*Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος

IV.

Κανείς δε σου ζήτησε να γίνεις φόβου
άγγελος
πόσο μάλλον άγγελος θανάτου

Το μόνο που θέλαμε ήταν να ’ναι το δέρμα σου
τόσο απαλό
όσο η θάλασσα
ένα απόγεμα του Οκτώβρη
στη Βηρυτό του Λιβάνου
ανάμεσα σε δυο εμφύλιους

Ήρθες
με μια χούφτα πόνο
κι ένα χαμόγελο
που άνοιξε τη γη κάτω από τα πόδια μου
όπως κάνει ο σεισμός
όταν σμίγουνε
δυο άνθρωποι.

*Από την ενότητα “Love Poems”, στην ανθολογία Women of the Fertile Crescent: An Anthology of Modern Poetry by Arab Women (1978).

ΑΤΙΤΛΑ

τι νέο υπάρχει
στη ζωή μου: η ανακάλυψη
μιας μάζας άστρων στον
Γαλαξία

για να γλιτώσω απ’ το κενό αέρος
που μια βόμβα δημιουργεί σε
ένα προάστιο της Βαγδάτης ξαναδιαβάζω
τους στίχους του Al-Sayyab

για να αποτρέψει το κακό,
ο χρόνος επιταχύνει την εμφάνιση
των λουλουδιών τα παιδιά
παίζουν

πιασμένοι στην παγίδα της φαντασίας μας
οι άγγελοι φανερώνονται στους
πόθους μας· με το πρώτο φως της μέρας
χάνονται

η θλίψη τα τείχη τρυπά
του πνεύματος που μεταμορφώνεται [σε
αυλάκια κι ορυζώνες]

περπάτα στην περίμετρο
των ονείρων σου. δεν είναι
ότι οι δρόμοι είναι κλειστοί
είναι που οι καρδιές έχουν
ενδώσει στη βία του ανέμου
απουσία. εκτοπισμός.
αναμονή. έπειτα έρχεται η απόρριψη.
ο θυμός ακολουθεί. η ντροπή στρώνει
τα κρεβάτια 

οι σκιές στριμώχνονται ανάμεσα
στους τοίχους των ξεχασμένων πόλεων.
ο χρόνος δαγκώνει τις φτέρνες μας φοβόμαστε
μη φτάσουμε τελευταίοι

αγαπώ τη βροχή, σαν
μ’ αγκαλιάζει, όσο κι ένα
ποτάμι. με μπολιάζει στα σύννεφα.
στις ιδιότητες συμμετέχω
τ’ ουρανού. μεγαλώνω
σαν δέντρο

οι ψυχές των εξαφανισμένων χρησιμοποιούν
την τηλεοπτική οθόνη
μη μου λες τίποτα
μη μου χτυπάς την πόρτα

είναι δυνατόν η άνοιξη να γερνά
μέσα σε λίγες ώρες; το αποτέλεσμα
αυτής της μάχης εξαρτάται
από την απάντηση σε αυτή την ερώτηση 

ένα κεφάλι διάτρητο από σφαίρες
διυλίζει τον πόνο στης κουζίνας το
πάτωμα, εκεί όπου η οικογένεια σμίγει

όταν οι σκέψεις εγκαταλείπουνε
πολύχρωμες τους διαδρόμους του μυαλού
τους εξαίσιους πίνακες πάνω
στους οποίους τίκτονται η ομορφιά
ξεθωριάζει, και χάνεται

υπάρχουνε πληγές
που περιμένουν την καρδιά
να τις μπαντάρει

έχωσε το πρόσωπό της
μέσα στο πάπλωμα η καμπύλη
της πλάτης της φανερώθηκε η απώλεια
ήταν ανυπόφορη

μια αιμορραγία, ένα ανεμοδαρμένο
σταυροδρόμι, ένα ταξί. έτσι
ξεκινούν οι μέρες

τα πάντα καταρρέουν στο φθινόπωρο
των αντιφάσεων. το παρελθόν
κατοικεί μέσα μας με τους πιο
τοξικούς τρόπους αφού το αίμα
μολυσμένο είναι με ουσίες λιπαρές,
και σκέψεις

φωτοστέφανα από ψυχρό αέριο
μας χωρίζουν από τις ρίζες μας. οι
εντυπώσεις μας σερφάρουν πάνω σε μια ακτίνα
φωτός

