Ψεύτικα ίχνη σκεπάζουν
τον παγωμένο έρωτα
μυριάδες λευκά φύκια τρέχουν γύρω κραυγάζοντας
Στην ευδαιμονία είναι κλεισμένος ένας γέρος
και γυαλίζει μαριονέτες.
Γρήγορα ο δρόμος γέμισε ρυτίδες
Γρήγορα ακούμπα κι άκου την καρδιά
όποιος κι αν είσαι βιάσου
γιατί στα χρόνια αυτά
η ζωή μου έγινε ζωή σου.

Κόπηκε ο καρπός από το δέντρο
και αφέθηκε να σκουριάσει
Τυφλός
καλυμένος
κάτω από την αυλαία
με το σάβανο της νύχτας
ίδιος θάνατος
ζωγραφιά από βλέννα
εκείνος ο μικρός νεκρός
σ’ εκείνο το χωράφι
αφού νόμισε πως σκότωσε μερικά λουλούδια
μπήκε στο συρματόπλεγμα
σέρνοντας
σέρνοντας
το συρματοπλεγμένο σώμα του.
Και τον ρωτήσαν οι νεκροί
οι ετοιμοθάνατοι
γιατί Πεθαίνεις

*Το ποίημα αυτό είναι συνέχεια προηγούμενου που είχε δημοσιευτεί εδώ: https://tokoskino.me/2015/12/30/%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AC%CF%82-%CE%B5%CF%85%CE%B4%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%B5%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%84%CF%85%CF%86/

**Από τη συλλογή «Επανάσταση και…», αυτοέκδοση, Αθήνα 1991.

ΙΙ

Το βλέμμα μου είναι καθαρό σαν ηλιοτρόπιο.
Συνηθίζω να περπατάω στους δρόμους
κοιτάζοντας μια δεξιά και μια αριστερά,
και πότε πότε πίσω μου…
Κι αυτό που βλέπω κάθε στιγμή
είναι ό,τι ποτέ πριν δεν είχα δει,
τα ξέρω εγώ ολα αυτά πολύ καλά…
Και ξέρω να σαστίζω με τον εαυτό μου
σαν ένα βρέφος που μόλις γεννιέται,
καταλαβαίνει πως γεννήθηκε στ’ αλήθεια…
Νιώθω να γεννιέμαι κάθε στιγμή
για την αιώνια νιότη τού κόσμου…

Πιστεύω στον κόσμο δπως σε μια μαργαρίτα,
γιατί τον βλέπω. Αλλά δεν τον σκέφτομαι,
γιατί σκέφτομαι είναι δεν καταλαβαίνω…
Ο κόσμος δέν έγινε για να τον σκεφτόμαστε
(σκέφτομαι σημαίνει είναι άρρωστα τα μάτια μου)
αλλά για να τον κοιτάμε και να συμφωνούμε μαζί του.

Εγώ δεν έχω φιλοσοφία: έχω αισθήσεις…
Αν μιλάω στη Φύση δέν είναι γιατί ξέρω τι είναι,
αλλά γιατί την αγαπώ, και γι’ αυτό ακριβώς την αγαπώ,
γιατί όποιος αγαπάει ποτέ δεν ξέρει τι αγαπάει,
ούτε ξέρει γιατί άγαπάει, ούτε τι είναι αγαπώ…

Αγαπώ είναι η αιώνια αθωότητα,
και η μοναδική αθωότητα είναι δεν σκέφτομαι…

III

Το σούρουπο, σκύβω απ’ το παράθυρο,
και ξέροντας με μια λοξή ματιά ότι μπροστά μου έχει χωράφια,
διαβάζω μέχρι να νιώσω τα μάτια μου να καίνε
το βιβλίο του Σεζάριο Βέρδε.

Αχ, πόσο τον λυπάμαι! Ήταν ένας χωρικός
που περπατούσε στην πόλη αιχμάλωτος εν ελευθερία.
Αλλά ο τρόπος με τον οποίο κοιτούσε τα σπίτια,
ο τρόπος με τον οποίο παρατηρούσε τους δρόμους,
το πώς θωρούσε τους ανθρώπους,
ήταν σαν κάποιος που κοιτάζει τα δέντρα,
που ρίχνει τα μάτια χαμηλά στο δρόμο που βαδίζει
και προχωράει κοιτάζοντας τα λουλούδια στα χωράφια…
Γι’ αυτό και ήταν πάντα τόσο λυπημένος,
αν και ποτέ δεν ομολόγησε τη λύπη του,
περπατούσε στην πόλη σαν κάποιος που δεν περπατάει στην εξοχή
λυπημένος σαν να πατίκωνε λουλούδια μέσα στα βιβλία
και νά ’βαζε φυτά στις γλάστρες…

*Από την ενότητα “Ο φύλακας των κοπαδιών” που περιέχεται στο βιβλίο “Ποιήματα του Αλμπέρτο Καέιρο”, μετάφραση: Μαρία Παπαδήμα, εκδόσεις Gutenberg, Ιούνης 2014.

Θυμάσαι; θυμάσαι;
Το φως είπε το νερό
Και σταμάτησε
Ξανά
Μικρό γυαλιστερό μαύρο βότσαλο, είπε μικρό βότσαλο
σ’ αγαπώ

Το φως ακολουθώντας ο λαβύρινθος ψήγματα νερού

Είπε δεν κλαίω πια… Το κλάμα βυθίζεται μέσα μου, τσακίζει
τις φλέβες μου, γίνεται
Χορός

Υπάρχει τόση δυστυχία κάτω απ’ την πέτρα
Υπάρχει τόση δυστυχία πάνω απ’ την πέτρα
Έχω αρρωστήσει απ’ ανάγκη να κλάψω

Το λαχάνιασμα πλησιάζει το λαχάνιασμα πλησιάζει γρήγορα
γρήγορα δε μας μένει καιρός

Όταν ξύπνησα είπε ο Οδοιπόρος
Το αγαπημένο πρόσωπο ξεθώριαζε… άνθηση… κι αμέσως από
πουθενά φύσαγαν στάχτες κι ακούμπησα το θάνατο στο χέρι του θεού

*Από τη συλλογή “Ο οδοιπόρος”, εκδόσεις Εκάτη, Αθήνα 2013.

