Poor Man’s Blues (IV)

Δε με βαστάει ο τόπος
Είπε η καρδιά του καθώς μεγάλωνε
Για να χωρέσει τόσες θλίψεις
Όσες και τ’ άστρα τ’ ουρανού •
Γιατί γενεές έρχονται και παρέρχονται
Σαν τα φύλλα των δέντρων
Και η σκόνη των άστρων γίνεται γύρη
Και μόνο η καρδιά δε λησμονά
Λόγια σα βέλη που τη γύρευαν
Δυο νύχτες να τη θανατώσουν.

Poor Man’s Blues (X)

Δεν ξέρω
Αν θα τελειώσει κάποτε ο χαμός μου
Ή άλλα μαρτύρια θ’ αρχίσουν να με τριβελίζουν
Και μήπως εμένα τάχα με ξεχάσουν
Για να σωθώ οι Μοίρες
Που κόβουν τις χαρές και ράβουν τις λύπες
Στο ριζικό των ανθρώπων
Γιατί εδώ δεν έχει κοιμητήρι η γαλήνη
Σ’ αυτόν τον ύπνο όπου βαθιά κοιμάμαι
Αγαπημένη θύμηση που έμαθες
Μέχρι και στα όνειρά μου
Καρφί το καρφί
Και αγκάθι το αγκάθι
Να με θανατώσεις.

“Οι εντυπώσεις ενός πνιγμένου” (Β’)

Ακόμη και μέσα στο όνειρο
Η καρδιά μου βαριά
Και το σώμα ασήκωτο
Κανείς δε θα βαστάξει πια
Αυτές τις σκέψεις
Κανένα κλαδί δε θα κρατήσει
Αυτό το βάρος
Αν το κρεμάσω τώρα στα δέντρα
Όπου συνηθίζουν να εκκρεμούν
Πετράδια σα χαμόγελα
Τα κορίτσια τραγουδώντας γλυκά
Τον ίμερο ή την αγάπη •
Είπε μέσα στον ύπνο του
Κι έπεσε πάλι να πνιγεί
Στον ίδιο παλιό καημό.

ΠΑΡΑΜΥΘIΑ (ΙΘ’)

Αυτό ας ήταν το στερνό μου τραγούδι
Αρκεί να με άκουγες μια φορά
Δίχως φωνή να τραγουδώ σα να διαβάζω
Τα τελευταία μου λόγια
Πριν το τσάκισμα τού αιώνα
Γιατί για σένα τραγουδώ
Και ας μην το νιώθεις
Εδώ στο δάσος
Όπου τις νύχτες αηδονίζουν
Πουλιά ή νεράιδες
Μέσα στα χρώματα που άνθισαν
Στη σκέψη τής Άνοιξης που δεν ήρθε ακόμη
Και ακόμη να βρεθώ
Στη λογική τού πλήθους που κυνηγά τον άνεμο
Μήπως με σύρει έτσι το ποτάμι
Στην πιο όμορφη θάλασσα τού κόσμου•
Και τί στ’ αλήθεια γυρεύω
Μετά από τόσο διάστημα και χρόνο
Να θυμηθώ ή να ξεχάσω
Ψάλλοντας κάτω από τις φυλλωσιές
Τη μια χορδή χτυπώντας
Στην ξεχαρβαλωμένη μου κιθάρα
Στο αφτί των χαμένων αισθήσεων
Όπου εσύ δεν ακούς, τυφλή μου καρδιά
Κι εγώ σε λίγο
Ίσως σταματήσω να μιλώ.

Στομφώδες διάγγελμα

Τον θάνατο των αισθημάτων
δημοσιοποίησες

σμιλεμένο ποίημα-φραγγέλιο ήχων.
Αντιληπτός έγινες.

Υποχωρώ.

***

Σθένος

Βάλλομαι πανταχόθεν
Ατελέσφορες οι προσπάθειές σας

Το ρολόι μου
Ακινητοποίησα

Σημαίνει δώδεκα ακριβώς.

***

Φρούδες δράσεις

Φωνήεν σύμφωνο

γέφυρα συμβόλων


Πέταλα φύλλα
κήπος αειθαλής

Λατύπη δίοδος
δρόμος ευθύς


Όχθη ορίζοντα
ακατάληπτο κενό

Μουδιασμένο το αηδόνι
αποχαιρετισμός

Το βράδυ έρχεται, σκέφτεται
με τα δάχτυλα απασχολημένα στην νεκρή σάρκα,
και πρέπει να ετοιμάσει το δείπνο
μην τυχόν και βρει το δρόμο
το ξεριζωμένο της πλευρό

Είναι η αγαπημένη
της αφορισμένης ψευδαίσθησης

***

Όταν ήταν νέος στάθηκε ακίνητος
ίσαμε να λιώσει μια μικρή νιφάδα
Όσο αυτή καιγόταν εκείνος πάγωνε
Την άφηνε να φύγει
με ένα καρφί στο στήθος
για ν’ αναχαιτίζει την φλόγα
Δεν ήταν τίποτα άλλο
από ένα υποψήφιο όνειρο
που έμεινε μεταξεταστέο στον καρπό του

*Από τη συλλογή “Μοναχικοί Πρωτόπλαστοι”, Εκδόσεις Εδέμ Μηδέν, Αθήνα 2014.