Δεν έρχεσαι στα όνειρα. Μένεις στον ξύπνιο το βαθύ ποτάμι που κατεβάζει υλικά των ημερών μου κι ετούτη την πηχτή σιωπή, που πια σκεπάζει τα έργα της αγάπης:
Μπουκιές ψωμί, που τιναχτήκαν απ’ τα χώματα· Κέρματα χορευτές στην τρύπια τσέπη· Νύξεις, μιας κάπου κάποτε γιορτής· Και αργία του θανάτου.
Μα δεν ξαπλώνεις ποτέ στα όνειρά μου: Αλφαβητάρι του παλιού μου τραγουδιού, ψέμα δεκτό με επιείκεια. Πάνω από ξερόχορτα, δαδιά, σκασμένα προσανάμματα στέκει ο ύπνος όρθιος πεθαμένος.
Όσο πιο κοντά φτάνεις τόσο το πιστεύεις’ μπαίνεις στην ουρά που μυρίζει ιδρώτα πρόσωπα απελπισμένα στέκονται ώρες όρθια κάνουν ένα βήμα να φτάσουν πιο κοντά σε σπρώχνουν ασυναίσθητα με αγένεια που δεν λογαριάζουν μα ούτε κι εσύ όλοι είμαστε θύματα παρατεταγμένα. Κάποιοι έχουν παιδιά στην κοιλιά ο πίσω σε σπρώχνει ξανά κι όσο πλησιάζεις, μια απατηλή χαρά μειδιά, σε ειρωνεύεται. Μέχρι που φτάνεις και καταλαβαίνεις.
Ξεγελάστηκες πάλι.
Φεύγεις με την ικανοποίηση της δοκιμασίας και το ανικανοποίητο της ψυχής μέχρι την επόμενη μάταιη φορά που θα βρεθείς στην ουρά. Η ψευδαίσθηση έχει πορεία ιδρώτα και επανάληψη.
*Από τη συλλογή “Εγώ, απέναντι”, εκδ. Βακχικόν 2017.
Εικόνα καρτποσταλική καθεστώτος τυραννικού, αδηφάγου, αιμοσταγούς. Άνθρωποι πολλοί ιδρωμένοι να μοχθούν πλούσια ελέη να προσφέρουν σε λίγους δήθεν γαλαζοαίματους, φτασμένους πολιτικούς, πλούσιους ανερυθρίαστους για την υπερβολική δόση τύχης μέσα στην τόση νοσηρή ατυχία που δαμάζει εκείνους που ελπίζουν στην ελεημοσύνη των ολίγων φοβισμένοι. Ποιος φοβάται και ποιος θα έπρεπε να φοβάται; Δυο ερωτήσεις πανομοιότυπες με απαντήσεις συλλήβδην διαφορετικές. Απαντήσεις που ακόμα πολλοί δεν τολμούν να ξεστομίσουν. Ως πότε;
*
ΜΙΑ ΘΛΙΨΗ ΝΙΩΘΩ
Μια θλίψη νιώθω για τους απρόσεχτους καλλωπισμούς του αβυσσαλέου εγώ σου. Ποτέ δεν κατάλαβα τι τον ήθελες τριγύρω σου όλον αυτόν τον συρφετό.
*
Η ΣΚΕΨΗ
Το πουδραρισμένο ημίφως ξεσπούσε αδύναμα στην ήδη ξεθωριασμένη ταπετσαρία του καθιστικού. Φωνές ανεξιχνίαστες –ωσάν να επρόκειτο για κάποιο έγκλημα– αντηχούσαν από ικανή απόσταση.
Φως αδύναμο. Φωνές αδύναμες.
Προπορεύεται τι; Η εικόνα; Μήπως ο ήχος;
Λιλιπούτειος κλεφτράκος σε βαθύσκιωτο δρόμο.
Η σκέψη. Αδύνατη η σύλληψή της.
