Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Η έκταση
Της ερήμου
Που τα χόρτα
Κομμένα στις παρυφές
Να υποχωρούνε θυμίζουν
Τις βάρκες
Σ’ ακρογιαλιά
Χαμηλότερα αυτές
Και να φαίνεται η αμμουδιά
Όπως κι αν ήταν
Δυσπρόσιτη
Η αμμουδιά
Όχι αυτές

*

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΩΡΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Που οι γυναίκες αυξάνονται
Καθισμένες μαζί
Σε κορφές
Εκεί
Που αρχίζει το κατέβασμα της πλαγιάς
Λόφων – όχι υψηλοί
Με τα σώματα
Μπερδεμένα που φαίνονται στο φεγγάρι
Το ίδιο ομαλών

*

ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΤΟΠΙΟ ΤΩΝ ΚΑΚΤΩΝ

Στον τόπο εκείνον σήπεται
Στερημένο διεισδύσεως
Κι επιμονής διεισδύσεως προς την άνοδο
Τον χώρο αναπνοής
Απ’ το πλήθος των άλλων
Απλώς μεγαλώνοντας να ζητήσει
Σε ανάστημα σώματος
Που χωρίς τους χυμούς ελάχιστο έχει μείνει
Ο κάκτος
Πιο μαλακός κι ευπρόσιτος έχει γίνει

Στα ερπετά περισσότερο μοιάζουν

*Από τη “Φυτική αγωγή”. Περιλαμβάνεται στο συλλογικό τόμο “Το άλλο του πράγματος – Ποίηση 1954-1994”, εκδ. Νεφέλη, 1995.