Μοναξιά
Έτσι φαντάζεσαι. Συχνά όμως δεν είναι.
Ξαφνική πετριά στο νερό κύκλος και κύκλος έγκλειστον δείχνει
την πληγή που τσάκισε την ηρεμία και τώρα αφηγείται:
πρώτα η σιωπή∙ και τα λησμονημένα κόκκινα φύλλα
στο χώμα κείτονται ή στον αέρα κοκόρια αποκεφαλισμένα
ελάχιστα ελπίζουν. Άγνωστα τα ηχηρά παιχνίδια — σιωπή
πεθαμένη. Ακροβολισμένα σκυλιά μοιράζονται το σκοτάδι.
Ήσυχα κοιμάται το κοπάδι — ήσυχα; Και ποια ψυχή κρύβει
το ποίμνιο; Κινδύνους μαχαίρια κραυγές∙ σαν όνειρο κακό
σαν τον Νοέμβρη που θα ’ρθει απειλητικός με τις ομίχλες
και τους κοκκινολαίμηδες και τα πουλιά σούστες ανα-
πνοές ακόμα. Όσο θηλάζει η ερημιά τις χαμηλές φωνές
τ’ ανείδωτα άνθη κάθε διαβάτη. Μονάχος και μοναχή
όλη η ζωή μ’ ένα παράθυρο μονάχα, εκείνος μυστική γλώσσα
προτού καν αρθρώσει την εικόνα, άρρωστο παιδί που
λυπάται μόλις βραδιάσει — γυρίζει ο τροχός στο κενό
στο τίποτε. Μα εάν τα κόκαλα περπατούνε ακόμα ρίξε
ένα βλέμμα κι εδώ, δρόμος είναι κι ο θάνατος, δέντρο
στον κάμπο που αντέχει, δες πώς τα βραπτσιάνια [*]
τρίβονται στο χώμα εξοικειωμένα για τα ψηλά πετάγματα
και για τα μαύρα κάτω. Εν τέλει φαντάσου τα αν μπορείς
πέραν της υπεροψίας των αιώνων. Φιλικά πλησίασε η μοναξιά.
[*] μικροπούλια
“Από τη συλλογή “Χαιρετισμοί “, (1995),
To Koskino 
Συμβολισμος που τον αναγνωστη βαθια χαραζει, τοσο με την ιδιορρυθμη αισθητικη του υφους στην εκφορα του λογου, οσο, και με την ευρηματικη συνδεση – συνοχη του, προβαλλοντας εναν φορμαλισμο πρωτογνωρο, εναν φορμαλισμο που, αναιρωντας τον εαυτο του, τοσο περισσοτερο τον αναδεικνυει, σεμνο, απεριττο, καινοτομωντας!
Υ.Γ. Ψηλε, μακεδονα ποιητη, Μαρκο Μεσκο, που, η γραφη σου αφηνει χναρια αναλλοιωτα στις ψυχες των ανθρωπων, εαν – τα κοκαλα ακομα περπατουν, και ο θανατος που ειναι και αυτος δρομος – μας φερει κι ανταμωσουμε, θα κοιταχτουμε στα ματια, οπως το 2017 στο ποιητικο στεκι, – Cafe Baraca – ναυαρινο – θεσαλλονικη – , οπου τα τσουγκρισαμε ελαφρως ( εγω βλεπεις, συμμεριζομενος τον χωρο που δεχοταν, να διακινω τις συλλογες μου τις αυτοεκδιδομενες, δεν ειχα πολλα περιθωρια ), οταν σαν αυστηρος πατερας με επεπληξες, για τον τροπο που επελεξα να διακινω την αυτοεκδιδομενη συλλογη μου, – Γυναικων πολυανδρων -, οταν σου αφησα ενα αντιτυπο επανω στο τραπεζι σου, και, διχως καν να το κοιταξεις αποτομα το απεκλεισες! Θα σε κοιταξω τοτε ξανα στα ματια και θα σου πω : – Της μοναξιας η ευωχια συνδαιτημονες ποθει! -. Ελπιζω, εαν βρισκεαι καπου, να εχεις συντροφια ποιοτικη – ποιητικη.
Λεωνιδας Καζασης
Συμβολισμος που τον αναγνωστη βαθια χαραζει, τοσο με την ιδιορρυθμη αισθητικη του υφους στην εκφορα του λογου, οσο, και με την ευρηματικη συνδεση – συνοχη του, προβαλλοντας εναν φορμαλισμο πρωτογνωρο, εναν φορμαλισμο που, αναιρωντας τον εαυτο του, τοσο περισσοτερο τον αναδεικνυει, σεμνο, απεριττο, καινοτομωντας!
Υ.Γ. Ψηλε, μακεδονα ποιητη, Μαρκο Μεσκο, που, η γραφη σου αφηνει χναρια αναλλοιωτα στις ψυχες των ανθρωπων, εαν – τα κοκαλα ακομα περπατουν, και ο θανατος που ειναι και αυτος δρομος – μας φερει κι ανταμωσουμε, θα κοιταχτουμε στα ματια, οπως το 2017 στο ποιητικο στεκι, – Cafe Baraca – ναυαρινο – θεσαλλονικη – , οπου τα τσουγκρισαμε ελαφρως ( εγω βλεπεις, συμμεριζομενος τον χωρο που δεχοταν, να διακινω τις συλλογες μου τις αυτοεκδιδομενες, δεν ειχα πολλα περιθωρια ), οταν σαν αυστηρος πατερας με επεπληξες, για τον τροπο που επελεξα να διακινω την αυτοεκδιδομενη συλλογη μου, – Γυναικων πολυανδρων -, οταν σου αφησα ενα αντιτυπο επανω στο τραπεζι σου, και, διχως καν να το κοιταξεις αποτομα το απεκλεισες! Θα σε κοιταξω τοτε ξανα στα ματια και θα σου πω : – Της μοναξιας η ευωχια συνδαιτημονες ποθει! -. Ελπιζω, εαν βρισκεσαι καπου, να εχεις συντροφια ποιοτικη – ποιητικη.
Λεωνιδας Καζασης
Οσο θηλαζει η ερημια τις χαμηλες φωνες, της μοναξιας η ευωχια συνδαιτημονες ποθει.