*Από την ποιητική συλλογή «Περιγραφές του ανεκπλήρωτου», εκδόσεις Κάκτος, 2022.
Έξω έχει ήλιο. Ο ήλιος είναι μόνο, τίποτ’ άλλο οι άνθρωποι όμως τον κοιτάζουν κι έπειτα τραγουδάνε. Από ήλιο εγώ δεν ξέρω. Εγώ ξέρω του άγγελου τη μελωδία και του τελευταίου άνεμου το φλογερό κήρυγμα. Ξέρω να κραυγάζω το χάραμα όταν κουρνιάζει ο άνεμος γυμνός στον ίσκιο μου. Εγώ κλαίω κάτω από τ’ όνομά μου. Εγώ κουνάω μαντήλια τη νύχτα και βάρκες πεινασμένες για πραγματικότητα χορεύουν μαζί μου. Εγώ κρύβω καρφιά για να χλευάσω τ’ άρρωστα όνειρά μου. Έξω έχει ήλιο. Εγώ ντύνομαι στάχτες.
Με την περασμένη άνοιξη μετά από σκληρά παζάρια μαζί της, συμμορφώθηκα και δέχτηκα όσον αφορά στα πρωινά, να εισπνέω για λίγο το γλυκό χαμομήλι, να βυθίζομαι εξίσου στο άλικο κόκκινο της παπαρούνας, και να ακροώμαι ασμένως να χελιδόνια που πετούσαν απτόητα γύρω μου. Όπως γίνεται συνήθως με κάθε τίμια συμφωνία και τα δυο μέρη συνυπήρξαμε για όλο το διάστημα χωρίς δράματα.
Εφέτος όμως σκέφτομαι να προχωρήσω σε σκληρότερες διαπραγματεύσεις και να άπαιτήσω απ’την καινούργια άνοιξη ένα μικρό ποίημα που το οξυγόνο του όμως θα είναι τέτοιο που θα του επιτρέπει να σταθεί απέναντι στα ολάνθιστα και μυρωμένα λιβάδια χωρίς αναστολές και δισταγμούς, και όχι σαν ένας μακρινός συγγενής,
Το στερέωμα τούτη τη νύχτα, κατεβαίνει αργά και μπολιάζει με μυστήριο την μικρή πολιτεία της σιωπής. Ένα μασκαρεμένο πουλί – σε ποιητή με μαύρο γυαλιστερό χρώμα, ανεβασμένο σ´ένα γυμνό δέντρο, απήγγειλε με ανθρώπινη φωνή τα τελευταία ποιήματά σου. Μέσα στη νεκρική ησυχία, ανάμεσα σε τυφλούς γίγαντες να ξεπροβάλλουν από εκεί ψηλά στο κάστρο και να φτερουγίζουν ολόγυρά σου, ακούς ουρανόπεμπτα μηνύματα που χαϊδεύουν την ακοή σου, κάνωντάς σε να αρμενίζεις στα άδεια μάτια τους, σαν τον τροχό που ακονίζει τις λάμες… Θυμάσαι… Υπήρξαν κι άλλες στιγμές που διαβήκανε μονάχες σ´ένα ύπνο που είχαν συντροφιά φωσφορίζοντα ωρολόγια και βουνά που κρατούσαν τις καταιγίδες στα σκέλια τους. Υπήρξαν στιγμές που τις μέρες, χιλιάδες πουλιά τραγουδούσαν… μα πώς να βγει αρμονικός σκοπός με τόση βουή ; Κι εσύ, ακόμα αναρωτιέσαι για τη λαύρα του χειμώνα και την παγωνιά του καλοκαιριού. Για όλα εκείνα τα πιστεύω και τα θέλω το πώς χαθήκανε ανάμεσα στους προσωρινούς συμβιβασμούς… Τώρα, μονολογείς: «….εγώ δεν τα κατάφερα ποτέ με τους λογαριασμούς…» Τώρα, κάτω απ´τα κύματα της οδύνης, τραβάς έξω τις πνιγμένες μέρες σου.
