Ζεις μες στη σάρκα μου
δεν ξέρω πώς μπήκες εκεί μέσα
απατεώνας μου φαίνεσαι
είσαι η ψείρα των παιδικών μου χρόνων
όμορφη ψείρα και όμορφα θα σε βγάλω
και τρως και με τρως όμορφα με τρως
και πονάω και κτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο
όμορφα το κτυπάω και σε πονάω όμορφα σε πονάω
και πονάμε κι οι δυο πονάμε όμορφα πονάμε
όπως πονούν οι άνθρωποι όμορφοι άνθρωποι
που δεν ξέρουν να κλείσουν όμορφα να κλείσουν
τον τάφο της μάνας τους

κι αυτοί που μοιάζουν
δεν θα δώσουν ποτέ εκείνο το φιλί

*«μάθημα γεωγραφίας», εκδ. ενύπνιο, 2021.

Η λέξη πατρίδα σε κάποια στόματα
ακούγεται πολύ απωθητική
Δυάρα δεν δίνουνε αυτά τα στόματα
για τα δάση της πατρίδας
που θέλουνε γιατρειά
για τη θάλασσα που αγχώθηκε από τη βρώμα
για τους ανέστιους και τους άνεργους που
τη στοιχειώνουνε και
για τα ξεπεσμένα νοσοκομεία.
Απ‘ την άλλη, όσοι πονέσανε για όλ’ αυτἀ
και δώσανε τη ζωή τους,
πήρανε το παράσημο του προδότη.
Αγαπώ και γω την πατρίδα μου
για ό,τι αληθινό όμως έχει.
Γι’ αυτό αφήνω ένα φιλί σ’ όλα
τα αδούλωτα κρινάκια της
και σ’ ὀλα τα ποτάμια της
που υπόσχονται την ελευθερία.

ΚΑΠΝΙΣΤΗΣ ΜΕ ΡΟΖ ΓΑΤΑ

Το κορίτσι της γειτονιάς αρεσκόταν στην κουζίνα να χαϊδεύει ζωηρά αχλάδια. Πέρναγε τα φύλλα από μια κλωστή. Έδιωχνε τις χρυσόμυγες με μια πολύχρωμη βεντάλια. Κάτω στα πόδια της ένας ακίνδυνος ροζ πάνθηρας στήριζε το μαλακό πέλμα της συνείδησης. Δεν ήταν έτοιμη να εγκαταλείψει το κάπνισμα. Θα τη ζύγωνε ο καρκίνος, όταν θα ξαναωρίμαζαν οι αγριαπιδιές, επιθετικός.

ΑΝΟΙΞΗ

Είχαν ξεχάσει μια μέρα ανοιχτή την πόρτα απ’ το κρατητήριο. Ίσως, να είχε διακοπή στο ρεύμα ή να χάλασε το σύστημα ασφαλείας, όπως και να χει άνθισαν οι κλειτορίδες τους από το πρόωρο καλό. Οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα. Μ ένα μεθοκόπο χαμόγελο οδηγήθηκαν στον περιστερώνα που διπλοκλείδωναν της Άνοιξης περαστέρι.

ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

Ένα πορτοκάλι έπεσε. Σάπισε ευθύς και από τους τέσσερις σπόρους, φύτρωσε μια γυναίκα. Δύο σπόροι σχημάτισαν θηλές, άλλοι δύο έβαψαν κεραμιδί μάτια αντί για όνειρα. Τα απογεύματα πήγαινε και κάπνιζε κάτω απ’ το δέντρο που τη γέννησε. Το τσιγάρο στάχτιζε με τ’ ένα πόδι λυγισμένο κόντρα στον κορμό. Μέχρι που την έπαιρνε ο ύπνος και λαμπάδιαζε φωτιά η γυναίκα της στιγμής. Αργά το δειλινό, η πορτοκαλιά είχε αποκτήσει επιτέλους μια θηλυκιά κάτεργο σκιά…

Σημείωση 1η: Τα κείμενα γράφτηκαν με αφορμή τους ομότιτλους πίνακες της εκλιπούσας ζωγράφου Γιούλη Βρανά, που ανήκουν πλέον σε ιδιωτικές συλλογές.

Σημείωση 2η: Την 1η Φεβρουαρίου 2023 και ώρα 19:00 θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια της έκθεσης στη μνήμη της Γιούλης Βρανά στη Λασκαρίδειο Πινακοθήκη Δήμου Καλλιθέας. Διάρκεια έκθεσης 1-9/2/2023.

*Στις φωτογραφίες, από πάνω προς κάτω, οι πίνακες της Γιούλης Βρανά, “Καπνιστής με Γάτα”, “Άνοιξη” και “Εύα”.

