Μοιραστείτε
Ανοίκιες φωνές
Είσαι ο Δίας, κραύγασε η φωνή.
Εκείνη η μεταλλική, επίμονη, στριγκιά
που το μυαλό του εξουσίαζε.
(Παντοδυναμία η ψευδαίσθηση αντιβουΐζει.)
Δυσβάστακτο το βάρος. Μάτια
δέσμια στο κενό
γυρεύουν ίαση.
Η επανεμφάνιση συμπτωμάτων διαρκής.
Σε συνεχή εκκρεμότητα η ζωή μας.
*Αναδημοσίευση από εδώ: https://stigmalogou.gr/anoikies-fones-tis-polletas-psychogyiopoulou/?fbclid=IwY2xjawM3W_pleHRuA2FlbQIxMQABHisdoIxLY3BqFfFDvOOs_r2Gwdl8rutF7gGAYgsi-j1eqGrCWxSdQ6lUNpGp_aem_CsVgTBiG3GzYCX0omXOmIw

Αυτο το ποιημα αποτελει εναν απο τους δυνατους ορισμους του πολιτισμενου ανθρωπου, της πολιτισμενης ανθρωποτητας της εκμεταλλευσης.