Πάλι έδεσα τα πόδια μου
Στην κλωστή σου
Δεν θα κάνω παιδιά
Υπνωτίζουν
Δεν θα έχω χαλιά
Καταπίνουν τις σκέψεις μου
Τα κρεβάτια αιχμαλωτίζουν το σώμα
Αιώνια θα ξαπλώνω
Η τηλεόραση επιπλέει
Δίχως να γεννά
Καμία ανάγκη για αγάπη
Δεν θα έχω βιβλία
Ξεραίνεται μέσα τους η αλήθεια
Όπως στα φυτολόγια
Θα έχω μόνο πόδια
Να τρέχω μακριά
Από όσα χρειάζομαι
*Από το βιβλίο “Ομάδα από ποίηση”, εκδ. Γαβριηλίδης.
To Koskino 
Από όλο αυτό το ταξίδι – παιγνίδι των αφαιρο προσθέσεων νοημάτων, τελικά, σημασιοδοτείται, κερδίζοντας, επιπλέουσα η τηλεόραση, αφού, όπως καταλήγετε στο ποίημά σας, θέλετε, να έχετε μόνο πόδια, για να τρέχετε μακριά από όσα χρειάζεστε, και, η τηλεόραση, όπως ισχυρίζεστε, δεν γεννά καμία ανάγκη, και μάλιστα δεν γεννά καμία ανάγκη για την ανάγκη των αναγκών, την αγάπη.
Το μήνυμα που περνά η χρυσόμυγα, δεν είναι αυτό τής αυτάρκειας, της ολιγάρκειας των υλικών αγαθών, αλλά εκείνο τού, < να μην χρειαζόμαστε, να μην έχουμε ανάγκη από τίποτα, οδηγούμενοι ή στην ανυπαρξία ή σε μία αϋλότητα υπάρξεως άλλης διαστάσεως.
Δηλαδή, πάλι κόντρα στην φύση μας την ένσαρκη, την έμψυχη να βαδίσουμε, αγνοώντας τις ουσιαστικές – δοσμένες από κάπου ανάγκες μας, εκείνες τής αρχής της πραγματικότητας, που (κατά την άποψη μου), κομμουνιστικά – αμεσοδημοκρατικά να ελέγχονται, καθώς, και εκείνες της αρχής τής ηδονής, που κατά την γνώμη μου, με ελευθερία να ικανοποιούνται, αλλά και με προτροπή, σε αυτές επενδύοντας, διότι αυτές θα μας ετοιμάσουν ψυχικά – πνευματικά δια την όποια ( εάν υπάρξει ) ενδεχόμενη αϋλότητα μίας διαστάσεως υπάρξεως άλλης.
Πέννυ Μηλιά, η μεσημβρία ψεύδεται, όταν ηλιοπαρμένες συννεφιές την απειλή προστάζουν τις Κυριακές που οι μνήμες αναπαύονται. Τα απόμακρα, τα αλλόκοτα, τα ακροκνεφή προτρέπουν, ίχνη αδρά προσφέρονται τις αφελείς αργίες.