Με τόσο κρύο ήλιο και με τόση ιστορία στην κωλότσεπη.
Με τόσα χιλιόμετρα μακριά από την ζωή μου.
Με τόσες λέξεις που δεν σημαίνουν τίποτα.
Με τόσους αγαπημένους φίλους να το επιβεβαιώνουν.
Με τόσους νόμους στην αναπνοή μου.
Με τόσους μπάτσους στο μαξιλάρι μου.
Με τόσες στατιστικές να μακιγιάρουν τον θάνατο.
Με τόση υπερκομψότητα η αυτού εξοχότης.
Με τόσο γέλιο θλιβερό κι αγχωμένο.
Με τόσα εργαλεία να σκάβουμε το νερό.
Με τόσο νόημα να διαφεύγει των ποιητών μας.
Με τόσο νόημα να περνάμε τα βράδυα μονάχοι.
Με τόση θέληση να παραμένουμε τυφλοί.
Με τόσα βιβλία σε μια εξωγήινη γλώσσα.
Με τόσα αντίο σε ότι έχει επιζήσει του προσώπου.
Με τόσα δάκρυα στο τελευταίο ποτηράκι.
Με τόση αγάπη να σαπίζει στο ενδιάμεσο δύο κραυγών.
Με τόσες γυναίκες δολοφονημένες.
Με τόση θάλασσα για τόσες ψυχές.
Με τόση ησυχία η τελευταία λάμπα της νύχτας.
Με τόσες προβολές η αποκάλυψη της μοναξιάς μας.
Με τόσα νέα έτοιμα να κατακρεουργήσουν τα παλιά.
Με τόσα τραγούδια χωρίς κορμί.
Με τόσα παιδιά που δεν καταδέχονται ούτε να με φτύσουν.
Με τόση κέτσαπ στα μακαρόνια μας.
Με τόσο αέρα στις προσευχές μας.
Με τόσα δέντρα στο πορτοφόλι μας.
Με τόσο αίμα στα ρουχαλάκια του μωρού.
Με τόσα χαμένα γκολ να πανηγυρίζουμε.
Με τόσους μάρτυρες σταυρωμένους στην πλατεία.
Με τόσα και τόσα και τόσα και άλλα πολλά
είμαι στα αλήθεια, αληθινά τόσο μα τόσο μα τόσο λυπημένος.

*Το ποίημα και η φωτογραφια της ανάρτησης αναδημοσιεύονται από εδώ: https://enaetsi.wordpress.com/2022/01/23/sad/