ΠΡΟΚΥΡΗΞΕΙΣ

Οι λέξεις κρέμονται από τα δόντια
παρηγορούμαι
από εσένα που έχω
για εκείνους που δεν έχω
καμιά φορά ξεσκονίζω τα φτερά τους από το χιόνι
σφυρίζοντας
έχω ταλέντο σ’ αυτό
αν και δεν είναι τίποτα σπουδαίο
είναι κάτι για να με συμπαθώ
δεν έχω πια
λεξικά
θαυμαστικά
μόνο ένα παραμύθι θυμάμαι
με δυο λευκά αγόρια
που τα έλεγαν Γκριμ
όταν αρχίζω να το εξιστορούμαι
κάποιο κουνέλι
μου ροκανίζει τις λέξεις
τότε εκείνες αρχίζουν να κρέμονται
από τα δόντια μου
παρόλο που χάθηκαν
οι ιστορίες
τις κατοικώ
αρσενικό και θηλυκά
πληγωνόμαστε
στο όνομα της διαφοράς
δεν έχω μαγικό ραβδί
και εσύ δεν είσαι πρίγκιπας
ούτε καν ένας Γκριμ
παρά ένα κουνέλι
που μασουλάει τις λέξεις μου
Όλα είναι ζήτημα αναπνοής

*

ΤΙΤΙΒΙΣΜΑΤΑ

Ένεκα ο χειμώνας
το πολύ των ανθρώπων
και τι να πω
για την κυκλοφορία
των πουλιών στο ψιλόβροχο
στο γείσο της ταράτσας
το ένα άθροισμα των πάντων
των πολλών κοινών πατρίδων
η καταγωγή των νερών
τι
τι
τι
τι με πλησιάζει τιτιβίσματα
όλη η θανάσιμη νεότητα

*Από τη συλλογή “Άφιλτρα”, Εκδόσεις Bibliotheque, 2021.

στη Μαριάνθη

Υπάρχει πάντα ένας ποιητής προστάτης των αλειτούργητων ερώτων.
Ένας προπαγανδιστής της ζωής που αντιτάσσει στο έγκλημα της πολιτικής πλήξης το σθένος της ανθρώπινης αθωότητας.
Αν υπάρχουν ποιητές για τη θάλασσα και την Αφροδίτη, για τα ποτάμια και τις ηδονές, για την πόλη και τον πόλεμο, για το ψωμί και την ειρήνη υπάρχει κι ο αντιλυρικός νομοθέτης της λαγνείας.
Αφού το λάγνο ελεύθερο πνεύμα αφήνει να ξανακουστεί το γάργαρο γέλιο των νυμφών.
Παίρνει εκδίκηση για όσους την Άνοιξη δεν μύρισαν Άνοιξη και για όσους τη νύχτα δεν βρήκαν μιαν αλήτικη αγκαλιά.
Γιατί αυτό το ελεύθερο πνεύμα ξέρει πως η κούραση βρίσκει τους αδύνατους εκεί που τους άφησε, να καταριθμούν τις μεγάλες πλειοψηφίες των κοινωνιών.
Να δουλεύουν στο σκοτωμό και τον πόλεμο.
Αυτός ο ποιητής που ασκήθηκε στη σπουδή του γυμνού αισθήματος και της αλητείας, αφήνει πάντα τις σάλπιγγές του να βουρλίζουν τον αέρα.
Η αναρχία του υπήρξε ένα σπάταλο βλέμμα ζωής, μια περιφρόνηση στο μικρόψυχο βόλεμα αλλά και μιαν ανταπόκριση στο κάλεσμα του κινδύνου.
Μέχρι τέλους οι λέξεις του φλέγονταν όπως φλέγεται ο σκλάβος που θέλει να καρφώσει τη σκλαβιά στην καρδιά, που θέλει να είναι ένα με τα πετεινά τ΄ ουρανού που ούτε σπέρνουν ούτε θερίζουν αλλά νύχτα μέρα κελαηδούν.
Ο Μπασιάκος κήρυξε τον πόλεμο στα ποιητικά κουφάρια.
Στη σιδερωμένη γραφή και στην εκδοτική ορθότητα. Φυλλάδια, πλακέτες, δακτυλογραφημένες σελίδες, βιβλιαράκια και βιβλιάρια, σχέδια και νότες χορτασμένες με όλη τη δίψα και την πείνα του.
Ένας έρωτας που ήξερε να παίζει πετροπόλεμο με τη σκληρότητα και να νικά. Γιατί οι νίκες του δεν ήταν το υστερόβουλο μέλημα ενός καριερίστα αλλά η βιωμένη στιγμή. Η συντροφικότητα και η χαρά το αίμα των ανθρώπων που γίνεται κρασί.
Βλέπω πάντα τον Θόδωρο συντροφευμένο απ΄ τη Μούσα του, να τραγουδά και να χορεύει αυτή την κατακτημένη του εσωτερική ελευθερία που δεν έχει ούτε κράτος ούτε Δία, ούτε αστροπελέκια και σταυρουδάκια αλειμμένα με φιλανθρωπικό κατάπλασμα.
Βλέπω το Θόδωρο και τη Μαριάνθη στη μαντική τους καλύβα. Με τα βιβλία και τις τσακμακόπετρες, τα τσιγαράκια και τις ευσπλαχνικές αλκοόλες, το δαιμονισμένο Κυρίλωφ και τον Προμηθέα κοντά στο Ρεμπώ και τον Επίκτητο.
Κοντά στους πολεμικούς ανταποκριτές όλων των αιώνων που ξέραν πως υπάρχει μιαν ελευθερία στον άνθρωπο που δεν μπορεί να την νικήσει κανένας θεός.

