About poets only death can talk, wrote Ioan Alexandru*,
Only death knows something about them.
Maybe a burning cross, here it is from the depths of the sky.
I think that the crocuses that welcomed him among them
Knew more about Ioan’s grave,
They were merciful and gentle under the autumnal steps
Of some friends from mother Transylvania.
And they may know even more about what Ioan wanted
The crocuses imagined by Blaga’s Demiurge3,
With his pride exasperated by the sunset.
I can hardly remind my steps of the white carnations’ night,
The light’s secrecy, not incidentally, seen by two eyes,
The noise of his wonders that would disturb the monastery now,
The fever from the inferno of a winter
For ever undecided.

Για τους ποιητές μόνο ο θάνατος μπορεί να μιλήσει, έγραψε ο Ioan Alexandru
Μόνο ο θάνατος ξέρει κάτι γι’ αυτούς.
Ίσως ένας φλεγόμενος σταυρός, εδώ είναι από τα βάθη του ουρανού.
Νομίζω ότι οι κρόκοι που τον υποδέχτηκαν ανάμεσά τους
Ήξεραν περισσότερα για τον τάφο του Ioan,
Ήταν φιλεύσπλαχνοι και ευγενικοί κάτω από τα φθινοπωρινά βήματα
Κάποιων φίλων από τη μητέρα Τρανσυλβανία.
Και μπορεί να ξέρουν ακόμα περισσότερα για το τι ήθελε ο Ioan
Οι κρόκοι που φαντάστηκε ο Blaga’s Demiurge
Με την υπερηφάνεια του εξοργισμένη από το ηλιοβασίλεμα.
Δύσκολα μπορώ να θυμίσω στα βήματά μου τη νύχτα των λευκών γαρίφαλων,
Τη μυστικότητα του φωτός, όχι τυχαία, που βλέπουν δύο μάτια,
Το θόρυβο των θαυμάτων του που θα τάραζε τώρα το μοναστήρι,
Τον πυρετό από την κόλαση ενός χειμώνα
Για πάντα αναποφάσιστου.


*Ioan Alexandru (1941-2000). Ρουμάνος ποιητής.


**Lucian Blaga (1895-1961). Ρουμάνος ποιητής.

***Απόδοση: Δημήτρης Τρωαδίτης.