ΑΡΥΘΜΗΣΙΜΟ
Στον Ηλία “Ελευθεριακό”
Το ποίημα δεν είναι η ευθεία που κοιτάς
ο βιογράφος τη ζωούλας σου
η λεκτική σου τσάρκα –
είναι τα πρέκια και των δύο
είν’ ένα ζάρι
φτιαγμένο από το κλείσιμο του ματιού στη
Νέκυα
γι’ αυτό ζαλίζει τα αριθμοκάγκελα
γι’ αυτό η αλλεργία στους σεμνολόγους
(και τα διαλεκτικά γρανάζια τους)
Κοίτα το πώς ξεφεύγει από τα παρακρατικά ελληνικά:
με δίχως υπάλληλο φως
με δίφραγκα όνειρα στην τσέπη
ψωνίζοντας αλήθειες από το θανατάδικο της γειτονιάς
μπορείς να γράψεις με μια σου μόνο φλέβα;
(αυτή του ρίγους λέω)
*
ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΝΥΣΤΕΡΙ
Είναι αυστηροί οι μέλλοντες
τιμωρούν όταν σπαταλάμε
ενεστώτες
Αυτός ο κόσμος είναι ένας κρουπιέρης
μας μαζεύει όλους
μας ανακατεύει
μας μοιράζει
όλοι έχουμε στόματα πάλι
ουράνιο τόξο κανείς
Αλλά η μνήμη
είναι μια σφιχτή χειραψία
όπως ο θάνατος
Κι έτσι κοψοχρονιά που έδωσα τα σύννεφα
δεν βρίσκω χειρολαβές
γι΄αυτόν τον κόσμο
*Από τη συλλογή “Συντηρητής ουράνιων τόξων”, εκδ. στίξις, Ιούλιος 2022.
To Koskino 
Όποιος τα σύννεφα πουλά,
απώλεσε την μνήμη!
Η ευθύνη τον παρέκαμψε,
τον τρόμαξε η ειρήνη!
Λ. Καζάσης
Λυπάμαι που σας στεναχωρώ, αλλά τις μπαλιές που μου δίνει, ο ενίοτε τεχνίτης – βιρτουόζος, Χατζηπαναγής, πως είναι δυνατόν, να τις αγνοήσω
Η μνήμη της ιστορίας ( όπως και κάθε μνήμη ), σαν χειραψία σφιχτή που είναι, θα κρατήσει στην σκληρή καρδιά της, την στωική, ως ένα απείκασμα, στοιχείο ειδοποιό – σύμβολο μιας εποχής, και, τον στίχο που αναγγέλλει, ότι εδόθησαν τα σύννεφα και μάλιστα κοψοχρονιά.
Τεχνουργείτε παρακμάζοντας
Η μνήμη της ιστορίας ( όπως και κάθε μνήμη ), σαν χειραψία σφιχτή που είναι, θα κρατήσει στην σκληρή καρδιά της, την στωική, ως ένα απείκασμα, στοιχείο ειδοποιό – σύμβολο μιας εποχής, και, τον στίχο που αναγγέλλει, ότι εδόθησαν τα σύννεφα και μάλιστα κοψοχρονιά.
– Κι έτσι κοψοχρονιά που έδωσα τα σύννεφα –
Τεχνουργείτε παρακμάζοντας