Οι ζωές μας είναι τα ποτάμια
Nuestras vidas son los rios
Jorge Manrique

Η πλημμύρα ξεχύλισε απ’ τα στήθη μας
και κάποια στιγμή
θα σας πνίξει –
να τη φοβάστε
Δεν είναι ήρεμα πια τα ποτάμια
ούτε στεγνές οι όχθες
και νομοταγή τα βατράχια
άγρια γίνονται τα κοάσματά τους –
δεν θέλουμε να τ’ ακούμε
Δεν είναι αυτή η άνοιξη που ξέρουμε
μόνο ένας άθλιος καιρός είναι
που παραμονεύει σαν ενέδρα
κυρίως όσους ανυποψίαστοι περπατάνε
μέσα σ’ αυτόν τον καιρό
λες και κρατάνε
το μπαστούνι του τυφλού
στο χέρι

Κάποιες φορές πιστεύω
πως οι θεοί
επίτηδες επιμένουν να με σπρώχνουν
μέσα στη φωτιά
μόνο και μόνο
για να με ακούσουν
να ουρλιάζω
κάποιες καλές αράδες.
δεν έχουν κανένα σκοπό
να με αφήσουν να συνταξιοδοτηθώ
με το μεταξωτό κασκόλ μου στον λαιμό
να δίνω διαλέξεις στο Γιέιλ.
οι θεοί με χρειάζονται
για να τους διασκεδάζω.
πρέπει να βαριούνται τρομερά
με όλους τους υπόλοιπους
όπως κι εγώ.
και τώρα ο καπνός απ’ το τσιγάρο μου
στέγνωσε.
κάθομαι εδώ
και το τινάζω
απελπισμένα.
αυτού του είδους τη φωτιά
δεν μπορούν
να μου την δώσουν.

∆εν κατασκεύασα κανένα από αυτά
Τα άδεια συρτάρια του κόσμου

Τίποτα από σχήμα απάτης και τίποτα απ’ αυτόν τον κόσμο
Να ζει να τρέφεται απ’ τις λέξεις μου
Να γλείφει τα χέρια μου
Με το σοβαρό μισό του εαυτού μου
Γερνώντας και γέρνοντας σ’ εν’ άλλο μισό γελαστό

∆εν είναι βλέπεις μόνο η πόλη που παίζει μόνη
Με τόσα πολλά αυτοκίνητα
Χίλιες φτηνές ευκαιρίες για τόσα ακίνητα

∆εν είναι βλέπεις μόνο η πόρνη

Όμως άλλες φωνές δεν ήτανε στους δρόμους

Χέρια σκυλιά τινάξανε οι τοίχοι

Λοιπόν πού πήγαινα
Μισός νύχτα μισός κτήνος
Μέσα στον ψόφιο ζέφυρο

Φθινόπωρο και πανικός και παγωμένο φως
Και Μαδιάμ μοίρα από φαντάσματα πράγματα

Πένα σκληρή
Πουλί της καταιγίδας
Πού πήγαινα και είμαι πάντα εδώ
Που αρχίζω να περπατώ
Μέσα στις καιρικές συνθήκες του δωματίου αυτού
Αρχίζω να περπατώ
Σ’ αυτό το γκρο πλάνο του τρόμου
Σαν ένα μπαστούνι δίχως κανένα τυφλό
Τραβώντας από μέσα μου
Τ’ ατέλειωτο τούτο καρφί
Καθώς όλο και πλησιάζει αυτή η κυρία
Με τα μαύρα και τα κεριά
Και βρέθηκα πάλι μέσα στο πάλι σπίτι
Με το στόμα μου απέναντι ή μιαν εκδοχή Από τόσα πεζά κείμενα
Τόσες εκπομπές από κύματα

Αίματα σ’ αυτό το άσπρο
Που είναι για να ματώνει μαζί σου χαρτί
Χωρίς καμιάν έκπληξη που δε ζει κανείς Αφού όλοι γίνανε αντικείμενα
Μέρη που έρχεσαι και φεύγεις
Ή μπορείς να περάσεις τράνζιτο τη ζωή
Σ’ αυτό το σενάριο του κόσμου
Που δεν οδηγείται στη λύση του
Κουτσαίνοντας απ’ τη δεξιά και την αριστερή
Μεριά της ψυχής

