Ακούω τη γη, τα δέντρα, τα βράχια,
τον καμπυλωτό δρόμο μέσα στην σιωπή
μέσα στη βουή που αναβλύζει απ’ τις πηγές,
κάτω από τις όχθες χωρίς το βήμα των αστεριών.
Ακούστε τον άνεμο, τα τριζόνια, τη μοναξιά
μέχρι τον ερχομό της αυγής με τη δροσιά το χάραμα,
η νύχτα μια σκιά, η μέρα ένα φάντασμα
χωρίς κατανόηση αστράφτουν στη συνέχεια.
Από την αιώνια πρόσοψη εισέρχεται ο τόπος και ο χρόνος,
μάρτυρες – ποίων; Μεταξύ άλλων και κανενός,
ποιό το όνομα μου πέρα από μένα,
τί μέτωπο να υψώσω στα μάτια του κόσμου;
Ο ήχος, η ακτίνα, η ταραχή και τ’ όνειρο
καθώς σπέρνω το όραμα μέσα μου
με το βλέμμα στην ροή των υδάτων του παρελθόντος
με το βήμα στον βυθό των τάφων.
Περνώ τα δάχτυλά μου πάνω, από το σαν μάσκα περίγραμμά μου
ρωτώ την μοίρα όπως οι τυφλοί μπροστά στο κενό,
σκληρή σιωπή οι απώλειες και οι μνήμες, –
στην στέψη των σιγοκαίνε οι λέξεις.
*Ο Ion Vinea (1895-1964) ήταν ο ελληνικής καταγωγής Iωάννης Ευγένιος Γιοβαννάκης,μέγιστος υπερρεαλιστής ποιητής, συμμαθητής και στενός φίλος του Tristan Tzara.
**Απόδοση από την Ρουμανική: Δημήτρης Κανελλόπουλος.
To Koskino 
Αναφορά στο φυσικό στοιχείο, για να εκφρασθεί έντονα η υπαρξιακή ανησυχία, αμφισβητώντας χώρο, χρόνο, υποθάλποντας συγχρόνως μία κριτική διάθεση , , με την μοίρα, ερωτώμενη, να σωπαίνει μπροστά στις απώλειες, που τις μνήμες σκληραίνουν, αποτρέποντάς τες, να ομιλήσουν, αρκούμενες στην αδυσώπητη σιωπή των πιο αποτρόπαιων κρότων που, λέξεις γαλβανίζουν.
Αναφορά στο φυσικό στοιχείο, για να εκφρασθεί έντονα η υπαρξιακή ανησυχία, αμφισβητώντας χώρο, χρόνο, υποθάλποντας συγχρόνως μία κριτική διάθεση , – με το βλέμμα στην ροή των υδάτων του παρελθόντος
με το βήμα στον βυθό των τάφων. , με την μοίρα, ερωτώμενη, να σωπαίνει μπροστά στις απώλειες, που τις μνήμες σκληραίνουν, αποτρέποντάς τες, να ομιλήσουν, αρκούμενες στην αδυσώπητη σιωπή των πιο αποτρόπαιων κρότων που, λέξεις γαλβανίζουν.
Αναφορά στο φυσικό στοιχείο, για να εκφρασθεί έντονα η υπαρξιακή ανησυχία, αμφισβητώντας χώρο, χρόνο, υποθάλποντας συγχρόνως μία κριτική διάθεση , – με το βλέμμα στην ροή των υδάτων του παρελθόντος
με το βήμα στον βυθό των τάφων – , με την μοίρα, ερωτώμενη, να σωπαίνει μπροστά στις απώλειες, που τις μνήμες σκληραίνουν, αποτρέποντάς τες, να ομιλήσουν, αρκούμενες στην αδυσώπητη σιωπή των πιο αποτρόπαιων κρότων που, λέξεις γαλβανίζουν.
Reblogged this on Manolis.