Ζήτω λοιπόν, του πρίγκιπα που μας άφησε εδώ στο στερέωμα της καθαρής νύχτας, να διαβάζουμε με το λυχναράκι της ευαισθησίας του το φαιδρόν μεγαλείον της αλητείας.

*Πηγή: Αλιεύτηκε από τον προσωπικό τοίχο του Αντώνη Αντωνάκου @ 5 Ιουλίου 2021

**Εμείς το πήραμε από εδώ: https://exitirion.wordpress.com/2021/07/19/antonis-antonakos-o-basiakos-ston-kipo-ton-idonon-kai-ton-biblion/?fbclid=IwAR3VGhu7Nrdc6HfS0DQH9bJVQpkAUknwv64IulJIkWIsGOq409sqzmD-M68

Κάθομαι στη θέση που μου αρμόζει. Στρογγυλό τραπέζι. Μυρωδιά τσιγάρου και ξινισμένο κρασί. Μοιρασμένα τα χαρτιά. Το φως όσο πρέπει. Σ’ έχω αντίκρυ. Απόμακρος και σκεφτικός. Βυθισμένος. Τι συνδυασμούς να κάνεις; Να κερδίσεις; Να κατακτήσεις; Να απορρίψεις; Να καταρρίψεις; Να ταυτιστείς; Να με αγαπήσεις; Το ρολόι χτυπά αλύπητα. Ο χρόνος μου τελείωσε. Μια κλεψύδρα πια η ζωή μου. Τράβηξα χαρτί και έχασα. Σειρά σου. Θα σβήσω το φως φεύγοντας.

*Από το βιβλίο “Η κρεμμυδαποθήκη”, Εκδόσεις Βακχικόν, Μάρτης 2020.

Ήταν ένα παιχνίδι, το ήξερε απ’ την αρχή πως επρόκειτο για παιχνίδι. Ένα τετράγωνο δάπεδο, μικρά τετράγωνα πλακάκια, μέσα σ’ ένα κουτί, τι άλλο θα μπορούσε να είναι. Τριγύρω τσιμέντο, οι φωνές να δίνουν οδηγίες, οδηγίες για το πώς λειτουργούν τα πράγματα, τη θέση των αντικειμένων – τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει. Σήμαινε ό,τι ακριβώς σήμαιναν τα επιτραπέζια που έπαιζε με τους φίλους του πάνω σε τετράγωνες επιφάνειες. Έβλεπε τον τρόπο που κινούσε τα νήματα, που αποφάσιζε τα βήματα και όλα έπαιρναν ξαφνικά μια ψεύτικη ζωή. Ήταν ένα παιχνίδι.

*Από τη συλλογή “Ανάγλυφη”, Εκδόσεις Ρώμη, 2021.

