Με καινούριο φεγγάρι στην Podgorica
περνώντας τη γέφυρα της Χιλιετίας
ντύνομαι όλα τα βλέμματα αρχαίων φαντασμάτων
-δικών μου και ξένων-
και καθρεφτίζομαι στο Morava, αθώα.
Αράζω στο Block 4, χαζεύοντας παιδιά,
που γυρνούν στο στόμα τους σκληρά σύμφωνα
και σκέφτομαι πόσο θα ’θελα να σπάσω μαζί τους μερικά τζάμια.
Απ’ αυτά των κτηρίων της σοσιαλιστικής περιόδου,
τότε που η πόλη λεγόταν Τίτογκραντ κι ο κόσμος ήταν αλλιώς.
Γιατί είν’ άγριο σκυλί η νοσταλγία και κάπως πρέπει να την παλέψεις.
Αυτό μαρτυρούν τόσα συνθήματα, για την πρώην Γιουγκοσλαβία,
που μου μεταφράζουν όπως-όπως.
Στο Ρολόι, στη Stara Varoš, παρουσιάζομαι τα μεσάνυχτα, για να σας πω το παραμύθι…
Ήταν κάποτε, το Μπελγκιουρτλέν, το βατόμουρο των Οθωμανών,
κι ύστερα το Βασίλειο του Μαυροβουνίου, το Πριγκιπάτο, κι άλλα, κι άλλα…
κι ό,τι απέμεινε τέλος πάντων απ’ τα τόσα ονόματα με τις κορώνες,
το ισοπέδωσαν οι 70 πάνω-κάτω βομβαρδισμοί του Δευτέρου Παγκοσμίου, δε νομίζετε;
Μα οι κήποι ξανανθίζουν. Ευτυχώς.
Στον πύργο της Dajbabska Gora σ’ αφήνω, βλέποντας την πόλη τόσο όμορφη,
φωτισμένη από ψηλά, ν’ αστράφτει χίλια άστρα.
“Θα ξανάρθω”, σου λέω μετά το χορό μας
και δεν σ’ αποχαιρετώ.
Zdravo, γεια σου, “περίμενέ με”.-
Μας χωρίζουν οι γλώσσες, δεν σ’ αναζήτησα Vuk,
κι ας πιστεύω πως πέρασες πολλές φορές απ’ αυτό το δρόμο, απ’ τη Bulevar Ivana Crnojevića
φωνάζοντας συνθήματα για όλα εκείνα που σας καίνε εδώ.
Μα ίσως είν’ η μισή αλήθεια, που σου λέω.
Γιατί ακούω μαρσαρίσματα και θέλω να γυρίσω και να ’ναι εκείνος. Εκείνος μόνο, για να του θυμώσω:
“τι θες κι εσύ με τα μαύρα ρούχα σου και τα καπνισμένα μάτια;
τι με κυνηγάς, με τ’ αναποφάσιστα χέρια σου;”
Και πώς να καταλάβεις
ότι θα ’θελα να του δείξω την πόλη, Vuk, να ξεφλουδίσει την ιστορία της,
κι ίσως να γράψει ποιήματα;
Πώς να καταλάβεις, ότι στέκομαι έξω απ’ τον καθεδρικό, που στους τοίχους του απεικονίζεται ο Μαρξ, o Ένγκελς, ο Τίτο, να καίγονται στην Κόλαση, και δεν μπαίνω μέσα;
Πρέπει ν’ αφήσω κάτι, μια εκκρεμότητα, ένα λόγο, για να υπάρξει επόμενη φορά, για να ξανάρθω εδώ, να πιάσω το νήμα πάλι τότε, κι έτσι μένω ν’ αναρωτιέμαι:
“θα γελούσε ή θα θύμωνε μ’ όλα αυτά”;
Φεύγω, όσο πιο μακριά μπορώ, αλλά θα επιστρέψω, απ’ όσες χώρες κι αν διαλέξω να περάσω.
Θα ξανάρθω, μια νύχτα που το φεγγάρι θα ’ναι στη χάση του,
θα ’χω μπερδευτεί σε μια στροφή, κάπου στα βουνά της Βοσνίας
προσπαθώντας να βρω τα σύνορα, για την πράσινη χώρα σου, Crna Gora, Vuk,
όσο εσύ θα μου γράφεις μήνυμα, τότε ακριβώς, λες και θα νιώθεις πως πλησιάζω.
Θα ρωτήσω έναν άγνωστο με γελαστά καταγάλανα μάτια και άγρια μαύρα γένια, κάνοντας νοήματα:
“Podgorica through Nikšić ;”
για να βρω το δρόμο κι εκείνος θα επιβεβαιώσει τη διαδρομή
και θα με διορθώσει με την τραγουδιστή του διάλεκτο, τονίζοντας τα γράμματα μετά το ρο:
“Ποντγκορίτσε. Ποντγκορίτσε…” Όχι Ποντγκόριτσα εδώ. Ποντγκορίτσε.
