνιά
καθώς κολλούνε τα βήματά μας και δε βλέπεις
παρά μόνο ακούς, των άλλων τις φωνές, των πορευμένων-
δεν είναι ένα σχήμα λόγου ούτε πια υπάρχει
διάθεση για παραδοξολογίες.
.

Μιλώντας, ακόμα, για την ομίχλη, καταλαβαίνετε ,
δεν κάνω λόγο για τις καιρικές συνθήκες-
όλοι έχουμε δει κάποτε ομίχλη
η ομίχλη είναι παλιά όσο κι ο κόσμος.

.

Εκείνο που θέλω να πω είναι άλλο κι ίσως μόνο
όσοι πλάι μου βαδίζουνε και δεν τους βλέπω
καταλαβαίνουνε καλά ομίχλη τι σημαίνει:
αφανιζόμαστε, αδέρφια αφανιζόμαστε,
βαθμηδόν βουλιάζουμε μες την ομίχλη
μας αφομοιώνει η καταχνιά έναν έναν.

.

Παράξενα αντηχούν οι φωνές μέσα στη σιωπή
κι ακόμα πιο παράξενοι οι σύντροφοι που βαδίζουν με τυφλά χέρια.

*Από τη συλλογή: «Περιγραφή εξώσεως»

**Πάρθηκε από εδώ: https://christinehag.wordpress.com

Δεν ακούεται ούτ’ ένα κύμα
εις την έρμη ακρογιαλιά
λες και η θάλασσα κοιμάται
μες στης γης την αγκαλιά
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

Ποιοι είναι αυτοί
που βυθίστηκαν στο ακροθαλάσσι
Άκλαυτοι, μισούμενοι, λοιδορούμενοι
από την οργή του όχλου;
Σαν τα κολυμπηθρόξυλα οι ψυχές τους
στα δίχτυα του Πρωτέα
Κι η μοίρα που μετράει
στην άταφη ταφή τ’ άσπρο χαλίκι
τρίζοντας βογκώντας κάποτε θα φρίξει
Όπως τα ζώα τους παράχωσαν
λαϊκά παιδιά και ξένους
και έλληνες ιππείς τυμπανισμένους
μάτια χωρίς ματόκλαδα
στόματα δίχως χείλη- άδικη γη
τι σιωπή έφερε η σκλαβιά, τι καταισχύνη
Την άλυσο, την άλυσο
ως πότε δέσμιο κορμί θα αντέξεις;
Στο Φαληράκι απόψε
η φεγγαράδα σ’ ανασταίνει, λες
κι ο ουρανός στη ζωή κι άλλη φορά μας φέρνει!

*Από τη συλλογή “Εξάγγελος”, εκδ. Περισπωμένη, 2021.

ΝΗΣΙ

Ανενεργά ηφαίστεια
τα μάτια σου
έργα αστεία άνευ ύφους

*

ΦΛΟΙΣΒΟΣ

Μπροστά στη θάλασσα
Έμαθα τι σημαίνει φλοίσβος.
Δεν έμαθα ακόμα τη λέξη,
Όσο και να την διαβάζω
Ξανά και ξανά
Μόνο τον ήχο των κυμάτων έμαθα.

*Από την ενότητα “Η μοναξιά της διαίσθησης”

*

ΣΟΦΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ

Λεν πως ψέλλισα
της φύσης γέμισα
τις κούφιες λέξεις

Λάθος περίμενα
φίλους αμέτοχα
άτεγκτες ψυχές

Δεν παραστράτησα
τους τύπους κράτησα
μικρές ορμές

Δες πως πειθάρχησα
πάθη συγκράτησα
πολλές ενοχές

τώρα θα ζήσω
τους γιους μου
στο αίμα θα βαφτίσω
σοφές επιλογές.

*Από την ενότητα “Ωστικά κύμματα”.

**Από τη συλλογή “Φρενίτιδα”, εκδ. ΣΑΙΞΠΗΡΙΚόΝ, 2017.

ΚΡΑΝΙΟΥ ΤΟΠΟΣ

Κατοικώ μέσα στη βαρύτητα
αν θέλω ν΄ ακούσω τη φωνή μου
πρέπει να βασιστώ στη σπονδυλική μου στήλη
πρέπει να βασιστώ στα σκοινιά μέσα στο σώμα μου

όχι ακόμα, λέω στο καλάμι που λυγίζει ο άνεμος
όχι ακόμα, λέω και δένω άλλον έναν κόμπο

