I

Ένας κουρδιστός ήχος,
ίσως
τίποτα το σπουδαίο.
Ένα σπίτι στη θάλασσα
ένας βράχος
ένας τσαλαπετεινός,
καθρεφτίζει τη ψυχή της
με μια βελόνα ράβει
τις κλωστές των χρόνων
παίζοντας τα υφάσματά τους
–φρύγανο– της λύπης.

II

Πέθανα εχθές βράδυ που
δεν σε είδα.
Τι κι αν σε έβλεπα
μετά όλες τις μέρες!
Εκείνη τη νύχτα πέθανα.

III

Ένα κομμάτι ψυχής που
ράβω,
ένα παραμύθι που
διάβασες,
ένα μωρό που γελά.
Σκεπαζόμαστε.
Ύστερα νύχτα, νύχτα πολύ.

IV

τι να πεις, συμβαίνει
οι άνθρωποι να χάνονται,
παρά να επιθυμούν.

*Το ποίημα και η εικόνα της ανάρτησης αναδημοσιεύονται από εδώ: https://fteraxinasmag.wordpress.com/2023/01/05/μικροί-εσπερινοί-γιάννης-σγουρούδης/