Αμηχ-ανία                                                                                  

Το κενό των λόγων φοβήθηκα

των προτάσεων τη γρηγοράδα

των συζητήσεων το ανώφελο.

Ώρες άρρυθμα διαδέχονται η μία την άλλη

δίχως μελωδία η ζωή μας κυλά

Των ήχων τα ποικίλα χρώματα επεθύμησα

τη φυσική τους αρμονία αποζητώ.

Μην τα πήρε του αγέρα η ορμή, 

τυχαία στροβιλίζοντας αμμόσκονη και πετράδια

βοές και ιαχές

***

Αναμονή

Στου νεκρού χρόνου το

σχοινί ακροβατείς όταν

μέσα στο πλήθος η φωνή 

σου χάνεται

Μικρές στιγμές θανάτου

μες τη μέρα, σαν

κενά αέρος στο μακρινό

μας πέταγμα

Με περίσσια υπομονή 

τα βλέμματα συναντώνται

τον αμήχανο χρόνο 

σταματώντας 

Το τυραννικό καθήκον

της διεκπεραίωσης

ίσως αποδράσεις του νου

να γλυκάνουν

Αναφορά στην ορμή του βίου 

Άκουσα να λένε ότι σε άλλους καιρούς, όταν η Περσία

Είχε δε ξέρω ποιον πόλεμο,

Όταν η εισβολή κατέστρεψε την πόλη

Και οι γυναίκες κραύγαζαν,

Δυο σκακιστές συνέχιζαν 

Το ατέλειωτο παιχνίδι τους.

Κάτω από την πλατιά σκιά των δένδρων κοίταζαν 

Την παλιά σκακιέρα

Και πλάι στον κάθε ένα, περιμένοντας

Τις πιο ευνοϊκές στιγμές του,

Αφού θα είχε γίνει η κίνηση, και

Περιμένοντας τον αντίπαλο,

Μια κανάτα κρασί έσβηνε

Με εγκράτεια τη δίψα τους.

Τα σπίτια είχαν πυρποληθεί,

Λεηλατημένα τα μπαούλα και τα δώματα,

Βιασμένες οι γυναίκες.

Κάτω από τα πεσμένα τείχη,

Υπάρξεις τρυπημένες από δόρατα

Αίμα χυμένο στους δρόμους…

Αλλά στη θέση τους πάντα, κοντά στην πόλη

Και μακριά απ’ τη βουή της.

Οι σκακιστές το παιχνίδι τους συνέχιζαν.

[…]

Μετάφραση: Γ. Σουλιώτης

Στη φωτογραφία σκακιστές στη Μόσχα, μέσα στο χιόνι, το 1950 (“δανεισμένη” από τον μεταφραστή από τον τοίχο της Λίνας Παπαδιώτη).

όταν κρυβόσουν πίσω από τα μαλλιά σου

και οδηγούσες τη σκιά σου

στις γωνίες του σπιτιού

και τον Νοέμβριο εισέβαλες

γεμίζοντας τον αέρα

επάνω από το κρεβάτι μου με όνειρα

κραυγές για κάποια βοήθεια

στο εσωτερικό αυτί μου

τον Δεκέμβριο κράτησα τα χέρια σου

ένα απόγευμα˙ το φως εξασθενημένο

μας επέστρεψε

σε ένα ξημέρωμα στην παραλία τη Σκωτίας

με εσένα στην ακτή να μας τραγουδάς

Ιανουάριος τώρα, αχνοφαίνεσαι

στον σωσία σου

πετράδια στην κάπα του, η σκιά σου στο χιόνι,

γλιστράς με τον άνεμο, ο κρυστάλλινος αέρας

μεταφέρει τα καινούργια σου τραγούδια αποσπασματικά μέσα από τα παράθυρα

των λυπημένων, υψηλών, όμορφων δωματίων μας

*Από τη συλλογή “Pieces of a Song”, City Lights Books. Μετάφραση: Χ. Αγγελακόπουλος.

Στη γειτονιά των σκαλιστών ανθρώπων

Που ξεσκονίζει η μέρα το πρωί

Και τους αφήνει στα σιδερένια κουτιά που τρέχουν

Να βρουν το βιος την πάλη για έναν ύπνο;

Τι ψάχνεις στο στενό το δρόμο

Όπου έχουν όλα έναν αριθμό οικίας;

Πρωί σε βάφτισαν στο σπίτι του Δεμέτη

Σε φέραν χίλια μάτια με τα μάτια τους

Σε γυροφέρνει η ευτυχία

Στη γη του αντίλαλου

Σε πιστεύουν τα βουνά που δρασκέλισες

Πίστεψε τελικά κι εσύ πως άγιασες

Άιντε! Σε φόρτωσαν όλοι τάματα

Στο φετινό το πανηγύρι του Άι Περπάτη

*Από τη συλλογή scherzo στις Νηρηίδες (2017).

Είναι η Γη γυρισμένη ανάποδα

ο ουρανός από κάτω μας όχι πάνω 

θα γκρεμιζόμασταν το δίχως άλλο στα χάη 

αν δεν υπήρχε η άνωση γνωστή κι’ ως αντιβαρύτης 

ένας ίλιγγος γλυκός 

κάτι σαν έρωτας που μας βαστάει εδώ πάνω 

πάνω στις στέγες διότι εδώ ζούμε 

πάνω όχι κάτω απ’ τις στέγες – Κατά τ’ άλλα: – Λέγεται ότι καταγόμαστε απ’ τον αντιπίθηκο 

ένα είδος όρθιου πιθήκου 

που εξελικτικά υιοθέτησε την ξάπλα στάση

Απ’ τις καμινάδες των εργοστασίων 

βγαίνουν μουσικές όχι μαύροι καπνοί 

Επίσης:  Εδώ κάνουμε έρωτα όχι πόλεμο

Πότε-πότε κάνουμε και κάνα μεροκάματο 

μα δίχως να το παρακάνουμε όμως.