στο μεταξύ κολυμπώ μες στον
απογευματινό ήλιο προς την
απόλαυση των αισθήσεων… ακόμα κι αν
να ξοδευτεί μόνο
στην παθητικότητα του σώματος μπορεί

οι μεγάλοι πίθηκοι ακρωτηριάστηκαν
από τη ζήλια των ανθρώπων. οι
συζητήσεις μας παραμένουν πιστές στην
κοινοτοπία τους

η θάλασσα απελευθερώθηκε
κι η γη αβοήθητη έχει μείνει

βαθυγάλαζοι κεραυνοί
μαλώνουν για τη μοναξιά του κάθε θραύσματος
της Ύπαρξης, της κάθε θέλησης για ζωή

ο Χαμένος Παράδεισος δε συνοψίζεται
σ’ ένα σύμπλεγμα δασυλλίων με φοίνικες.
μήτε αν σου ’λεγα πως φτιάχτηκε
από κοιμισμένα σώματα και ξυπνήματα
πρωινά με την αυγή…

στην απάθεια τούτης της μέρας
οι σκιές τεντώνονται
κάτω απ’ τα δέντρα ώστε να μπερδευτούν
καλύτερα με τη νύχτα

παίρνουμε το καράβι κι αναχωρούμε
για τα νησιά ακόμα κι αν
ο ορίζοντας ταξιδεύει στον ρυθμό τής
ανυπαρξίας μας

πιες ένα ποτήρι κρασί, τη σάρκα
να ζεστάνεις, στο νου
να φέρεις τον Διόνυσο

γεννηθήκαμε στη ρίζα της
θλίψης για τούτο κι οι γιορτές μας
σας αφήνουν άναυδους. καταλήγουν
καίγοντας παιδιά και σπίτια

τα άστρα εμφανίζονται κατά διαστήματα
μερικών δευτερολέπτων· ο χρόνος που
χρειάζονται οι πληροφορίες τους κόσμους
για να διασχίσουν
κοίταξα τον ουρανό ένα-πρόβατο
με σύννεφα· είδα άραβες
ποιητές καθήμενους μπρος στους μαύρους τους καφέδες

μάρτυρας έγινα των προσπαθειών τους.
κάποιοι πούλησαν τους στίχους τους
για ένα κομμάτι ψωμί,
άλλοι, τις γυναίκες τους, αλλά κανείς
τους δεν εγκατέλειψε τα
όνειρά του

πήγα για ύπνο σε σεντόνια
λουσμένα στον ιδρώτα μου. ο μήνας
Αύγουστος στη Βηρυτό υπάρχει
δίχως ο κόσμος να το ξέρει

δεν έμεινε άλλη παρηγοριά
απέναντι στον πόνο παρά
ο πόνος ο ίδιος

ο πόθος γίνεται πιο έντονος στην
ασημένια άκρη της θάλασσας. φίλοι μου,
άλλο μη με περιμένετε, η καρδιά μου
βρίσκεται μες στην αφθονία της ίδιας μ’ εσάς
άνοιξης

τον ήχο άκου των αρτηριών σου:
δημιουργήθηκαν κατ’ εικόνα
των μεγάλων ποταμών της Αφρικής
που κουβαλούν πιο πολύ φωτιά παρά ύδωρ

το βουνό γλίστρημα γίνεται
του ξυραφιού. το φεγγάρι, το τρώει
η έκλειψη. οι γυναίκες, το
πρωί, κολυμπούν για να ξεπλύνουν
το κορμί απ’ την αϋπνία, απ’ τον ιδρώτα,
κι από κείνα τα φιλιά δίχως τέλος 

εγώ, αγαπώ τα γαλήνια
ηλιοβασιλέματα. φοβάμαι τη μέρα
το ίδιο με τη νύχτα

Ενότητα ποιημάτων από μια σειρά τεσσάρων ποιητικών ενοτήτων που συνέγραψε η Αντνάν με αφορμή μια καρτ ποστάλ που είχε λάβει από την Τυνησία, από τον φίλο της, Khaled Najar. Ο Najar μετέφρασε τα ποιήματα στα αραβικά και τα εξέδωσε από τον εκδοτικό του οίκο.