Τώρα
Με το χρώμα σου να ξύνεται
Να φεύγει απ’ το πρόσωπό σου
Το πρόσωπό σου να ξύνεται
Να φεύγει απ’ τα κόκαλά σου
Το σώμα σου κάτι το ελάχιστο

Ανάμεσα στο γραφείο και τη ζέστη απ’ τη λάμπα
Ως το τέλος
Το τέλος να κρατήσεις
Γράφοντας άτσαλα πια
Κολλώντας τόσο άτσαλα τα γραμματόσημα
Με λίγο σάλιο από λύπη
Πάνω σε ποιήματα που τα έγραφες
Καθισμένος σ’ αυτή την καρέκλα την ηλεκτρική

Μυαλό θανάσιμο βεγγαλικό
Κρύσταλλο κορμί

*Από τη συλλογή “Το δεύτερο μάτι του Κύκλω̟πα”.

Καιρό τώρα
μία και μόνο ρωγμή μες το πέρασμα
της μεγάλης παλίρροιας, η θάλασσα
ξεθάβεται και το χλωμοφέγγαρο
ξεσβιέται και πεθαίνει.
Και τα μακρινά αστέρια στέλνουν
τη μακρόσυρτη σιωπή τους
καθώς οι μεσίστιες σημαίες μας,
υποκλίνονται στην ουτοπία
της επιείκειας, δίνοντάς μας
όνειρα – μικρές παραχωρήσεις – κομμάτια
απ´το κορμί μας, σε κιγκλιδώματα
κυριαρχίας…
Είναι γιατί οι ένοικοι τούτης της Πατρίδας
υποκλινόμαστε – ως αναλώσιμα όντα
σε πλαστικούς οσφυοκάμπτες
στο δρόμο που οι δήμιοι μας
με προγραφές μας κατευθύνουν…
Κι όμως!
Χειροκροτούμε τ’ ατελείωτο τροπάρι
και τον εμπαιγμό της πολιτικής ανεπάρκειας.
Πάει καιρός πολύς
που χάσαμε τα δυνατά φτερά μας.
Το ύψος, μας φοβίζει.
Το φως δεν το μπορούμε…
Μας τυφλώνει…
Τώρα,
αν και οι μνήμες μας λογχίζουν τα πλευρά,
συνηθίσαμε γονατιστοί, σκυφτοί να ζούμε,
αντί να έχουμε τα μάτια μας
καρσί στον ήλιο…
ψηλά και να μη σερνόμαστε…!

Κυπαρισσία 30 Μάη ´23

Eight years ago this May
We walked under cherry blossoms
At night in an orchard in Oregon.
All that I wanted then
Is forgotten now, but you.
Here in the night
In a garden of the old capital
I feel the trembling ghost of Yugao
I remember your cool body
Naked under a summer cotton dress.

Μια ανοιξιάτικη νύχτα στο Shokoku-ji

Πριν από οκτώ χρόνια σαν αυτόν τον Μάη
Περπατήσαμε κάτω από τα άνθη της κερασιάς
τη νύχτα σε έναν οπωρώνα στο Oregon.
Το μόνο που ήθελα τότε
Το έχω ξεχάσει τώρα, εκτός από σένα.
Εδώ μες στη νύχτα
Σε έναν κήπο της παλιάς πρωτεύουσας
Νιώθω το τρεμάμενο φάντασμα της Yugao
Θυμάμαι το δροσερό σου σώμα
Γυμνό κάτω από ένα καλοκαιρινό βαμβακερό φόρεμα.

*Απόδοση: Δημήτρης Τρωαδίτης.

ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΑΛΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ

…Μικρό καψούλι στα ρηχά του μώλου
Πέρα από κάθε επίδραση…
Ήταν σκληρός όπως η δίψα μου να τον δω
Ήταν πολύ σκληρός σαν πόλεμος, o χρόνος
Που χάνει μια πατρίδα
Προφητικά…
Μια μοιρασμένη Κύπρος
Δυσαρμονία…
Δια-μετανάστευση
Το ποτάμι
Κι όλα όσα φαντάζομαι
Είναι φωνές του όχλου για ειρήνη για να πάψει το μοίρασμα!
Αυτή η στιγμή η μοναδική
όταν ο ένας κοιτάζει τον άλλο
Είναι σαν δύση και ανατολή μαζί
Μα ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι
Λες κι ο ήλιος γεννήθηκε για να πεθάνει μαζί μας
Την ώρα που οι φωνές μας πνίγονται
Ο ποταμός που τραγουδά
Δεν ξέρει να σωπάσει και βραχνάζει

ΑΡΝΟΥΜΑΙ

…Σήμερα αρνούμαι
όσα μακριά μου φαίνονται
κεντριά ημερών
ατελείς λέξεις
ντυμένες πλαστικές ίνες
τεριλέν,
με πατερίτσες που δεν στεριώνουν
νοήματα
αρνούμαι την επικοινωνία την ζεστή
και άδεια αμαρτία
κάτι δεν πάει καλά με τη μέρα μου
η ζωή ήταν γεμάτη λογική
ντυμένη καλά σαν βάτα
σε μπολερό στους ώμους
ένα ζευγάρι γυαλιά μυωπίας
μένουν στα άχρηστα νικημένα της αφής
κάτι δεν μ’ αφήνει να εκφραστώ
κι απόψε πρέπει να δώσω το κρεβάτι μου
στης χαμένης γενιάς τα παιδιά,
όσα χωρέσουν στη στάχτη
που τ’ αφήνω με
τα όνειρα

*Από τη συλλογή “Γλυκός Σιρόκος”.

Επήγα να χορέψω στην Τσέντερβιλ
κ’ έπαιξα χαρτιά στο Βίντσεστερ.
Κάποτε, αλλάξαμε καβαλλιέρους, καθώς με αμάξι
γυρνούσαμε σπίτι, κάτω από το φεγγάρι του μεσοϊούνη
και, τότε, συνάντησα τον Ντέιβις.
Παντρευτήκαμε και μαζί ζήσαμε εβδομήντα χρόνια ευτυχισμένοι
δουλεύοντας κι ανατρέφοντας τα δώδεκα παιδιά μας ·
χάσαμε οκτώ απ’ αυτά
τα εξήντα μου χρόνια πριν πατήσω. Έκλωσα, ύφανα,
νοικοκύρεψα το σπίτι μου, φρόντισα τους αρρώστους,
περιποιήθηκα τον κήπο – και τις μέρες
που ήταν γιορτή, πότε τριγύριζα στους κάμπους
που τραγουδούν οι κορυδαλοί και πότε την όχθη
του Σπουν έπαιρνα μαζεύοντας άπειρα κοχύλια
και κάθε λουλούδι ή φαρμακευτικά βοτάνια
στους δεντροφυτεμένους λόφους φωνάζοντας,
τραγουδώντας στα χλοερά λειβάδια.
Ένεννήντα έξη χρόνια έζησα αρκετά, -αυτό είναι όλο.
Και πέρασα σε μια γλυκιά ξεκούραση. Τώρα
τι ‘ναι αυτά που αγροικώ για λύπες και για μόχθους,
θυμό και δυσαρέσκεια και λυγισμένες ελπίδες;
Θυγατέρες και γιοί αποθαρρεμένοι,
πάρα πολύ δυνατή ‘ναι η ζωή για σας …
Πρέπει να ζήσεις για ν’ αγαπήσεις τη ζωή!

*Από την Ανθολογία Παγκοσμίου Ποιήσεως του Άρη Δικταίου.

Με μια απουσία
αρχίζει και τελειώνει
ο κύκλος του έρωτα

στον πρώτο έρωτα
αυτόν που ερωτεύτηκες
ποτέ δεν υπήρξε
στον τελευταίο
αυτός που δεν υπάρχει
είσαι εσύ

ανάμεσα στις απουσίες
ζουν τα σώματα

*Το ποίημα το πήραμε από το “Λογοτεχνικό Δελτίο”.

