Ο ορίζοντας πάντα χαμηλών προσδοκιών
Τα έλατα μαχαίρια
που δεν καρφώνονται ποτέ
στο στήθος του ουρανού
Τα χέρια μου φορούν ακόμη
τα κίτρινα φθινόπωρα των αναζητήσεων
‘Εχω και μια επανάσταση σε εξέλιξη
αλλά βαριέμαι να τη συνεχίσω
Η φωνή του κοτσυφιού
Η ψαλμουδιά του ορθρινού σήμαντρου
κι εκείνο το χελιδόνι το αναποφάσιστο ορίζουν τα βήματά μου
Στην παραλία η αμμουδιά τρώει τα πόδια μου
Πάντα αδηφάγο την ήξερα κι όμως της τα έδωσα
Ίσως βγάλω φτερά αν τελικά τα χάσω
Άλλωστε ο κόσμος τί θα ήταν
δίχως κάποιες ψυχές ανάπηρες
που τόλμησαν να πετάξουν με θράσος
θάβοντας τις προβλέψιμες τετριμμένες επαναστάσεις;
*Από τη συλλογή “Πυρ εσώτερον”, εκδόσεις Κύμα, 2018.