the sky does not cry

or feel blue

it is simply the sky

sometimes it rains

and the rivers rise

but not in anger or with quiet defiance

they simply rise

and maybe the wind moves us to tears

but not because it is singing a secret

the wind over

that is all

this life of rights

is a tender trap

it aches with the

aura of the passions

and all the while

the lull

between life forces and letters

decomposes

things will either be known

or remain. Unknowable

and that is all

ο ουρανός δεν κλαίει

ούτε νιώθει μπλε

είναι απλά ο ουρανός

μερικές φορές βρέχει

και τα ποτάμια ανέρχονται

αλλά όχι με θυμό ή με σιωπηλή προκλητικότητα.

απλά ανέρχονται

και ίσως ο άνεμος μας κάνει να δακρύζουμε

αλλά όχι επειδή τραγουδάει ένα μυστικό

ο άνεμος…

αυτό είναι όλο

αυτή η ζωή των δικαιωμάτων

είναι μια τρυφερή παγίδα.

πονάει με την

αύρα των παθών

και όλη την ώρα

η ηρεμία

μεταξύ των δυνάμεων της ζωής και των γραμμάτων

αποσυντίθεται

τα πράγματα είτε θα γίνουν γνωστά

ή θα παραμείνουν άγνωστα

και αυτό είναι όλο

*From “fierCe”, flying islands books, Sydney, Australia, 2023. Απόδοση: Δημήτρης Τρωαδίτης.

**Τα σχέδια της ανάρτησης είναι της Angie Contini.

1
Αν καταπιούμε
Τον αστράγαλό μας
Θα βρέξει μέσα στα δεντρόφυτα
Της πρεσβείας

2
Τα ατελείωτα νεφελώματα κουρνιάζουν
στις πολυθρόνες
οι οποίες μοιάζουν με τα λάφυρα των δοντιών
μας
Τα δόντια μας μοιάζουν με περιστρεφόμενα έντερα.
Τα έντερά μας όμως δε μιλάνε.
μιλήστε λοιπόν
Τί περιμένετε;
περιμένετε στις γωνίες;
Ας είναι

3
Ο θάνατος είναι η εμμηνόπαυση των
εθνικών μας θερμοκηπίων
δώστε ρύζι
παντόφλα
κάκτους
κόπρανα
καπέλα
κιλότες που οδηγούν λιμουζίνες
ρεβίθια
κατάρτια οπλισμένα με ερημίτες
που απολαμβάνουν το
εσπευσμένο κάλλος των τελμάτων
τυφώνες
μετεωρίτες με προοπτική προσήλωσης
δίκαννα
κόκκους σμηνιτών
ψευδάργυρο
παγωτό
και
καθολική κατάργηση
του στηθόδεσμου

4
σε θερμοκρασία υπό του μηδενός
κάθε ευχή δακρύζει
και κάθε αρτοποιός βλαστημά την ώρα που γεννήθηκε μέσα στο καρβέλι

όποιος δεν έχει σπείρει καμιόνια δεν είναι επισήμως έφιππος
παρά μια διαστημική
μπαταρία μικρού βεληνεκούς

5
απλώνω τις χούφτες μου και γεύομαι την ένδεια
δεν αντιμιλώ
γιατί χρειάζομαι τη γλώσσα και τα χέρια μου.

*Από τη συλλογή “Υαλοβάμβακας”, εκδ. Ενδημίων, 2009.

Μεγάλη Έκρηξη τι είναι, μια ακόμα θεωρία;
Λες να υπήρξε σύμπαν δίχως αστυνομία;
Πλανήτης δίχως βία, αστέρι δίχως δυστυχία;
Από τη μήτρα πέσαμε γυμνοί στη μαύρη τρύπα
που λέγεται Ελλάς˙ μας έμαθε καλά τα κόλπα:
Να ’κονομάς απ’ ό,τι αγαπάς, μετά να το πετάς,
τους ισχυρούς να γλείφεις, μπρος τους να σιωπάς,
τους πιο μικρούς να ξεζουμάς, να τους πατάς,
να μην αντιμιλάς στον μπάτσο, στον παπά.
Α πα πα, εμείς δεν κάνουμε τέτοια πράγματα,
ρήτορες ρυπαροί, ρίμες ρίχνουμε κατά ρυπάς,
η πόλη μοιάζει ρινγκ: ορμάς, χτυπάς, μετά μιλάς˙
μπράβοι την είδανε Τζον Γουίκ, σφαίρες πέφτουνε βροχή,
οι δρόμοι γλιστεροί, ομπρέλα ψάχνουμε σαν τη Ριρή.
Στο εθνικό αφήγημα θα ’μαστε πάντα μπελάς,
απ’ την Ελλάδα πιο πολύ μισούμε την ΕΛ.ΑΣ.

