Αρχίζω να συνηθίζω αυτήν τη φωτογραφία που με κοιτά
Αρχίζω να συνηθίζω το μοναχό το μαύρο το πράγμα
Το νυχτωμένο που στράβωσε μέσα μου
Μια μέρα βούτηξα τον εαυτό μου μέσα στο αίμα του
Άνοιξ’ η μέρα μαύρη ομπρέλα
Κατέβαινε ως την κόλαση
Ο ανεμιστήρας έπαιζε τα μαλλιά μου
Το πικ απ το κομμένο κεφάλι μου
Έπειτα η φωνή μου ένα σκουριασμένο σύρμα
Τότε πέσανε από πάνω μου κάτι παιδικές πανάρχαιες μέρες
Ο λασπωμένος δρόμος δίχως το τέρμα
Το φάντασμα λεωφορείο
Το μουσείο ακορντεόν
Τότε είδα πως πάντοτε ήτανε νύχτα
Όπως όταν κάποτε ήτανε μέρα
Μ’ ένα κορδόνι
Κλείσαν κι οι φωτογραφίες των πάγων
Λίγο λίγο το αίμα μου μουσκεύοντας τον εγκέφαλο του τρελού
Γράφοντας τις σελίδες της στάχτης

Προοίμιο.
Ένα παντζούρι παίζει με τον άνεμο
Μακρόσυρτος συριγμός, επαναλαμβανόμενος
καμπάνες αγγέλλουσες Ανάσταση
Ακαθόριστα βήματα επί της Προποντίδος.
Μετρώ εικοσιπέντε χρόνια ρέμβης
Ξοδεμένα στο κυνήγι ιριδιζόντων οφθαλμών
Ή έστω κόγχης αδειανής,
Να την προλάβω με δυο επιρρήματα.

Χρόνος, διάσταση της αφαίρεσης
Χρόνια που τ’ άθροιζες σε προπολεμικό τετράδιο
Κοιτώντας τη φωτογραφία του προπάππου,
Θύματα υγρασίας κι αυτή κι εσύ.

Τώρα ένα ρολόι στον τοίχο απόμεινε
Για να ξηλώνει σταθερά τα δώματα της μνήμης.
Να εξιστορεί το πάγωμα και ίδρωμα των τοίχων
Την απουσία μουσικής και τη σβηστή εστία.

Σφαλίζω τα μάτια και στο βουνό διακτινίζομαι
Μυρίζει πεύκο κι αγριοχόρταρα
Εκεί, στην κορυφή της Τραπεζίτσας
Θα ήτανε του Αγιώργη ή μάλλον Ψυχοσάββατο
Στη γειτονιά ετοίμαζαν
πίτες και πρόσφορα οι γυναίκες.
Κι ο ιερέας λιβάνιζε, στα κενοτάφια μονολογώντας

Μορφή από άλκιμο ρόμπολο, Πινδαία μαχήτρια θυμίζεις
Έργο των επιδέξιων μαστόρων του Φθινοπώρου

Αυτοί σε ασπρόχωμα λαξεύσαν την οργή αρχαίας λύκαινας
Που δολερά κάποτε δέσανε στο ρέμα οι Πεκλαρίτες
Να φτιάξουνε απάνω της το πρώτο τους γεφύρι.
Και την ουρά της την παχιά, έβαλαν για καμάρα
Και για κλειδί αλύχτημα το αίμα να παγώνει.

Πλην, στιλβωμένο στη ματιά απείθαρχο, εωθινό ανεμοχάλαζο
Αιφνίδια σφυροκοπά τους αμετροεπείς κυνηγούς της Άνοιξης.

Πάντως εγώ που δεν σε γνώρισα παρά για μιαν αναπνοή
Θυμάμαι τα τριαντάφυλλα που ανθίζουν μόνο Μάη
Σ’ εκείνο τον περίβολο έξω από το μαντζάτο
Και τι ροδόνερο έδιναν και μύριζε το σπίτι.