* Αρχείο οπτικής Ποίησης Ελλήνων και Ξένων Λογοτεχνών. 

Ο αέρας στροβιλίζεται

σε διάφορα

μέρη

τι

συμβαίνει πιο πέρα από

τα δέντρα του Δεκέμβρη

ίσκιοι

κλαδιά μεγάλα

νύχτα

η άλλη πλευρά της υδρογείου

μέσα στ΄αστέρια

άνθρωποι ωριμάζουν

ή ένα σύννεφο

ένα μίλι μακρύτερα

το διαφορετικό διακαώς επιθυμεί

*Από το βιβλίο “Λάρι Άιγκνερ, Σαράντα δύο ποιήματα” εκδ. Bibliotheque. 

Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς. 

**H φωτογραφία είναι του Noel Kerns, από τις βόλτες του στη route 66.

***Από τη σελίδα της Γεωργίας Κανελλοπούλου, η οποία κάνει και το ακόλουθο σχόλιο: “Ο Λάρι Άιγκνερ γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση. ‘Αφησε 3.070 ποιήματα, που τα έγραφε σε μια βαριά γραφομηχανή Ρόιαλ, χρησιμοποιώντας μόνο το δείκτη και τον αντίχειρα του δεξιού χεριού. Γράφει ο Γιάννης Λειβαδάς πως η ποίησή του δεν ήταν επέκταση της παραλυσίας του, μα η κίνηση της, κι αυτό μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση, γιατί από τότε που το διάβασα τη βρίσκω αυτή την κίνηση στα ποιήματά του”.

θ’

Βουβό το χώμα του θανάτου

Στρατιές ολόκληρες βαδίζουν πάνω του

Κι ούτ’ ένα σύρσιμο ποδιού

ι’

Η αιωνιότητα είναι φτιαγμένη από στάχτη

Ψυχών αποκαΐδια που την ονειρεύτηκαν

*Από τη συλλογή “Καλειδοσκόπιο”.

Γράφω για τον κανένα, πες γράφω

για τον αναγνώστη εαυτό εις τον αιώνα

του κανενός το ρόδο είν’ το δικό μου ρόδο

ούτ’ επεδίωξα ποτέ δημοσιεύσεις

κύκλους σοβαρότητες συγκατανεύσεις

κι άλλες εδώδιμες της εγχώριας σκηνής

κολακείες κι ανερμάτιστες ορέξεις

κι αν γράφω στης ποίησης τη φόρμα

γράφω γιατί η αλήθεια μου έχει αυτό το χρώμα

καθώς της λήθης πλέον το μαγνάδι δεν με μέλει

της ηδονής μου βρήκα αφού το μέτρο και το μέλι

*Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του ποιητή στο: https://stratesfabbros.wordpress.com/2021/01/13/γράφω-για-τον-κανένα/

1

έχτισα τον παράδεισό μου

με τα υλικά της κόλασής μου

2

απόψε η νύχτα στόλισε το πάρκο

με τα πιο διαλεχτά καθάρματά της

3

κάθε βράδυ η καμπάνα των σκελιών τους

με φωνάζει στον εσπερινό του πάρκου

4

εσύ ‘σαι τριαντάφυλλο

κι εγώ θα σε μαδήσω

τριαντάφυλλο δεν είμαι

κι όμως με μαδάς

5

για σένα μια ακόμη δοκιμή

για μένα μια δοκιμασία ακόμα

                                     «Το κορμί και το σαράκι»

6

[δολοφονία Γουέλτς]

σεις που δεχθήκατε αυτό τον τρόπο ζωής

δεχτείτε τώρα κι αυτό τον τρόπο θανάτου

7

όλα τα δέντρα βρήκαν χώμα να ριζώσουν

βρήκες κι εσύ, μικρή συκιά, ένα ντουβάρι

8

ωραία ερμηνεύεις τα τραγούδια

ας δούμε πώς τα καταφέρνεις και στα παρατράγουδα

9

η αξία της γλάστρας

έγκειται στην τρύπα της

10

«ο κώλος που γλείφεις

θα σε χέσει πατόκορφα»

σοφή προειδοποίηση

μα όχι για τους χεσμένους

11

τί όμορφα τριαντάφυλλα που κάνει αυτή η τριανταφυλλιά

και πού να είχε σπουδάσει ανθοκομία

12

«αράπικο τρικαλινό καρπούζι

μόνο δέκα το κιλό»

Απομεσήμερο- κι ο Γύφτος

δεν ξέρεις τί διαφημίζει:

τα τέλεια ελληνικά του

ή τα καρπούζια του

13

ό ερωτύλος δικηγόρος που γράφει ποιήματα

στολίζοντας κάθε στίχο με κατακτήσεις κι επιτυχίες

τα δίνει για δακτυλογράφηση στη γραμματέα του

μια μαραμένη μεγαλοκοπέλα

κάθε φορά που μου τα φέρνει με το φάκελο

τη βρίσκω πιο μαραμένη

14

στην έκκλησή μου

οι νέοι ποιητές να μη φορούνε μπότες

κανένας δεν ανταποκρίθηκε

και μετά, έχω άδικο

πού τους βρίσκω όλους σκάρτους;

                                «Ιστορίες του γλυκού  νερού»

*Δημοσιευμένα στο περιοδικό «Το Τραμ»  – Απρίλιος 1987 – Τρίτη διαδρομή- Πρώτο τεύχος.