Μ’ αρέσει, ξέρεις. Ποντγκορίτσε… Η πόλη όπου θα επιστρέφω. Πάντα. Μέχρι…
Καληνύχτα. Είν’ αργά.
*Το ποίημα δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος, του fanzin της Locomotiva Cooperativa το 2019 και συμπεριλαμβάνεται στην ανέκδοτη ποιητική συλλογή “Συναντήσεις με αγνώστους”.
To Koskino 
Reblogged this on Hellenic Canadian Literature.
Για ποια σοσιαλιστική περίοδο της Γιουγκοσλαβίας ομιλείτε;
Δεν μάθατε ακόμη, ότι αυτό που έγινε, αλλά και ο ίδιος ο Μαρξ με την θεωρία του ( O Ένγκελς υπήρξε συνεπέστερος δια του βιβλίου του – νάρκη στα θεμέλια του εκμετελλευτικού πολιτισμού, ,) επαναλαμβάνω πως ότι έγινε από το 1917,στην Σ. Ε. , καθώς και ο ίδιος ο Μαρξ, με την θεωρία του,αποτελούν κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού και της πανανθρώπινης κομμουνιστικής ιδέας, η οποία στην αντιεξουσιαστική – αμεσοδημοκρατική μορφή τηε ήταν, είναι και θα είναι – είτε το θέλετε είτε όχι – η μόνη λύση για την ανθρωπότητα;;;
Εξακολουθείτε, να πιστεύετε στην κόλαση της ελεύθερης αγοράς του κέρδους, στην μισθωτή ντροπή, στους αυτομαστιγωνόμενους αλήτες επιχειρηματίες – αφεντικά, γι’ αυτό σάς βολεύει, να βλέπετε, τον Τίτο, σοσιαλιστή, και την δικτατορία του, σοσιαλισμό!!!!
Αλλά, για να είμαι απολύτως ειλικρινής με τον εαυτό μου θα επαναλάβω, κάτι που έχω πει σε σχόλιο του παρελθόντος, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ανέκδοτο.
Εάν με ρωτούσε ο θεός λίγο πριν με στείλει στον κόσμο τούτο, τον Μάρτη του 1964, και μου έλεγε, , θα του έλεγα, . Αλλά, εάν ο θεός επέμενε, λεγοντάς μου, , τότε, αναγκασμένος, να επιλέξω μεταξύ κακών, όπως συνήθως στην ζωή μας γίνεται, θα έλεγα
θα έλεγα στον θεό, . Ο καπιταλισμός τηε δύσης ήταν, είναι και θα είναι για μένα, εντελώς, μα εντελώς, ΑΒΊΩΤΟΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Για ποια σοσιαλιστική περίοδο, τής Γιουγκοσλαβίας, ομιλείτε;
Δεν μάθατε ακόμη, ότι αυτό που έγινε, αλλά και ο ίδιος, ο Μαρξ με την θεωρία του ( Ο Ένκελς, υπήρξε συνεπέστερος δια του βιβλίου του – Η καταγωγή της οικογένειας, τής ατομικής ιδιοχτησίας και του κράτους, βιβλίο που αποτελεί νάρκη στα θεμέλια του εκμεταλλευτικού πολιτισμού ) επαναλαμβάνω, πως ό,τι έγινε από το 1917, στην Σ.Ε. , καθώς, και ο ίδιος, ο Μαρξ, με την θεωρία του, αποτελούν κατασυκοφάντηση τού σοσιαλισμού και τηας πανανθρώπινης κομμουνιστικής ιδέας, η οποία στην αντιεξουσιαστική – αμεσοδημοκρατική μορφή της ήταν, είναι, και θα είναι ( είτε το θέλετε είτε όχι ), η μόνη λύση για την ανθρωπότητα;;;
Εξακολουθείτε, να πιστεύετε στην κόλαση τής ελεύθερης αγοράς τού κέρδους, στην μισθωτή ντροπή των αυτομαστιγωνόμενων αλητών αφεντικών – επιχειρηματιών, γι’ αυτό βολεύεστε, βλέποντας, τον Τίτο, σοσιαλιστή, και την δικτατορία του, σοσιαλισμό!!!!
Αλλά, για να είμαι απολύτως ειλικρινής με τον εαυτό μου θα επαναλάβω, κάτι που έχω πει σε σχόλιο του παρελθόντος, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ανέκδοτο.
Εάν με ρωτούσε ο θεός λίγο πριν με στείλει στον κόσμο τούτο, τον Μάρτη του 1964, και μου έλεγε, – παιδί μου, σε ποιο μέρος του κόσμου θέλεις, να γεννηθείς; – Θα του έλεγα , – έτσι όπως είναι ο κόσμος, δεν θέλω να γεννηθώ πουθενά – Αλλά, εάν ο θεός επέμενε, λέγοντάς μου, – οπωσδήποτε θα γεννηθείς, πες μου, που προτιμάς, για να μην σε αφήσω όπου εγώ θέλω – .