Στον Κώστα Σφήκα

Ο άνθρωπος με τη βελάδα
και το ημίψηλο
και μια βαλίτζα ανά χείρας
(κάτι σα βαλιτσάκι πλανόδιου γιατρού
ή οδοντογιατρού)
(ήη μάλλον, θήκη βιολιού)

Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός μας ήρθε
έρχεται στη ζοφερή πολιτεία
από μακριά
απ’ άλληνε πες εποχή
σοβαρός σοβαρός
υποκλίνεται
ακουμπά τη βαλίτζα του χάμω
(θήκη βιολιού δίχως άλλο)
την ανοίγει και βγάζει
άλλη μικρότερη κι απ’ αυτή
άλλη ακόμα μικρότερη κ’ έπειτα
μιά ακόμα μικρότερη
κι απ’ αυτή
ένα βιολί
τοσοδά κι αρχινάει
το βιολί του
να παίζει μια γλυκερή μια ρομάντζα
παλιομοδίτικη κι αρχινάει
το βιολί το βιολί του
να χιονίζει
το χιόνι σκεπάζει τη ζοφερή πολιτεία
χιόνι! παντού τριγύρω
χιόνι! άσπρο σα το χιόνι οπού ’πεφτε παλιά
στηή Μολδαβία
ή
στην αυλή του θείου Νιόνιου
χιόνι! να δεις
τα ζευγάρια στροβιλίζονται πιο πέρα
η μικρούλα Ιννές στ’ αυτοσχέδιο έλκηθρό της
ένας χιονάνθρωπος ποιητής μεθυσμένος με κονιάκ
ο καταυλισμός των Τσιγγάνων του Πούσκιν
κι ακόμα
το πόδι μιας άσπρης αλεπούς στα δόντια μιας παγίδας
κ’ αίμα στο χιόνι απάνω
κ’ ίχνη στο χιόνι
ίχνη κ’ αίμα άσπρης αλεπούς
που φεύγει στα τρία της πόδια
καθώς βασιλεύει ο ήλιος
μ’ ένα λαγό στα δόντια της
ακόμα δα ζωντανό

«τα θαύματα της ελευθερίας»
του Ζακ Πρεβέρ

έτσι απλά

(τόσο απλά)
κι ας μη πιστεύει κανείς πια στα θαύματα
κανείς στη ζωή
— τόσο το χειρότερο! —

*Από τη συλλογή “μαύρα μάτια – τραγούδια για γραφομηχανή και τσιγγάνικη ορχήστρα”, Εκδόσεις Πλανόδιον, 2006.

Στοές

Κάποτε τα μικρά, τα τόσο ασήμαντα
όπως μια τοσοδά λεπτή κλωστή μπορεί να είναι
ο μίτος που σε φέρνει στη ζωή μες απ ́την άβυσσο
βήμα το βήμα προς το φως, έξω στον κόσμο.
Μα αν σου δοθεί η χάρη ξαφνικά και τόσο ανέλπιστα
βιάση δε θέλει στη χαρά σου τη μεγάλη.
Εύκολα μπλέκει το κουβάρι με μια κίνηση
εύκολα σπάει η κλωστή και τότε μόνος
κι ανήμπορος θα τριγυρνάς δίχως ελπίδα πια
χρόνια και χρόνια στις στοές που σε γνωρίζουν.\
Ψιθυριστά στο φως, στο έρεβος

***

Επιστροφή

Σπατάλησα το έχει μου μακριά στην ξενιτιά
είκοσι χρόνους δούλεψα σ`άλλα χωράφια.
Τα πατρικά τα πήραν αξιότεροι κι εγώ
χοίρους βοσκούσα για το ξεροκόμματο.
Ίσως γιατί το ήξερα πως στην επιστροφή,
στους πρώτους λόφους πλησιάζοντας στο σπίτι,
θα`βλεπα τη γνωστή φιγούρα του πατέρα μου
να καρτερά ακουμπώντας στο ραβδί του
να ξεφωνίζει, να χοροπηδά,
τους υπηρέτες του να κράζει να προφτάσουν
αρχοντικό να στρώσουνε το δείπνο μου
και πως μονάχος του θα έπεφτε μπροστά μου
για να μου πλύνει με τα δάκρυα τα πόδια μου
λες κι ήταν απ`τους δυο, αυτός ο φταίχτης.
Είκοσι χρόνους δούλεψα μακριά.
Τώρα το βλέπω που τα νιάτα μου σπατάλησα.
Κυλήσανε νερό στις χούφτες μου και τα`χασα
και πιο φτωχός κι απ`τους φτωχούς γυρίζω πίσω.
Αν ήμουν Οδυσσέας, θα`λεγα χαλάλι τους
είχα πολλά να δω, πολλά να μάθω
σε τόσες θάλασσες παλεύοντας με τον Θεό
με τόσα τέρατα φρικτά που με στοιχειώναν.
Όμως δεν ήμουν και το ήξερα καλά
πως στη δική μου Τροία, δίχως σκέψη,
ρίχνουνε πάντα στη φωτιά τα ξύλινα άλογα
και ασφαλείς χασκογελούν από τα τείχη.

*Από τη συλλογή “Ψιθυριστά στο φως, στο έρεβος” (2016).