Βάνδαλοι γεννηθήκαμε, το λες κάπως και κάρμα,
η πρώτη λέξη που ’παμε ήταν από γάμα.
Ρήτορες γεννηθήκαμε, το λες κάπως και θαύμα,
η πρώτη λέξη που ’παμε ήταν από γάμα.

Τα παιδιά απ’ τη γειτονιά έχουν ψυχολογικά,
πέσαν πάλι στον κουβά και ζητάνε δανεικά,
γιατί πόνταραν στο ματς μέχρι και το φιούελ πας,
κι ας τους είπε η γιαγιά να κρατήσουν λίγο κας,
να ’χουνε να ζεσταθούν, όταν πιάσει ο χιονιάς.
Τώρα ψάχνουν ένα μπιτ για να πούνε τα δικά τους,
μήπως βάλουν σε σειρά με τις λέξεις τα μυαλά τους,
μα οι μπάτσοι βάλαν χτες στη φυλάκα τον ντιτζέι τους.
Τα παιδιά απ’ τη γειτονιά είναι φάρα αντιφά,
ναι, τα τάξανε μικρά στων βανδάλων τη γενιά˙
άλλες ράτσες, ίδιες φάτσες, ίδια έχουνε μυαλά,
τα δικά τους τα γραπτά είναι πάνω στα μπετά.
Απ’ τα ρολά κυλά μπογιά, χολή στάζει το στόμα,
στο παντελόνι μπάλωμα, κάτω απ’ τα νύχια χρώμα˙
τ’ όνομα δυσανάγνωστο, το στιλ ωστόσο άρρωστο,
το άτιτιουντ ανάρμοστο, η πειθαρχία κάτι άγνωστο.

Βάνδαλοι γεννηθήκαμε, το λες κάπως και κάρμα,
η πρώτη λέξη που ’παμε ήταν από γάμα.
Ρήτορες γεννηθήκαμε, το λες κάπως και θαύμα,
η πρώτη λέξη που ’παμε ήταν από γάμα

*Από εδώ: https://teflon.wordpress.com/2024/04/26/jazra-khaleed-%ce%b7-%ce%bb%ce%ad%ce%be%ce%b7-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%ce%b3%ce%ac%ce%bc%ce%b1/

Reality is no obstacle

refuse to obey
refuse to die
refuse to sleep
refuse to turn away
refuse to close your eyes
refuse to shut your ears
refuse silence when you can sill sing
refuse discourse in lieu of embracement
come to no end that is not
a Beggining

Επαναστατική Επιστολή #100

Η πραγματικότητα δεν είναι εμπόδιο

Αρνήσου να υπακούσεις.
Αρνήσου να πεθάνεις.
Αρνήσου να κοιμηθείς.
αρνήσου να γυρίσεις πίσω
αρνήσου να κλείσεις τα μάτια σου
αρνήσου να κλείσεις τα αυτιά σου
αρνήσου τη σιωπή όταν μπορείς ακόμα να τραγουδήσεις
δεν υπάρχει τέλος που να μην είναι
μια Aρχή

*Απόδοση: Δημήτρης Τρωαδίτης.

Τα εξ ορισμού

τι είναι ο χρόνος που τρίζει
η φωνή μου από το σώμα που φεύγει
ένα τύμπανο εξαργυρώνει την απόσταση
η νύχτα ξεσκεπάζει τα πόδια μου οικειοθελώς
ο στίχος μακραίνει σαν ένα φίδι που βρίσκεται εκτεθειμένο
ο στίχος ο στίχος ανέμελος και άτακτος όπως τα μαλλιά μου σε ανακάτεμα του
αέρα
ω στίχε μείνε σταθερός στους κανόνες και μη μου γελάς
μικραίνω τον χρόνο οικειοθελώς
μόνο οικειοθελώς κάθε μια επέμβαση στη ιστορία
ξεφύγατε από τον δρόμο εντάξει
αυτοπυρποληθείτε οικειοθελώς

*Από την Συλλογή “ΞΕΜΠΑΡΚΑ (ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ)”, Αθήνα, Άνοιξη 2024.