By Wang Guanglin, A J Carruthers and Zoë Sadokierski | 20 March 2023
In a j carruthers’s new collection, verse stanzas, running vertically from top to bottom rather than left to right, challenge the dominant linear mode of thinking and writing in the West. They call attention to alternative forms of representation and reveal the existence of other landscapes. The purpose of the ‘axis’ is no longer confined to one-way movement, but to rotation and circular modes of thinking, writing, and generating new ideas.
The poems here are iconoclastic: they draw on different media (such as musical notation) and languages, and avoid standard lyrical and stylistic forms. They can be read non-sequentially, and in open-ended ways that invite the reader’s participation. The poet’s defamiliarising techniques create a certain degree of difficulty and slow the progress of perception. Reading in this case is never easy or smooth, but an exercise in aesthetic entertainment and critical thinking.
carruthers’s poems also remind me of the palindromic poems in the Chinese poetic tradition, especially those by Su Hui, in pre–Qin Dynasty China. Su Hui wove a ‘reversible circular-picture poem’ for her husband Dou Tao, who had been exiled to the place of ‘flowing sands’. This mournful poem of love’s longing consists of 840 characters and can be read horizontally, vertically, backwards, forwards – in any direction – to make over 200 other poems, and won the admiration of the Empress Wu Zetian.
AXIS Z Book 3 displays an alter–avant-garde modernism: the poems continue, on the one hand, the tradition of modernism (recalling something of e. e. cummings or Ezra Pound); and, on the other, the heritage of marginal writers and writings neglected in Eurocentric modernist studies. This is more than a game of words: the poems are, the poet states, ‘written in an environment of a great imbalance of worlds, which produces war’. Just as the poetry of Su Hui bears her love for her husband, AXIS Z Book 3 bears the empathy of this poet for the world, while also bearing witness to the limits of language in the face of human progress.
*Wang Guanglin is a Professor of English at the School of Languages, Shanghai Institute of Trade.
**a j carruthers is a poet, performer, critic. Recent works are Axis Book 2, the recorded sound-poem Consonata, and visual works all published in Canada: MS Word Variations 1-11, EPSON L4168 consonant studies (Banff: no press) and The Blazar Axes (Calgary: Spacecraft). Is working as Assoc. Prof. at Nanjing University, in China.
***Zoë Sadokierski is a Sydney-based designer and writer. She has designed more than 250 books for various Australian publishers, and is Vice President of the Australian Book Designers Association. Zoë lectures in the School of Design at the University of Technology, Sydney, where she runs the Page Screen research studio, experimenting with publication models for limited edition print and digital books. She also writes a column on book culture and reading in a digital age for The Conversation. http://www.zoesadokierski.com/
Έφυγε στενοχωρημένος οι τάρανδοι τον ακολούθησαν τον παρηγόρησαν του υποσχέθηκαν στο τσίρκο ένα νούμερο εντυπωσιακό θα τον πετούσαν ψηλά κι όλος ο κόσμος θα πάγωνε
ΙΙ.
Τον δρόμο για την κόκκινη βελανιδιά τον γνώριζε καλά αμέσως κούρδισε ψεύτικα αλογάκια άρχισαν να κουνούν τα κεφάλια πάνω-κάτω πλαστικοί κλόουν οριζόντιες ρίγες θλίψης
Μετά συνάντησε τη λίμνη θεοί του δρόμου την προστάτευαν ούτε και τότε στάθηκε η κόκκινη βελανιδιά τον περίμενε επτά νάνοι τού φύτρωσαν φτερά στην πλάτη ονειρευόταν να πετάξει
ΙΙΙ.
Έπειτα χάθηκε καλύτερα έτσι είχε μια αγνότητα η φυγή του
*Από την ενότητα “Επέκεινα του φράχτη” που περιλαμβάνεται στη συλλογή ¨Παραμύθια ανάποδα”, εκδ. Θεμέλιο, 2020.
To Koskino 