Δαγκώνει τα χείλη της καθώς η αστροβροχή συνεχίζει
να πέφτει
Αγκαλιάζει τα παιδιά της
Τούς μιλά για την Αγία Αναρχία
Το οπλισμένο χέρι της
Τη νεανική της φλόγα
Την περπατησιά της
Το θάρρος της όταν πυροβολεί τον καθρέπτη και τις
μισές λέξεις
Την ιερή οργή της για τους ανθρώπους που σιωπούν
στο φως της ψυχής

HOLLY ANARCHY

She bites her lips whilst the lightning rain keeps on
falling
She hugs her children
She tells them stories about Holly Anarchy
About her armed hand
About her youthful flame
About the way she walks
About her bravery when she fires on the mirror and the
minced words
About her holy rage against people who stay silent
before the light of the soul

*

Τίτλος: Αγία Αναρχία / Holy Anarchy
Χρονολογία Έκδοσης: Ιούλιος 2021
Ποιήματα: γ’ έκδοση
Εκδόσεις: Κουκκίδα
Αριθμός σελίδων: 28
Διαστάσεις: 21×13
Φιλολογική Επιμέλεια-διόρθωση: Γιώργος Παπαχρήστου
Έργο εξωφύλλου: Φιλιώ Κουφοπούλου
Συγγραφέας: Χ.Π. Σοφίας / Ch.P. Sofias
ISBN 978-960-9410-64-9

Θα δεις τα πολιτικά παιχνίδια από την ασφάλεια της υφασμάτινης γωνιάς σου. Θα δεις την παράσταση των καλών τρόπων από έναν τόπο μυστικό, πανευτυχής που είσαι ώριμος και διεστραμμένος ταυτόχρονα. Θα δεις το πτώμα σου να περνά μπροστά απ’ το σπίτι σου. Θα το χαιρετήσει και αύριο θα ‘ναι μια καινούρια μέρα.

*

Ξέρω μια ασθένεια που πιέζει τα μάτια, που ερεθίζει τις κόγχες του νου. Αυτή η ασθένεια λέγεται σιωπή και κρύβει μέσα της την κρίση που τιμά κάθε άνθρωπο.

*

Όποιoς προσπαθεί να ξεφύγει από τον εαυτό του, ψάχνει να βρει απελπισμένα κάτι να τον κρατήσει στη ζωή· μια πνοή, μια εφήμερη δόξα. Αλλά όχι. Η φευγαλέα ανάμνηση παραμένει αήττητη. Η ανάμνηση άπιαστη και το μέλλον αβέβαιο. Έτσι ακριβώς. Η ύπαρξη είναι για τους πττημένους.

*

Όταν αρχίζει μια παρτίδα στο σκάκι, ο στρατιώτης είναι πιο κοντά στο κέντρο· επομένως, έχει περισσότερες πιθανότητες να σπάσει τη σκακιέρα στη μέση.

*

Ο καπνός των τσιγάρων μού φανερώνει τον σωστό τρόπο να πω πως δεν υπάρχει τίποτα να πω. Τα φαντάσματα δεν μιλούν, μονάχα σε κοιτάζουν. Αυτό είν’ όλο.

*

Είναι ωραία να κλείνεις τα μάτια, να μην νιώθεις ότι ο χρόvoς περνά. Είναι ωραία να μην ξέρεις ότι το σώμα σου σού ανήκει. Είναι ωραία να ξεχνάς τα πάντα, ναι. Είναι ωραία να κοιμάσαι, να κοιμάσαι. Πώς θα μπορούσα να κοιμηθώ τέτοιες ώρες; Πώς θα μπορούοα να παραιτηθώ και να μην ξυπνήσω ή να υπάρχω περιορισμένος από τα πιο ευτυχισμένα όνειρα που έκανα όλη μου τη ζωή; Πώς θα μπορούσα να νικήσω αυτή την αναθεματισμένη αϋπνία;

*

Τα πάντα είναι αντιπαράθεση.
Τα πάντα είναι ένας ελαφρύς αναστεναγμός ή αγωνία
ή ψεύτικη δόξα.
Τα πάντα είναι βία.
Τα πάντα είναι λάθος ή λάθος,
μια μάχη ανάμεσα σ’ εκείνα τ’ αστέρια που έπαψαν να
λάμπουν.
Αυτό παθαίνω, κάπως έτσι φαίνομαι ανάμεσα στους
νικητές.
Είμαι αυτός που χάνει,
αυτός που όλη την ώρα πληγώνεται.
Απέχω έτη φωτός από τα πάντα
και, ταυτόχρονα, είμαι ένα κύτταρο επίγνωσης
που μάχεται ακατάπαυστα ενάντια στη φωτεινή ύλη.