Έμεινε η δίψα τους γυμνή
στο τελευταιο ξέφωτο
Την κουβαλούσαν όπως φορτίο αλάτι
μες στους ώμους

Όλα τ’ απομυζά η δίψα μας
Μονομερίς τα καταλύει
Στάζει κενό αβάσταχτο
εκεί που ήταν πριν το δάσος

Στο τελευταίο ξέφωτο που στάθηκαν
δεν είχαν άλλη κάλυψη
Σαν τον καθρέφτη
τους δέχτηκε
η άκρη του νερού

Να προχωρήσουν δεν μπορούν
Το πέρασμά τους χάθηκε
Ούτε έχουν τώρα άλλη κάλυψη
Και κάτι εκει στημένο
κάθετο
τους αντικρύζει

Ακίνητοι
Βρέχει και είναι ακίνητοι
και κάποτε
από μια αστραπή κατακλυσμένοι
Καταλαβαίνουν Τώρα
Πως δεν είναι καθένας παρά η δίψα του

Ένα φορτίο αλάτι

σε δύο ώμους

Το αύριο έρχεται χωρίς αντίδοτο
ανίσχυρα ποιήματα προωθούν οι ποιητές
σταυρώνοντας γάμπες με λυωμένα κόκκαλα

Έστω λέει το τραγούδι
θα σε ματώσω
θα σε γεμίσω αναλαμπές
και σπίθες δόξας
θα ζήσεις το δόσιμο
πριν τη στάχτη σου
αζήτητη
μες τη μποτίλια
με τα κλάματα του σκύλου σου
και τα μάτια του Ερμή
στον πάτο του κιβώτιου

θα προλάβεις να πελεκήσεις όρθιο
το σηκώτι σου
σηκώνοντας πάνω του πρωτόγνωρα εργαλεία
δουλεύοντάς το με φίνο μέλι
και ψίχα αμύγδαλου
ως το τέλειο άγαλμα

*Από τη συλλογή “Τοπίο που σε λένε ποίημα”, εκδ. Άγρα.

Γι’ αυτόν που ανέβηκε ένα ψηλό βουνό
με τα νύχια,

κι όταν κατάφερε να φτάσει

-δεν είδε τίποτα, ομίχλη

Γι’ αυτόν που αφιέρωσε

μια ζωή στις προσευχές και τον ασκητισμό

μέχρι να του εμφανιστεί ο θεός ο ίδιος
στου βίου τας δυσμάς να τον ενημερώσει

ότι προσωρινά βρίσκεται εκτός γραφείου.

Γι’ αυτόν που της ζωής του ο Έρωτας,
που απ’ αυτόν έγραψε

τόσα bellcanto, ατέλειωτες τυχογραφίες,
τελικά ήρθε χάρη σε ένα ξεχασμένο

φερμουάρ

Για όλα που υποτίθεται
Πως θάταν Όλα, για όλα!

…αξίζει μόνο μια στιγμή τού γέλιου
Αυτή που χωράει όλες τις στιγμές

Μια αυτόματη ανεμόσκαλα τότε

σκαλισμένη στο κενό,
θ’ ανοίξει το δρόμο για όποια

-μάταια όσο και δοξαστική,

εκπλήρωση

*Από τη συλλογή «Επισκευή ουρανών», εκδ. Ορίζοντας Γεγονότων, 2020.

Όλοι ανυπομονούμε για μέρες
ανέμελες και γαλήνιες –
κάτω από τον λαμπρό ήλιο
του Γενάρη,
ή μέσα στο θερμό φεγγαρόφωτο
των Αλκυονίδων,

περιμένω να μεταμορφωθείς –
άγνωστο το εύρος της αναμονής.

Ο χρόνος συρρικνώνεται
σε περιβόλια με ώριμα κίτρα
καθώς το άρωμα αιωρείται
μέχρι την άκρη άστρων.
Περπατώ σε παροδική νηνεμία –
μέσα από ανυπόμονο βλέμμα
σπεύδει να ακτινοβολήσει
η χαρά
μόλις κοπάζουν οι άνεμοι
πάνω από τον καθρέφτη
των θαλασσών.

Πόσο ασφαλής επωάζει η ελπίδα;

Στον δικό μας τόπο
είναι ετήσια η ανανέωσή της.

