Ώρες της θλίψης γρήγορα θα σβήσουν,
μα κείνο που θα αναρωτιέσαι πάντα
είναι αυτές οι σφριγηλές φλέβες που πετάγονταν,
νεύρα ατσάλινα να διαχέουν σιγουριά,
σ’ όλο το μάκρος των χεριών, στις κνήμες,
πού πήγαν κι αφανίστηκαν και δεν αφήκαν ίχνος
για μία τόση δα βελόνας τρύπα, για μια ανάπαυλα
μικρή πριν το σαλπάρισμα, μια ανακούφιση
από τους πόνους τους φρικτούς.
Πρόσκαιρη θλίψη μα κόντρα σε ανέμους,
σπαράγματα λέξεων απ’ τα βάθη αναβλύζουν.
Σημαδούρα, παπαφίγκος, φλόκος,
βίντσια, πριτσίνια, ξάρτια, κουπαστές,
μαγκιόρικα κατάρτια και καρίνες,
μπρίκια, λατίνια, σακολέβες και γαΐτες
σε ταρσανάδες ή καρνάγια,
το ματσακόνι και το νου σας,
μαδέρια στιλβωμένα στην κουβέρτα,
μπαρκάρισμα και λάντζα στα καΐκια,
μπονάτσα ή μαΐστρος ή πουνέντες
μη τύχουνε μπουρίνια στο μπουγάζι,
σαλπάρισμα και σκάντζα στο δοιάκι,
σάλτα να δολώσουμε το παραγάδι στα όρτσα,
με ρέγουλα κι η κακαβιά, χωρίς αγαρμποσύνες,
φούντο και κουμαντάρισμα γι’ απάγκιασμα στη ράδα,
πόντζι κι αγάντα κι άντε να νετάρουμε,
κοφτές κουβέντες στο αντιμάμαλο
πριν απ’ το πλεύρισμα της βάρκας
για τυχόν φυρονεριά, ενίοτε φουσκονεριά.
Πειραιάς, 13.1.2010
*Από τη συλλογή “Ο αχός και ο βυθός”, Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2016.
Like this:
Like Loading...