Ποιο ποίημα
αποκαλύπτει περισσότερα για το δημιουργό του:
το πρώτο ή το τελευταίο του;

*

Ποιες λέξεις
δεν έχουν ποτέ μέχρι σήμερα
αναφερθεί
σε ένα ποίημα;

*

Αν βάλει κανείς
στη ζυγαριά
μια συλλογή ποιημάτων
κι εκείνη δείξει 300 γραμμάρια –
πρόκειται για το βάρος του χαρτιού
ή αυτό των ποιημάτων;

*

Πόσα παλιά ποιήματα
χωράνε σ’ ένα νέο;
Και πόσα νέα
σ’ ένα παλιό;

*

Έχει ένα ποίημα
παραπάνω ή λιγότερες ζωές
από μια γάτα;
Και πόσες ζωές
έχει ένα ποίημα για γάτες;

*

Πώς μπορούν τα ποιήματα
να προβάλλουν αντίσταση
στο μάντρωμά τους
σε ανθολογίες;

*

Ποια ερωτικά ποιήματα
είναι καλύτερα:
αυτά που γράφτηκαν πριν
ή μετά;

*

Πότε το αργότερο
πρέπει να σταματήσει ένα σύντομο ποίημα,
αν δεν επιθυμεί να διατρέχει τον κίνδυνο
να θεωρηθεί μακροσκελές;

*

Πόσα ποιήματα το πολύ
επιτρέπεται κανείς να διαβάσει,
αν πρέπει να οδηγήσει αυτοκίνητο;

*

Το αισθάνεται ένα ποίημα,
αν αποβληθεί από την σκέπη
της λογοτεχνικής ιστορίας;

*

Μπορεί να ρίχνει κανείς
σε όσους πνίγονται
ποιήματα;

*

Πόσο καλό θα πρέπει να είναι ένα ποίημα,
ώστε να απαγορευθεί;

*

Εξατμίζονται τα ποιήματα,
αν το βιβλίο
παραμείνει πολλή ώρα ανοιχτό;

*

Είναι η Γη
ο μόνος πλανήτης,
στον οποίο υπάρχουν ποιήματα;

*

Οφείλουν να αναλάβουν δράση
ποιήματα
σε εμπόλεμες ζώνες;

*

Έχει εξασφαλισθεί
η τροφοδοσία
του πληθυσμού
με ποιήματα;

*

Υπάρχουν σε περίπτωση ανάγκης
αποθέματα ποιημάτων,
και για πόσο διάστημα
θα επαρκούσαν;

*

Πόσο καιρό
μπορεί να επιζήσει
ένας άνθρωπος
χωρίς ποιήματα;

*Από το “Μετά το Άουσβιτς – Ανθολογία Γερμανόφωνης Ποίησης”, Εκδόσεις Ροές 2019. Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης.

Τα χέρια μου στα χέρια σου,
πλεγμένα σφιχτά μη και λυθούν τα μάγια.
Καρτεράτε αισθήσεις.
Μεγαλύνετε το χρόνο του μέγιστους.
Τι υπομονή αφύσικη,
να κυλούν οι μέρες,
οι ώρες,
τα λεπτά,
να διοχετεύονται άκαρποι οι λυγμοί του κορμιού.
Τα χείλη μου στα χείλη σου.
Βαθιά απύθμενα φιλήματα.
Λιώνουν τα μέλη
και πώς να τα μαζέψω.
Λιποθυμά το δάκρυ.
Το απλώνεις στο μέτωπο.
Το πρόσωπό σου στο πρόσωπό μου.
Τι υπέροχη γειτνίαση.
Να με δεις να σε δω.
Να ξεχαστούμε στο άδυτο των βλεμμάτων μας.
Ένα φιλί στα βλέφαρα.
Αχνίζει ο πόθος στο κέντρο του λαιμού.
Αιμορραγούν οι φλέβες.
Μην αγνοείς της σάρκας την έναστρη επιθυμία.
Επιθυμεί την πλησμονή.
Το στήθος μου στο στήθος σου.
Γυμνές εύπλαστες γραμμές του κάλλους
διαγράφουν την έξαρση της ρώγας.
Το σώμα μου στο σώμα σου.
Αχρηστεύεται η φθορά των κυττάρων.
Να ενωθούν τα αιτήματα
στο μέτρο του κορμιού μου.
Αδυσώπητη ροή,
πλημμύρισε τα όρια να συνθλιβεί ο ίμερος,
να εκτιναχθούν οι απωθήσεις,
να εκραγούν οι σύνδεσμοι,
να μυηθούν επιτέλους «οι πολλές ακατανίκητες έλξεις».

*Από τη συλλογή “Περιπλανώμενος λόγος”, εκδ. Νεφέλη, 2009.