το φως και το σκοτάδι γύρω μου είναι πλήρη
προσευχηθείτε για μένα στο γυμνό τοπίο
όπου αλυχτώ κι ελπίζω, χωρίς να ξεχωρίζω
τον ήχο απ’ την ηχώ του

*

ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Τραγουδώ, γιατί το τραγούδι είναι ελεύθερο
κι η ελπίδα είναι ένα κόκαλο που θάβω και ξεθάβω

πιάνομαι από ένα χαμηλό σύννεφο
πιάνομαι από ένα χάλκινο καρφί
απ’ το τυφλό άλογο που με οδηγεί
από ένα στήθος που σε δάσος αλλάζει
όπως αλλάζει το τραγούδι σε προσευχή
μέσα στο δάσος είναι ένα ξέφωτο χρυσό
και μες στο ξέφωτο το πρόσωπό μου

τραγουδώ, γιατί το τραγούδι είναι ελεύθερο
κι η ελπίδα είναι ένα κόκαλο που θάβω και ξεθάβω.

*Από τη συλλογή “Ενδεχόμενα τοπία”, εκδ. Αντίποδες, 2021.

ΣΤΟ ΚΑΦΕ “ΕΝΤΡΟΠΙΑ”

Έξω απ’ το παράθυρό μου εκεί
στη φευγαλέα ζωή των προαστίων
κάποτε ένα παιδί έσωσε τον κόσμο
γύρισε την πλάτη του στο κενό
δείχνοντας το αστραπιαίο πέρασμα του μυστικού.

Στο καφέ “Εντροπία” συγκομιδή ψυχών
οι θαμώνες αφουγκράζονται ανήσυχοι κάτι αμετάκλητο
ένας μεταλλαγμένος άνεμος εισβάλλει στις αισθήσεις
διασπά το χρόνο σε μοναχικά συμβάντα
τις λέξεις σε τρομαγμένα πουλιά.

Ρέω σε θάλασσες σωσίες υδάτινους λαβύρινθους
κάθε άνοιξη είναι ένα αβέβαιο κρυπτόγραμμα
πού πάει όλη αυτή η θύελλα που με γέννησε
πού μεταναστεύει.

Αυτό που πέρασε αστράφτει απρόσιτο
ό,τι έρχεται ζει εδώ
ανάμεσα σε μας και τους παγετώνες.

*

ΟΙ ΙΝΕΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

Αποκοιμήθηκα ανάμεσα
στους αιώνες
αργή φυγή στις ίνες της αιωνιότητας
εκεί ένας αλχημιστής μεταλλάσει
τον ύπνο σε φως.
Αυτό που θέλησα να γνωρίσω
μένει απλησίαστο.

*

ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

Στις αβοήθητες νύχτες η ψυχή
όταν κανείς δεν την προσέχει
κατηφορίζει στη θάλασσα θροΐζοντας
μια πεταλούδα γεννημένη απ΄ τους αιώνες
μαζεύει άστρα με την απόχη της
επιστρέφοντας τα σκορπίζει
στις εποχές της γης.

Ύστερα σπαραχτικά ερωτηματικά
ο άνεμος μες στα κλωνάρια.

*Από τη συλλογή “Στο καφέ ‘Εντροπία’”, εκδ. Μανδραγόρας, 2017.

ΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΓΑΛΟΠΟΥΛΟ

τον ακέραιο επαναστάτη
τον βρίσκετε απόψε στη σελίδα 30
του ψυχαγωγικού παραρτήματος

ο ακέραιος επαναστάτης
έχει για τον κομμουνισμό μονάχα
ένα χαμόγελο όλο συμπόνοια

ο ακέραιος επαναστάτης
στέκεται πολύ πιο αριστερά απ’ τον μάο
μπροστά στην κάμερα της τηλεόρασης

ο ακέραιος επαναστάτης
αντιμάχεται το σύστημα
με παταγώδεις συνεντεύξεις

ο ακέραιος επαναστάτης
είναι φτιαγμένος από τρανζίστορς
αυτοκόλλητος κι ανέμελος

ο ακέραιος επαναστάτης
δε βάζει γλώσσα μέσα του
είναι τρομαχτικά επικίνδυνος

είναι ο αγαπημένος μας παλιάτσος

*

ΜΙΑ ΞΕΘΩΡΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

εκεί που κουβεντιάζουμε, συντρόφοι,
μου φαίνεται καμιά φορά
σα να ‘χουμε ξεχάσει κάτι.
δεν είναι ο εχθρός.
δεν είναι η γραμμή.
δεν είναι ο στόχος.
δε βρίσκεται στη σύντομη διδασκαλία.

