Από το ένα μέρος οι δυό μας
να έχουνε δοθεί σαν άλλοτε στον έρωτα.
Κι από το άλλο μέρος οι δυό τους πάλι
ασάλευτοι τώρα να κοιτάζουν.
Κοίταζαν τα διψασμένα σώματα
πού ήσαντε κάποτε
κοίταζαν την ηδονή τους και ποθούσανε
και λιώνανε να σμίξουνε μαζί τους.
Όμως ανάμεσά τους ένα μετάξι διάφανο
σχεδόν αόρατο τους χώριζε για πάντα.

Γύρισε τότε και τού έδωσε με δάκρυα στα μάτια
ένα φιλί που έκοβε τα χείλια σαν μαχαίρι.
Το πήρε και αρχίζοντας να σκίζει το μετάξι
τους φάνηκε τάχα πως περάσανε
στου έρωτα το μέρος
και πέσανε στην αγκαλιά τους
και σμίξανε τους άλλους εαυτούς τους.

Κι Εκείνη πήγε μέ τον Άλλο
κι εκείνος πήγε με την Άλλη.

*Από τη συλλογή “Πού είναι τα πουλιά;”, εκδόσεις Kέδρος 2004. Περιλαμβάνεται στον συγκεντρωτικό τόμο “Γιώργης Παυλόπουλος Ποιήματα 1943-2008”, εκδόσεις Κίχλη, α’ έκδοση Ιούνιος 2017.