Γράφει ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος

Στις μέρες μας παρατηρούμε ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι υποκύπτουν στον παραλογισμό της επικράτησης του δυνατότερου. Κυριαρχούν σχέσεις τύπου: «Άρπαξε να φας και κλέψε να ‘χεις» και «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Δεν υπάρχουν σχέσεις εμπιστοσύνης και οι άνθρωποι ρίχνουν μεταξύ τους λοξές ματιές. Όμως, λοξές ματιές μπορούμε να ρίχνουμε και με θετικό τρόπο σε κάτι, που μπορεί να διαφοροποιηθεί και να οδηγήσει σε κάτι καινούργιο και διαφορετικό.

«Λοξές ματιές» τιτλοφορείται και η πρόσφατη ποιητική συλλογή του Δημήτρη Τρωαδίτη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Στοχαστής». Ποίηση γραμμένη σε ελεύθερο στίχο με εσωτερικό ρυθμό και έξυπνα νοήματα.

Έχουμε παρατηρήσει ότι και στις προηγούμενες ποιητικές του συλλογές ο Δημήτρης Τρωαδίτης γράφει λιτά και μικρά ποιήματα, όμως, στην συγκεκριμένη ποιητική συλλογή υπάρχουν ακόμα πιο ολιγόστιχα. Έτσι, έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε ορισμένα χαϊκού και ορισμένα τετράστιχα. Παραθέτουμε ένα από αυτά: «Τα πρωινά συλλέγεις / τη δόση της αγρύπνιας / και τις σταγόνες / της βραδινής αγάπης».

Αρκετά ποιήματα του Δημήτρη Τρωαδίτη εκφράζουν οργή, αγανάκτηση και διαμαρτυρία. Ο ποιητής χαρακτηρίζει τους πολιτικούς ως ηδονοβλεψίες. Ο ήλιος έχει γίνει μετανάστης, ενώ οι εξουσίες φράζουν τον δρόμο προς το μέλλον. Τα εμπόδια είναι πολλά. Το τίμημα, που πληρώνει, όποιος αγωνίζεται, είναι βαρύ: «είμαι μεγάλο καθήκον / να ζεις και να θυμάσαι». Οι γυναίκες με τα μαύρα ρούχα γίνονται όλο και περισσότερες, ενώ τα μελλούμενα δεν λένε να έρθουν. Το λευκό κυριαρχεί και ο Δημήτρης Τρωαδίτης μας καλεί: «να μην αφήσουμε το άσπρο / να εξορίσει τα άλλα χρώματα», φέρνοντάς μας στο νου το ποίημα της Κατερίνας Γώγου «Για την αποκατάσταση του μαύρου». Τα κρύα έρχονται κάθε χρόνο και δυνατότερα και βάζουν τα μυαλά στην κατάψυξη. Ο ποιητής αφιερώνει ένα ποίημα στον αγωνιζόμενο λαό της Συρίας, ενώ πικραμένος φτάνει στο σημείο να πει: «Ξέχασα τη μάνα μου».

Όμως, ο Δημήτρης Τρωαδίτης δεν χάνει την ελπίδα του. Μπορεί να είναι αλήθεια ότι: «οι κερασιές των ονείρων μας / δεν άνθισαν φέτος», όμως, «παρ’ όλα αυτά / η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Γι’ αυτό ο ποιητής μας προτρέπει προς ένα καθήκον: «Ν’ αρχίσουμε τις μεγάλες ανατροπές».

Συμπερασματικά η ποιητική συλλογή του Δημήτρη Τρωαδίτη «Λοξές ματιές» είναι ακριβώς αυτό, που λέει ο τίτλος: Λοξές ματιές ρίχνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους, αλλά ο ποιητής μας κλείνει το μάτι για έναν κόσμο, που μπορεί να αλλάξει.

*Αναδημοσίευση από εδώ: https://www.fractalart.gr/loxes-maties/