αν δεν το είχαμε ποτέ γνωρίσει
δε θα υπήρχε αγώνας.
μη με ρωτάτε τι είναι.
δεν ξέρω πώς το λένε.
ξέρω μονάχα
πως είναι είναι το πιο βασικό
που έχουμε ξεχάσει.

*Από το βιβλίο “Χανς Μάγκνους Εντσενμπέργκερ, Ποιήματα”, εκδόσεις “Γράμματα”, 1978. Μετάφραση: Παναγιώτης Λάμπρου και Δέσποινα Στεργίου.

Ανδρειωμένος
θα ξαμοληθώ στα ξέφωτα
για λίγο άνεμο
για λίγο χρώμα γιασεμιού
για λίγη μυσταγωγία τζιτζικιών

Ανδρειωμένος
θα ψάξω παντού
για ένα κομμάτι γης
ζωγραφισμένο
από τον λαϊκό παραμυθά Θεόφιλο

*

Λέξεις γράφουμε
Αποφάγια λόγου
αδιάβαστα

Μυστικά ψιθυρίζουμε
που κανένα αυτί δεν θ’ ακούσει

Χιλιόμετρα κάνουμε
δίχως να συναντιόμαστε
δίχως ο ιδρώτας να φτάνει κάπου
δίχως χάδι και χαμόγελο
Χιλιόμετρα κάνουμε στο πουθενά

*

Αυτή η Άνοιξη
θα είναι δική μας
Τα σπασμένα φτερά
θα γίνουν κουπιά
που θα μας φέρουν κοντά
σε μαγικά νησιά
με την πλούσια βλάστηση
και τα τρεχούμενα νερά
της λησμονιάς μας

*Από τη συλλογή “Τα δύστροπα σύμφωνα”, εκδ. Μανδραγόρας, 2022.

ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΕΡΚΙΔΑ

Αυτό το τσίρκο ήταν πλήρες.
Μ’ ένα σχοινοβάτη δίχως πόδια
να δοκιμάζει το σχοινί πριν ανεβεί
κι έναν άλαλο παρουσιαστή
με την κοιλιά μπαλόνι και ημίψηλο.
Η θηριοδαμάστρια χωρίς χέρια
να βαστά στα δόντια το μαστίγιο
και στα παλούκια δεμένοι ελέφαντες
με προβοσκίδες γουρουνιών
στα κλουβιά λιοντάρια, χωρίς χαίτη.
Χορεύτριες υπήρχαν, ναι
χοντρές και με σγουρή γενειάδα.
Και δύο ζογκλέρ αόμματοι
να πετούν ο ένας στον άλλο τις κορύνες.
Στις κερκίδες υστερικές μανάδες, στείρες
έγνεφαν στα παιδιά τους ησυχία.
Η παράσταση σε λίγο θ’ αρχίσει
κι όλοι θα πρέπει να κάνουν πως γελάνε.

*
ΚΙ ΟΜΩΣ

Έχει πολλές ταυτότητες
επίσημες κι ανεπίσημες
κρυμμένες σε τσεπάκια.
Απ’ αυτές διαλέγει μία
και την παρουσιάζει.
Δηλώνει «εδώ»
ανά περίσταση «υπάρχει»
και παρόλο που φοβάται
ξέρει πως ως να συλληφθεί
κακοποιός δεν είναι.
Είναι παθολογική
συλλέκτης εαυτών
και καθημερινά
στον ημερήσιο τύπο
ψάχνει σεσημασμένους
προς ανακούφιση
μιας δεδομένης μοναξιάς
μέσω κοινής απάτης.

Για να χτίσω ένα ποίημα
παίρνω με αγωνία τις λέξεις μέσ’ απ’
τη σιωπή τους
και προσπαθώ να μετατρέψω την
εξ αγχιστείας συγγένεια
που έχω μαζί τους
σε συγγένεια
εξ αίματος

Και σαν φιλότιμος λούστρος
θέλω να τις κάνω να λάμψουν
για να φωτίσουν μυστικές
και αγνοημένες σχέσεις
δίνοντάς τους μια νέα ταυτότητα
Να γίνουν καθρέφτης σκληρός
όταν χρειάζεται
ή κραυγές να γίνουν που
θα σέρνουν ένα άρμα όλο φως
όπως ήταν το άρμα του Προφήτη Ηλία
Mόνο που θα πετάει
προς μια ανθρώπινη
συνάθροιση