Τότε κρεμάγαν, τα παιδιά, βατράχια απ’ τα ποδάρια
Ποθώντας να ξορκίσουνε με τη βροχή την ξέρα
Και συ που παραμόνευες τις Τούρκισσες, να μάθεις
με τι βοτάνια μυστικά πλενόντουσαν τη νύχτα
κι αστράφτανε τα πρόσωπα και ρόδιζε το δέρμα,
ξανά δεν σάλεψες ν’ αφηγηθείς τους θησαυρούς του Μάρτη.
Μηδ’ ανεπαίσθητα χαϊδεύοντας τον ασημοσταυρό της βάπτισης,
ζήτησες απ’ τον άνεμο χρησμό βραχνού προφήτη.

Μονάχα πια το αποτύπωμά σου μένει
Παγωμένο ίχνος, ανεπαίσθητο
Μνήμα αμνημόνευτο, μονήρες

Στης Κόνιτσας την φιλύποπτη μοναξιά.
Πλάι στις ρούγες εμφύλια λουφάζουν πάθη
Και στο λυκόφως κατεβαίνουν οι σκιές
Όσων τσακίστηκαν στ’ άρρητα βάραθρα της Τύμφης.

Στήνουν χορό στην ποταμιά και γάμους στην πλατεία
Ραίνουν με μαύρο τσίπουρο το χώμα να καθίσει
Και τριγυρνάν ανίσκιωτοι κάτω απ’ τα κυπαρίσσια
Για ντέφια έχουν κεραυνό, βιολιά καρδιά ελάτου
Δοξάρια από του τραγιού την κάτασπρη γενειάδα.

(Η θύμησή σου εχέμυθος δεκαπεντασύλλαβος)

Όταν περάσει καιρός
Και τα μαλλιά μου λιγοστέψουν
Όταν η αναπνοή κομμένη σ’ εφτά όγδοα
Τραγουδιστή δύσπνοια, υφάνει το νεκροκρέβατό μου
Τότε θα σηκωθώ σου υπόσχομαι
Να σε ματαπαντήσω

Το ρόμπολο το ξέρω. Στέκει μονάχο οδόσημο
Κει που κυρτώνει το μονοπάτι.
Ράθυμων ορειβατών, καρτερικών τσοπαναραίων,
φαεινέ αμάραντε.

Και το απαρηγόρητο σαρκίο μου
Που σκίστηκε απ’ τα χρόνια
Και βάρυνε⸱ και μου ‘γινε δύστροπος οδοιπόρος
Ίσως ταιριάξει στο δικό σου
Που ετάφη από τις βροχές κι απ’ τις πευκοβελόνες

Παίρνω, υποκλέπτω προσκέφαλο
Κέδρο και κουκουνάρια
Σάβανο ράβω από τζουχιά
κι απ’ άγρια τσουκνίδα

Ρόγχος επιθανάτιος
Το βουητό
του Αώου.

Σκέψεις για σένα ραντίζουν τη σκέψη μου.
Σταγόνες μαύρες πέφτουν από την κόψη του ξίφους
Του κεραυνού. Λευκά χαρτιά σκορπίζουν
Μαύρες και κόκκινες διφορούμενες
Κούπες και μπαστούνια. Ο θάνατος με προσπερνά
Κάθε μέρα και ψεκάζει στα μαλλιά μου
Τα ισχυρά του χημικά. Οι χτύποι
Του ρολογιού αλλάζουν φωνή και προφέρουν τ’ όνομά σου.
Τι έδεσμα είναι η ζωή, με το
Σπασμένο της ποτήρι και τα ξινά σταφύλια.
Τα στήθη σου έρχονται στο μυαλό μου
Που μυρίζουν αμυγδαλωτά.

*Από το βιβλίο “Κέννεθ Ρέξροθ – ποιήματα”, Εκδόσεις Ηριδανός, μετάφραση Γιάννης Λειβαδάς.