*Από το βιβλίο “Απόμακρα σώματα”, Εκδόσεις Bibliotheque, 2019. Μετάφραση: Ιφιγένεια Ντούμη.

Μία ξέφρενη νύχτα
Ποδοπάτα ανελέητα τα βήματα.
Συρόμενες αναμνήσεις, απλώνει η σιωπή.
Ή θάλασσα γύρω μας.
Το αίμα μέσα μας.
Χορεύουν ανεξέλεγκτα οι ερωταποκρίσεις.
Σκόρπιες ξερές ιστορίες, τούλια και απόνερα.
Το μυαλό μας απολαμβάνουν.
Τυλίγουν στιγμές αποκεφαλίζοντας τον χρόνο.
Σωπαίνεις. Δραπετεύω.
Αναπολείς. Επιστρέφω στο μέλλον.
Γδύνεις τη βαθειά πληγή.
Αγναντεύει η μνήμη απ’ το παγωμένο τζαμί .
Μην με αγγίζεις, οι νεκροί δεν γνωρίζουν το χάδι.
Οι λέξεις αιμορραγίες ακοής.
Αχνές φιγούρες τα πρόσωπα που ονειρεύτηκα… Το παντοτινό.
Νοσταλγία τραύματος, αφυπνίζει κύκλους θανάτου.
Ή προσευχή της ενοχής μας, χορεύει σαν τραγούδι ερωτικό.
Να κόψω τον ομφάλιο λώρο.
Να μην συναντηθούμε σε επερχόμενο παρελθόν.
Να αλωθεί η Αγάπη, πριν γίνει βίωμα και επιστρέφει
σε ανέραστα σκαλοπάτια.
Να! Το παραμύθι μας, σαν ψόφιο πατημένο σκυλί.
Χαλκομανία σε ασφάλτινους διαδρόμους.
Ουρλιάζει σαν άσμα ηρωικό σε φτηνή πίστα .
Εθνικής οδού μπουζουκομάγαζο.
Προς Θεού Όχι δάκρυα.
Έχω πάρει την λατρεία των θνητών από φόβο.
Κρατάω την ανάσα μου σε θάλαμο

*Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ανθολογία “Κυνικός Υπερρεαλισμός”, Έκδοση Ανέκδοτον, 2019 (σελίδα 63).

•κορακοσυμβούλιο στη γειτονιά• γυρεύουν ενόχους
Αυτοί που θά ‘πρεπε ήδη
Να έχουν βουλιάξει στην Κόλαση• κι εσύ πάλι
Μισός από δω
Μισός από κει
Όπου ποτέ δε θα μπορούσες
Να φανταστείς ότι υπάρχεις• τώρα
Σούταρε μια δόση
Από λιακάδα στο μέλλον• κι ας είναι
Λυχνάρι στον άνεμο• στο άψε σβήσε
Τού φεγγαριού• κάπως έτσι
Γράφτηκαν τόσα τραγούδια• κάπως έτσι
Σα χρησμοί• από την έκσταση μιας λέξης
Κοφτερής πάνω στη σάρκα• από τη δίψα
Πέρα στο γυάλινο πηγάδι
Που έχει σαν κρύσταλλο νερό• και ύστερα
Να φτάνει η αίσθηση
Ότι μια νύχτα θα μας συντρίψουν•
Όχι τα γεγονότα
Αλλά όσα δε συμβαίνουν
Ενώ τα προσμέναμε χρόνια
Να πέσουν όπως το μάννα εξ ουρανού
Στα χέρια μας• οι αριθμοί
Θα είναι πάντα αμείλικτοι• πόσες
Πληγές θα άνοιξε η σκέψη
Τού “θέλω πολύ να το πιστέψω
Ενώ ξέρω ότι δεν είναι αλήθεια”• γι’ αυτό
Ίσως ζούμε μέρες
Που πρέπει να ξεκοιλιάσουμε• και
Το βάρος είναι αβάσταχτο• ποιος “στούππος
Και μόλυβος”; Ας καθόταν μόνο μια ζαριά
Η μπίλια “όλα τα λεφτά στο μαύρο”• σπόρος
Κακός ανάμεσα σε ζιζάνια• αυτό ήμουν
Τελικά• αλλά πέρασε ο καιρός• δυστυχώς
Όχι τόσο αργά
Όσο στις ταινίες τού Theo
Με τη χελώνα τού Ζήνωνα
Να κόβει το νήμα στη νιοστή• δες
Εδώ το καράβι γέρνει και βουλιάζει
Και τούτοι τσακώνονται για το δοιάκι• δε
Θέλω άλλες φωνές
Μέσα στο κούφιο κεφάλι μου• τουλάχιστον
Να μη φύγουν οι νεκροί από τα όνειρά μας•

