ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Σου ζήτησα να δεις στα μάτια μου
την εαυτή που κοίταζες
πριν μάθεις ότι δεν είμαι αυτή
που προσποιείται ομοιοκαταληξίες
για να σου αρέσω.

Υποσχέθηκες να το κάνεις
υπό την επήρεια του ροδανθού,
έτσι για την αλητεία της μνήμης,
για τα κομμένα πλάνα.

Τα πλάνα που έβλεπες τον θεό
στους τυφλούς
στους φαροφύλακες
και στους πίνακες
εκείνου του πώς τον λένε
ζωγράφου…

Αν θυμηθείς τ’ όνομά του,
θα είναι σαν να επιστρέφεις
ένα σπαθί στο θηκάρι του.

*

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ

Αυτός ο κήπος είναι παράξενος.

Εδώ κοιμάται ο λύκος με τη σελήνη στο στόμα.
Είναι σκοτεινά μέσα στον κήπο.
Στάση ανθοφορίας λόγω βλάβης βυθού.
Ήχος νερού από ελαφόμορφη κρήνη.
Φεγγαρίσια ίχνη στην πάχνη.
Ίχνη κυνόδοντα στο φεγάρι.
Αστραπή χαράσσει το άγαλμα της Αρτέμιδος.
Κεραυνός της τρυπάει το στήθος.
Οι πευκοβελόνες θροΐζουν,
χειροκροτούν τη βεβήλωση.

Αυτός ο κήπος είναι παράξενος.

Εδώ είναι πάντα μεσάνυχτα
σε λίγο θα σε συναντήσω.
Φωνές της απείθειας
με καλούν κοντά σου.
Δεν φτάνουν τα ξόρκια που ξέρω
για να ξεφύγω απ’ αυτό το δίχτυ
το πεπρωμένο μου είναι
να εγκλωβίζομαι μέσα σε καθρέφτες.
Δεν έχω άλλο τρόπο
να ενώνω τη διαμελισμένη
αντιλόπη μέσα μου.

*Από τη συλλογή “Ο κήπος της ανυπακοής”, εκδ. Βακχικόν, 2021.