Στην αγκαλιά σου στριμωγμένη
στα δίχτυα των χεριών σου εγώ πιασμένη

στης ψυχής σου μέσα το σώμα
ανάπνεα

όπως ο Σκύμνος
στης μάνας του το τριχωτό τον όγκο

ποιος θεός να μην ζηλέψει
της θνητής,
το ανέλπιστο τραγούδι των σειρήνων

καθώς Νέφελος λέξεων
τραγούδι δικό μου αλάργα σκορπώ

ένα γλυπτό φτιαγμένο από τον Moore
τα σώματα μας

ορμή του αγκαλιάσματος
και δέσιμο

εκείνη ώρα να προσέξεις
μη και κάνεις κάποια ευχή

όχι ευχές την ώρα αυτή
αφού ανώτερη στιγμή δεν θα υπάρξει

ίμαι η ερωμένη του χειμώνα
εκεί στον αχνό της μαγείας

Αμαρυλλίς το όνομά μου
στο χρώμα του άσπρου

στην παγωνιά εκεί του ανέμου
τις μέρες τι πυκνές από ομίχλη

θα μεταμορφωθώ σε χειμωνιάτικο λουλούδι
αχ πόθοι κάτω από τις λίμνες

βλέπω το χέρι σου να απλώνεται
Φειδόσωμα εσύ
σαν ένα χάδι θεϊκό

η θηλυκιά μου η κοιλιά σε περικλείει τρυφερά
και Σκορπίωνες οι φωνούλες μου

καθώς ανέμου τραγούδια
συνθέτουν ντροπαλά

#Από την ενότητα “Της λήθης” 2016-2019

* Σκύμνος – Νεογνό ζώο
* Σκορπίωνες – Αστερισμοί του νότιου ημισφαίριου
* Φειδόσωμα -Δική μου λέξη
* Νέφελος-Δική μου λέξη

————–
Η διατρύπηση
κι η διατύπωση
συγχέονται
στα σαλόνια των Στωικών
καθώς
μια λέξη
μια πρόταση
και μια παράγραφος
καταπίνονται τελετουργικά
από ένα μικρόβιο ρηξικέλευθο,
ένα μικρόβιο αιώνιο,
μικρόβιο πονηρό.

«Διατρύπηση ή Διατύπωση»;
«Διατύπωση ή Διατρύπηση»;
το δίλημμα που αντηχεί στις υπόγειες Στοές

Ξέρεις, Σοφέ αγαπημένε, ο λόγος εκφέρεται
ο λόγος διαχέεται
είναι ήχος,
είναι εικόνα,
συνάντηση αναθυμιάζουσας ύλης
και πετρωμένων ιδεών
-απαιτείται δόντι-
απαιτείται γείωση
απαιτείται σκληρότης
για να λεχθεί το συλληφθέν νόημα
αναρωτήθηκες ποτέ γιατί η μασέλα;
αναρωτήθηκες ποτέ γιατί το σφράγισμα;
η μάχη των τριάντα δύο λευκών αξιωματικών;
Τι φρουρείτε ρε;
Τι εισέρχεται ή τι θα εξέλθει;

Από νεογιλά εκπαιδεύεστε καλά
– εκεί είν’ όλοι –
παππούδες, γιαγιάδες
γονείς και δάσκαλοι παντός είδους
και οδοντόβουρτσες χαριτωμένες
και εύγεστες κρέμες,
καθρέφτες,
βρύσες,
όλα να είναι στη σειρά.
Τι φρουρείτε ρε;
Πείτε! – Τι ρέει ή τι απορρέει;

Αχ, Τερηδόνα σοφή,
Τερηδόνα έγκαιρη,
Τερηδόνα πολυμήχανη
της λαιμαργίας φρουρέ
της επιφάνειας αμφισβητούσα,
συ που τη νοηματική ατασθαλία πολεμάς
διατρυπώντας το εύμορφο σμάλτο
Συ που υπενθυμίζεις στους υπνωτισμένους
ότι μια σκέψη χτίζει μια λέξη στεγανά
και οι προτάσεις σύμπαντα στεγνά
όταν τα αδαμάντινα φράγματα
φυλάσσουν μόνο τα έξω μην μπουν
κι αφήνουν ανεξέλεγκτο
έναν οχετό να περιχέεται στην Πόλη

[κι έρχονται ύστερα οι Σωκρατικοί και οι Αριστοτελικοί
και οι Μέλανες και όλοι αυτοί
να σου θυμίσουν πώς έτρεχαν τα λύματα
παλιά εις τη Γλασκώβη
όταν απαρχής ικανώς εκπαιδευμένοι
Έλληνες και Ρωμαίοι
Οθωμανοί και Φράγκοι
ήξεραν πώς να κρύβουν οχετούς
στα έγκατα ανείδωτα
μην και χαλάσει η μόστρα]