Στη Δέσποινα των βρεγμένων
που μας έγραφε τακτικά τις Κυριακές
παρηγορώντας μας για τις βροχές
με γράμματα – ομπρελλίτσες.

Το μεγάλο ταξίδι είναι ο άνεμος
Το μεγάλο ταξίδι είναι από δω ως τα μάτια της;
Από δω ως τα μάτια της έχει βροχή
Και μεγάλο ταξίδι

Από δω ως τα μάτια της είναι θάλασσα
Πνέει ο κακός αέρας
Το ταξίδι και ο θάνατος κουράστηκαν
Λίγα μίλια έξω από τη Σκιάθο

Από δω ως τη Σκιάθο έχει σύννεφα
Από δω ως τη Σαλονίκη είναι Κυριακή
Τις Κυριακές είναι όλο σύννεφα
Είναι όλα κλειστά και δε σου ανοίγουν.

Τώρα ως την άλλη βδομάδα θα πέσει φθινόπωρο
Το φθινόπωρο ρίχνει τα φύλλα
Και επειδή μέσα στις βροχές τα φύλλα είναι άρωτας
Γι’ αυτό βρέχει

Από δω ως τα μάτια της

Φθινόπωρο 1957

ερχόμουν και σε έβλεπα/ κοιμόσουν βαθειά/

δεν ήθελα να ξεβολέψω/το κορμάκι σου μαζεμένο

σε ένα σημείο ακραίο του κρεβατιού/ τα σεντόνια όχι κάτω από το σώμα σου/ αλλά γύρω / και ένα μαξιλάρι που δεν έμεινε στο κεφάλι σου ούτε στιγμή/

σ’ όλη την διάρκεια του ύπνου σου ερχόμουν και ξαναερχόμουν/ μήπως μπορέσω και φτιάξω το κρεβάτι καλύτερα/ αλλά  εσύ κοιμόσουν βαθειά /το άφησα έτσι/χθές ανακάλυψα και ένα σημάδι που μου ζωγράφισες με το στόμα σου / σαν βεντάλια/  λίγο κάτω από τον ομφαλό/ ένοιωσα εκείνη την νύχτα ένα λεπτό σαν κλωστή πόνο/ από τα δόντια σου στην σάρκα μου/ και δεν περίμενα πως θα άφηνε ένα σημάδι απλωμένο/ μια καρδία; με βεντάλια; δώσε εσύ το όνομα / θα μου  πεις γιατί παίρνω τον κόπο και τα γραφώ όλα αυτά/ γιατί όλα γίνονται / εργαλείο χαράς/ όταν γινόμαστε ένα  και το δέρμα μου χάνεται μέσα στο δικό σου/ είναι τόσο ξεκάθαρα όλα/ και το ξέρω/γιατί την ώρα που γίνονται όλα αυτά / είμαι  εκεί και μόνο εκεί/και εσύ/ τι άραγε  να νοιώθεις; πως είσαι μετά; αναγνωρίζεις κάτι από αυτά που σου γράφω; το σπίτι μου ταράχτηκε που ήρθες/  ένοιωσε απειλή για την ιερή μοναξιάς μας/  και μετά και μετά  και μετά /και μετά/  και τώρα σε θέλει πάλι/ να έρθεις ακούς;

Είμαι ο απαγορευμένος καρπός

Ο όμηρος των ασελγειών σου

μέσα μου ανθίζεις και γεννιέσαι

να λες καλημέρες και να χάνεσαι

κράτησε με, φύλαξε με

είμαι αυτό που παράγγειλες

The brain, the brain, my brain

*https://eyelands.gr/2016/10/08/η-ποίηση-της-μαρίας-πανούτσου/