Τότε, αναγκασμένος, να επιλέξω μεταξύ κακών, όπως, συνήθως, στην ζωή γίνεται,θα έλεγα στον θεό, – αφησέ με, στην Βουδαπέστη, εάν δεν μπορείς εκεί, αφησέ με, στην Πράγα, και, εάν, και εκεί, σού είναι δύσκολο, αφησέ με, στο Βελιγράδι – .
Ο καπιταλισμός τής δύσης για μένα ήταν, είναι και θα είναι, εντελώς, μα εντελώς, ΑΒΊΩΤΟΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΛΕΩΝΊΔΑΣ ΚΑΖΆΣΗΣ
Για ποια σοσιαλιστική περίοδο, τής Γιουγκοσλαβίας, ομιλείτε;
Δεν μάθατε ακόμη, ότι αυτό που έγινε, αλλά και ο ίδιος, ο Μαρξ με την θεωρία του ( Ο Ένκελς, υπήρξε συνεπέστερος δια του βιβλίου του – Η καταγωγή της οικογένειας, τής ατομικής ιδιοχτησίας και του κράτους, βιβλίο που αποτελεί νάρκη στα θεμέλια του εκμεταλλευτικού πολιτισμού ) επαναλαμβάνω, δεν μάθατε, ,πως ό,τι έγινε από το 1917, στην Σ.Ε. , καθώς, και ο ίδιος, ο Μαρξ, με την θεωρία του, αποτελούν κατασυκοφάντηση τού σοσιαλισμού και τηας πανανθρώπινης κομμουνιστικής ιδέας, η οποία στην αντιεξουσιαστική – αμεσοδημοκρατική μορφή της ήταν, είναι, και θα είναι ( είτε το θέλετε είτε όχι ), η μόνη λύση για την ανθρωπότητα;;;
Εξακολουθείτε, να πιστεύετε στην κόλαση τής ελεύθερης αγοράς τού κέρδους, στην μισθωτή ντροπή των αυτομαστιγωνόμενων αλητών αφεντικών – επιχειρηματιών, γι’ αυτό βολεύεστε, βλέποντας, τον Τίτο, σοσιαλιστή, και την δικτατορία του, σοσιαλισμό!!!!
Αλλά, για να είμαι απολύτως ειλικρινής με τον εαυτό μου θα επαναλάβω, κάτι που έχω πει σε σχόλιο του παρελθόντος, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ανέκδοτο.
Εάν με ρωτούσε ο θεός λίγο πριν με στείλει στον κόσμο τούτο, τον Μάρτη του 1964, και μου έλεγε, – παιδί μου, σε ποιο μέρος του κόσμου θέλεις, να γεννηθείς; – Θα του έλεγα , – έτσι όπως είναι ο κόσμος, δεν θέλω να γεννηθώ πουθενά – Αλλά, εάν ο θεός επέμενε, λέγοντάς μου, – οπωσδήποτε θα γεννηθείς, πες μου, που προτιμάς, για να μην σε αφήσω όπου εγώ θέλω – .
Τότε, αναγκασμένος, να επιλέξω μεταξύ κακών, όπως, συνήθως, στην ζωή γίνεται,θα έλεγα στον θεό, – αφησέ με, στην Βουδαπέστη, εάν δεν μπορείς εκεί, αφησέ με, στην Πράγα, και, εάν, και εκεί, σού είναι δύσκολο, αφησέ με, στο Βελιγράδι – .
Ο καπιταλισμός τής δύσης για μένα ήταν, είναι και θα είναι, εντελώς, μα εντελώς, ΑΒΊΩΤΟΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΛΕΩΝΊΔΑΣ ΚΑΖΆΣΗΣ
Γιατί δεν αναφέρεσθε στο κίνημα του 1956, των Ούγγρων, οι οποίοι ζητούσαν βάθεμα του κομμουνισμού, απαιτώντας αντιεξουσιαστική αυτοδιαχείριση, γι’ ατό μπήκαν 7000σοβιετικά άρματα μάχης και κατέπνιξαν τι κίνημα του αναρχικού κομμουνισμου που ο λαός της Ουγγαρίας, με το αίμα του απαίτησε!!! Παρά ειρωνεύεσθε, προκαλώντας !!! Σταματώ εδώ, εκτιμώντας την φιλοξενία του περιοδικού.
Υ. Γ. Αυτό που έγινε στην Ουγγαρία το 1956, επανελήφθη από τον Γαλλικό λαό ( ο οποίος απεδείχθη ανώριμος να το πραγματώσει ) to 1968. Αλλά εσείς επιμένετε, να βλέπετε, τον Τίτο, σοσιαλιστή, αγνοώντας ( σκοπίμως ; ) τα πραγματικά κομμουνιστικά – αντιεξουσιαστικά κινήματα.