Στην εκπνοή του κόσμου
βαριά τα βλέμματα τριγύρω
ακατανόητη οικειότητα
σαφή όρια και αποστάσεις

Στου χρόνου την άκρη
η αλλαγή μοιάζει κοντά
μικρή όμως η κλωστή
σιγοκαίει προς το μέρος μας

Μιας χαράς στιγμή
προσπέρασε σα σκιά
ούτε στάθηκε λιγάκι
να γνωριστούμε καλύτερα

Ως πότε θα συνεχίζουμε
ακάματα την πορεία
στων χρόνων τα περάσματα
με τέρμα το άχρονο