Γιατί γεννήθηκα μ’ αυτές τις λέξεις
που μάταια πάλευαν τον θάνατό τους
και συ άλλες δεν είχες να διαλέξεις
πάρεξ εκείνες που δεν πίστεψαν ποτέ στον εαυτό τους.
Έτσι εγίναμε κι οι δυο ένα σώμα
-λέξη πάνω στη λέξη, λόγια πάνω στα λόγια-
Αβέβαιοι, όπως οι ώρες που περιμένουμε ακόμα
να χτυπήσουνε στα ξεχαρβαλωμένα μας ρολόγια.
Μαγνητικές γκριμάτσες, γρινιάρικες φωνές.
Μιλώντας γδέρνονται τα χείλη.
Τόσα τα χρόνια που πληρώνουμε αβάσταχτες ποινές
τα λόγια μας σμιλεύοντας και κομματιάζοντας τη σμίλη.
Γιατί γεννήθηκα μ’ αυτές τις λέξεις
που μάταια πάλευαν τον θάνατό τους
γι’ αυτό δεν πρόσεξα πως άλλαξε το ριζικό τους –
Κι εσύ δεν πρόφτασες άλλες να μου μαζέψεις.
*Από τη συλλογή «Περιφραστική Σπουδή», Εκδόσεις Άγρα, 1991.
To Koskino 
Το ποιημα αυτο μεσω του ρυθμου, της διαλεκτικης που το συνεχουν, την μνημη μου εγειρει στο ακουσμα του Σικελιανου, – ΓΙΑΤΙ ΒΑΘΕΙΑ ΜΟΥ ΔΟΞΑΣΑ – με την διαφορα της σικελιανικης ( σε αυτο το ακουσμα τουλαχιστον ), αισιοδοξιας.
———————-
Το κειμενο αυτο με παροτρυνει, εμπνεοντας με ( μη προφθαινοντας, να μαζεψω αλλες λεξεις απο εκεινες που δεν προσεξα, πως αλλαξε το ριζικο τους, μη εχοντας να διαλεξω αλλες απο εκεινες που δεν πιστεψαν ποτε στον εαυτο τους, ματαια παλευοντας τον θανατο τους ), να αποκριθω για την ισοσθενεια μορφης περιοχομενου του, ισοσθενεια μεταξυ εικονων και λογου νοηματοδοσιας, νοηματοδοσιας διακρινομενης δια το διαλεκτικο πλεγμα της, το οποιο διερωταται. Μιας ισοσθενειας εικονων, λογου τοσο διακριβωμενης, που, ασφαλως, θα εστοιχισε στον ποιητη το κομματιασμα της σμιλης – πεννας του. Τελικα υπαρχουν οι λεξεις, που, ματαια, αντιμαχονται τον θανατο τους, αφου δεν υφιστανται, μη πιστευοντας ποτε στον εαυτο τους; Η γδερνοντας τα χειλη, συντριβοντας την σμιλη καθε αποπειρας σμιλεματος τους, υφιστανται, αεναως, αλλαζοντας το ριζικο τους, ανακαλυπτοντας ετσι διοδους υπαρξης, αθανασιας;