Ίσως άνθρωπε,
να ήμουν πολύ σκληρός
μαζί σου. Δεν ήξερα
πως τα μικρά σου
ξυπνάνε συχνά
μες στον ύπνο τους
κι εσύ όλη νύχτα
μένεις ξάγρυπνος
δίπλα στο παιδί σου.
Ένα από τα παιδιά σου
δεν είναι καλά. Δεν μεγαλώνει
όπως τ’ άλλα.
Κι εμένα, όπως κι εσένα, συχνά
με τρώει η ανησυχία.
Ξυπνάω και νιώθω έναν
πυκνό ιστό αράχνης
στο μυαλό μου.
Τα άλλα παιδιά μου αναρωτιούνται
τι πρόβλημα έχει ο πατέρας τους.
Κάνω ό,τι πρέπει να κάνω
γιατί μ’ έχουν ανάγκη,
αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο.
Συγχώρησέ με, άνθρωπε,
βιάστηκα να σε κρίνω.
Τώρα καταλαβαίνω
το φορτίο που κουβαλάς.

*Από τη συλλογή “Ένας φορητός παράδεισος”, εκδ. Κείμενα, 2020. Μετάφραση: Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος.

όταν πεθάνει ο πάπας
τον χτυπάνε
ελαφρά μ’ ένα σφυρί
στο κεφάλι εγώ ποτέ
δεν χτύπησα κανένα
με σφυρί
ούτε τον πάπα ούτε τον πρίγκιπα ούτε τον βασιλιά
όταν η επιτάφια πομπή
πρέπει να συνεχίσει
ο επικεφαλής χτυπά τρεις
φορές με το σφυρί
την ξύλινη βάση κι οι
φρακοφόροι συνεχίζουν
το σφυρί
είναι στίχος δεκασύλλαβος ηρωικός
με ισχυρούς τονισμούς στις συλλαβές
τρία δέκα και δέκα όταν
ο αθλητής ολοκληρώνει την
τριπλή περιστροφή
γύρω απ’ τον εαυτό του
ρίχνει τη
σφύρα
που ζυγίζει επτά κιλά
και διακόσια εξήντα γραμμάρια
ο μαρξ δεν μίλησε ποτέ
σφυρί
έχετε δει ποτέ
σχολή σκέψης να ‘χει
σύμβολο ποιο θα ΄ταν άραγε το σύμβολο
της σχολης της φρανκφούρτης αν
ο αντόρνο είχε επιλέξει κάποιο;
όταν ο θωρ χτυπάει το
σφυρί του
στέλνει βροχή και κεραυνό
αλλά είναι το λουλούδι του κάκτου
αυτό που προαναγγέλλει τη βροχή στο
σερτάο για τον σφυροκέφαλο καρχαρία το
σφυρί
λειτουργεί σαν πτερύγιο
ισορροπεί τις
κινήσεις του πέρα απ’ αυτό
το τελετουργικό του ζευγαρώματος
στους σφυροκέφαλους καρχαρίες
είναι πολύ βίαιο
στην κομμουνιστική
αλβανία αντικατέστησαν το
σφυρί
μ’ ένα τουφέκι το
σφυρί
είναι ένα εξαιρετικό αντικείμενο
που σε βοηθά να κοιμάσαι ήσυχη
και να καρφώνεις πρόκες.

*Από τη συλλογή “το σφυρί”, εκδ. Τεφλόν, 2020. Μετάφραση: Peter Constantine – Σπύρος Πρατίλας.

Είμαι το σκουριασμένο φτυάρι.
Φτύνατε
τις άπληστες παλάμες πριν μ’ αγγίξετε
τρέματε
μην πληγιάσουν απ’ τις σκλήθρες μου
την ώρα που με μπήγατε στο χώμα.
Τι με κοιτάτε τώρα μελιστάλαχτοι
σε μια θηλιά της μοίρας
κρεμασμένο;
Φυσάει στους σταυρούς του Γολγοθά
αράχνες παιχνιδίζουν στο κορμί
η μνήμη καταπίνει ενοχές
μοχλεύοντας ρινίσματα αιθάλης.
Πόσες φορές ξεκούμπωσα
το φόρεμα της γης
χορεύοντας βαθιά στο εφηβαίο
πόσο χρυσάφι έχυσα στα δόντια σας
και πόσο κάρβουνο
στα χρώματα του κόσμου;

Αφήστε τις ευγένειες και δρόμο.
Δεν σκάβω άλλο
για να θάψετε στις τσέπες σας
το άδειο φέρετρο που κουβαλάτε…

Με δυο σου λέξεις
έσκασε το δροσερό
ροδομπούμπουκο

*

Έτρεχαν ζουμιά
σαν μ’ έστυβες αγρίως
όλη να με πιεις

*

Μέσα σε γυάλα
με νερό ασφυκτιώ
λησμονώντας με

*Τα ποιήματα και η εικόνα της ανάρτησης αναδημοσιεύονται από εδώ: https://mail.google.com/mail/u/0/#inbox/FMfcgzGrbvMCZPjJLstbkPMfhXBJrhJH