ουδόλως ντρεπόταν

Να εξηγούμαστε:
ουδόλως ντρεπόταν για τα καράτια στα φτερά του,
ίσως γι’ αυτό να πέθανε
άγγελος μόνο
μόνο άγγελος

σε ράφι βιτρίνας με θέα.

Σαν πιάνει η άνοιξη κι η περσεφόνη, ψάχνω τους από μηχανής θεούς μου και τ’ αγάλματα, δηλώνει αγωνιωδώς και αμέριμνος. Και κείνη την αντηλιά την όλο νάζι.

Έξω οι άνθρωποι τρώνε αμίλητοι.

αυτός ο άθλος

Μονόλογος νεαρού στα λευκά σε ικρίωμα ή σε
άνω διάζωμα καλλιμάρμαρου ή άλλου σταδίου:

[…] Επιμένω, ωστόσο, πώς στις πλάτες μου
φέρνω τον ουρανό και την έκπληξη – τίποτα
που να μην είναι δέρμα ή σπλάγχνο ή κόκκαλο
και όχι, όχι τα πρέκια μιας πόρτας αμέτοχης,
ούτε στιγμούλας σαστισμένης.

Τέτοιες στιγμές ακούω τον Ηρακλή,
δεν πάει με αυτόν τον άθλο, να λέει.
Φοράει λευκό T-shirt από υαλοβάμβακα
και αδημονεί να το ξεπλύνει στη θάλασσα.

Το ίδιο αδημονώ και εγώ.

*Από τη συλλογή “stanza”, εκδ. Gutenberg, 2021.

IV

Tο φως του δρόμου μόνη συντροφιά
μαχαίρι αμφίστομο κάποτε στομώνει
Γεράσιμε Γεράσιμε πώς μείναμε μόνοι
και τα κεφάλια μας πνίγει η συννεφιά;

Πουλιά – καράβια ξένη προκοπή
μήτε ο ουρανός μήτε ο γιαλός μάς θέλει
σημαία μαύρη κουρέλι απ’ τα βέλη
του μάταιου κόσμου η συγκοπή.

Τι εικόνα τι πέλαο τι δρυμός!
Βουϊζουν όλα στον κόσμο επάνω
πεδίο βολής το λιγόκαιρο πλάνο
ατάλαντος ζωής λογαριασμός.

Αλλά εάν του θανάτου το στόμα πικρό
νέο δεν είναι τα ξέρεις μη φρίττεις
εδώ το πρόβλημα: κανενός πολίτης
καμιάς πηγής δεν ήπιαμε νερό.

ΧΙΙ

Το χάραμα γλώσσα κομμένη
λόγια δεν έχει μήτε φωνή
στάχτη και κόκαλα από πριν-
τέσσερεις σύντροφοι αγκαλιασμένοι.

Το χάραμα γλώσσα κομμένη
έρημο δαμάλι στο βουνό
γυαλί στα μάτια τρομερό-
τέσσερεις σύντροφοι αγκαλιασμένοι.

Το χάραμα γλώσσα κομμένη
του αγέρα ακίνητα κλαδιά
σημάδεψαν καλά στην καρδιά-
τέσσερις σύντροφοι σκοτωμένοι.

XV

-Σπάστε του τα πόδια είναι μακρύς
έτσι κι αλλιώς τον λάκκο θα γεμίσει.
(Μήτε αγκάθι μήτε κυπαρίσσι
δεν φυτρώνει μνήμη επιστροφής).

-Σπάστε του τα πόδια είναι μακρύς
άλλο πια στητός δεν περπατάει.
(Πουλί στα σύννεφα που αργοπετάει•
χάιδεψέ το κι ώρα του καλή).

-Σπάστε του τα πόδια είναι μακρύς
κλειστό το στόμα του χλωμό κεφάλι.
(Η ψυχή του τώρα μαύρο λαμπογυάλι
έσβησε για πάντα κι ο καημός βαθύς).

-Σπάστε του τα πόδια είναι μακρύς
την καρδιά στα μαύρα ψάρια της θαλάσσης.
(Με τραγούδια που αγαπάει να τον σκεπάσεις
κι ύστερα τίποτε. Άνεμος σταχτής).