Απόψε λοιπόν μου λες να σε ξανατραγουδήσω.
Περίμενε μόνο να στρώσω λιγάκι τα μαλλιά μου
να καθαρίσω λίγο μέσα στη φωνή μου γιατί, ξέρεις, από τότε
σκούπα δεν ξανάπιασα
-θέλω να πω από τότε που μας έκαναν αήθεις προτάσεις η Καίτη
Χωματά κι ο Μπιθικώτσης κι ο Λάκης Παππάς
και μας πρόφταιναν τα χαράματα
εμένα έναν ποιητή κι εσένα μια ποιήτρια, οπότε δεν είχαμε ιδέα
πού ν’ ακουμπήσουμε τις φεγγαρόπετρες που μαζέψαμε το βράδυ, τόσα
φιλιά στις εξώπορτες των πολυκατοικιών, τόσες υπερβολικές
ψυχρότητες
ανάμεσα στο στόμα σου και την Τετάρτη Διεθνή
Πού ταιριάζανε επί πλέον τόσοι στίχοι όταν τραβιόταν η θάλασσα
και το μελτέμι έπρεπε να καθήσει στο σκαμνί και να λογοδοτήσει
για τη μέρα που πέρασε
για τα κεραμίδια που ξερίζωσε
για την αρμυρήθρα που σήκωσε τα φουστάνια της
-κι είδαμε τότε τις δολοπλοκίες που υποστήριζε του μηνός Αυγούστου 1970
Σα να μου φαίνεται βρε αγάπη πως μου έχουν διαφύγει πια τα λόγια
-που κακό χρόνο να ‘χουνε όπως είπε μια χαμένη σήμερα ποιήτρια-
Πώς αρχίζανε τα λόγια να δεις:
Ξύπνα μωρό μου κι άκουσε…
Είχαμε μια φρεγάδα παιδιά…
Επέσατε θύματα αδέρφια εσείς-
Όχι δα, κανείς μας δεν έπεσε θύμα
ξέραμε μάλιστα πολύ καλά όλοι μας τότε τι κάναμε και τι δεν κάναμε
Ύστερα το τραγούδι που μου ζητάς πήγαινε νομίζω έτσι:
Μικρό κλαδάκι από ρεικιά
πάνω στη γη δεν πρόκειται να ξανασυναντηθούμε πια
Απόψε λοιπόν μου λες να σε ξανατραγουδήσω.
Φόρεσε όμως πρώτα την κορδέλα σου, βάλε λίγο κραγιόν, λίγο ρουζ
στα τραβηγμένα μάγουλά σου
πες μου πάλι πώς κοίταξε η Ίνγκριντ Μπέργκμαν τον Χώμφρεϋ Μπόγκαρτ
Και τι έκανε μετά ζαλισμένος αυτός
Και πώς γύρεψε ο Ξανθόπουλος (αφού απέκρουσε το κακομαθημένο
πλουσιοκόριτσο) από τον φίλο του τσιγάρο
-διάβασέ μου προ παντός μια σελίδα απ’ την Προδομένη Επανάσταση.
Κι εγώ τότε θα δω.
*Από την ενότητα “Παραγγελιά”, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Σημειώσεις”, τεύχος 42, Δεκέμβρης 1993. Εμείς το πήραμε από τον ‘Χαρτοκόπτη” του Γιώργου Χ. Θεοχάρη.
