Δώστε μου έναν άνθρωπο να με σκεπάσει,
–κρύο αέρα μπάζει η μοναξιά μου.
Όσο κι αν σκάβω στην κοιλιά μου βρίσκω
———-μόνο πέτρες.
(Ίσως θα ‘πρεπε να σκάψετε κι εσείς μαζί μου.)
Στο δρόμο για το πρόσωπό μου μαζεύω
———-λίθους με τη φούχτα.
Γι’ αυτό σας λέω, δώστε μου έναν άνθρωπο!
Να ξαπλώσω πάνω του
———-με όλους τους μεσημβρινούς
—————και τους παράλληλούς μου.
Να ξεκουραστώ,
———-να πιω τον ιδρώτα του,
—————να κοιμηθώ.
Αφήστε με να χαρώ για λίγο αυτή τη χνουδωτή
———–ζεστασιά.

Δώστε και σε μένα έναν άνθρωπο!
–Έναν άνθρωπο με αιτία.
Μια καρδιά που δε λειτουργεί με βαλβίδα,
–δυο χείλη που δε λαθεύουνε στο φίλημα.
Κάποιον που να γράφει ανθρωπινά ποιήματα
–ή έστω να δακρύζει όταν ακούει
———-τον Τζον Κολτρέιν
—————στην αναπνοή του.
Είναι πράγματι τρομερό να χάνεις
———-τρία δάχτυλα
—————μέσα σε τόσο κόσμο.

Δώστε μου έναν άνθρωπο να με βοηθήσει
–καθώς μπαίνω και βγαίνω απ’ τα χέρια μου,
–καθώς μου πέφτουν τα παντελόνια
———-ή πατάω τα κορδόνια της ετερότητάς μου.
Κοιτάξτε πώς κρυώνουν τα βήματά μου
———-καθώς αφήνω πίσω μου την Καλλιδρομίου
—————με μία πιλάλα.
(Αυτή η έλλειψη ασφάλτου μέσα μου
———-μ’ αφήνει άφωνο
—————πολλές φορές.)

Δώστε μου έναν άνθρωπο που μέσα του ηχούν
———-τρία ακόρντα.
Έναν άνθρωπο να ταλαντώσει το φύλο μου
———-μες στην παγωνιά του Α7.
-Χρειάζομαι το στήθος του για ν’ ακούσω το καρδιοχτύπι μου,
-χρειάζομαι τους ώμους του για να σηκώσω τη ζωή μου
-στα δυο της πόδια.
Δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος και για μένα;
Δώστε μου όποιον θέλετε!
Ακόμα κι αυτόν που κοιμάται όρθιος
———-ρουθουνίζοντας.
Τουλάχιστον εκείνη που υπερασπίζεται τη φωνή μου
———-με τον λάρυγγά της.
Αυτή σίγουρα είναι για μένα!
–Ή δώστε μου έστω την αγκαλιά της, μαζί με ένα
———-εγχειρίδιο χρήσης.

–Τώρα που έγιαναν οι πληγές στις παλάμες μου
———-μπορώ να προσευχηθώ στους ανθρώπους,
ντυμένος με τα ρούχα της Κυριακής.

*Από τη συλλογή “Γκρόζνι”, εκδ. Υποκείμενο.