ΜΕ ΜΙΚΡΑ ΒΗΜΑΤΑ
Με μικρά βήματα μέσα στη μνήμη περνάς,
μακρινή μουσική, ήχοι ενός άλλου κόσμου,
ως εσύ, αθόρυβη, ανοιχτή πάντοτε πληγή
γι’ αυτούς που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους ή τα ’χασαν ανεξήγητα,
για όσους δεν έχουνε πού την κεφαλήν κλίναι,
καθώς όταν σου ρίχνουνε φαρμάκι στο ποτήρι
και δεν έχεις πια γεύση παρά μόνο για πίκρα,
καθώς ένα παιδί που του αρπάζουνε το παιχνίδι του
και το αφήνουν με άδεια χέρια σε μια έρημη σάλα–
με μικρά βήματα μέσα στη μνήμη περνάς
σταλάζεις ένα σύννεφο στην καρδιά, θολώνεις τη μέρα
τυλίγεις με ομίχλη τα πρόσωπα, παιδεύεις
τα τελευταία που μας έμειναν όνειρα.
*
ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ
Τοπίο υγρό, ακαθόριστο, μες στην ομίχλη,
αίσθηση φευγαλέα πραγμάτων λησμονημένων μες στο χρόνο∙
φωνές ανασυρμένες από σκοτεινά βάθη,
κομματιασμένες, μισοφαγωμένες,
ποντισμένες βαθιά σ’ αβέβαιη καταχνιά
κι εκείνοι οι ερειπωμένοι τοίχοι
με πλούσια, πυκνή βλάστηση, στους πρώην διαδρόμους.
Έτσι έρχονται κάποτε μέσα στον ύπνο
τα εξαίσια πράγματα της πρώτης αίγλης:
το σπίτι με τον καλό καπνό που ανεβαίνει,
η στέγη και το κατάλυμα.
*Από τη συλλογή “Περιγραφή εξώσεως” (1960).
To Koskino 
Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται περίτρανα, ότι η τέχνη, και, κυρίως, η ποίηση αποτελεί ένα αποκούμπι, χωνευτήρι τραυματικών βιωμάτων, και, πως η πηγή της ποίησης είναι η δυστυχία! Το ζήτημα είναι, εάν αυτοί που γράφουν, έχουν διαγνώσει τα τραύματά τους, προσπαθώντας, να τα επουλώσουν, προσμένοντας της αρμονίας την θέλξη, την υγεία, ή εάν τα τραύματα τούς αφομοίωσαν, ώστε να τα εγκολπωθούν, κάνοντάς τα σημαία, προσδοκώντας την μούχλα – το πύον των τραυμάτων αυτών, περνώντας τα ως μηνύματα επενέργειας, μεταλαμπάδευσης στους αναγνώστες. Η ποίηση είναι μία πόρνη, που από όλους πλήρωνεται ( όχι βέβαια σε χρήμα – υλικά αγαθά ), δεχόμενη τους πάντες και τα πάντα, δίνοντας υπόσταση αισθητική, δυνάμενη, να μετουσιώσει σε κάλλος ακόμα και την πιο αποτρόπαιη ασχήμια, ακόμα και την πιο άρρωστη διαστροφή! Αυτή είναι άλλωστε ταυτόχρονα η ευχή και η κατάρα που την δημιουργία υπό την έκφανση της ποιήσεως διέπει.