ΤΩΝ ΤΡΑΙΝΩΝ ΤΑ ΩΡΑΡΙΑ

Όταν στο βρεγμένο ανάβαθρο τις απέραντες ράγες ρεμβάζεις
Ένα μακρινό ουρλιαχτό της ατμομηχανής. Τι είναι, τι;
(Κανένας δεν καταλαβαίνει την ανταριασμένη γλώσσα του ατμού)

Τραίνα μ’ επιβάτες. Αγωγοτραίνα. Βαγόνια με μέταλλα.
Περνάνε αδιάκοπα
Έτσι περνάνε
Καταμεσής της ύπαρξής σου διαβαίνουν οι μέρες σου
Όπως μέσα στο σταθμό τα τραίνα
Γεμάτα φωνές, θορύβους, σήματα
Και βαριά μέταλλα αναμνήσεων

*

ΚΙ ΟΜΩΣ

Κι όμως, πιστεύω πως θα θυμηθούμε
Ο ένας τον άλλο, τα χρόνια της αγάπης
Σαν έναν αριθμό ξενοδοχείου
Με σκληρό κρεβάτι
Που πέσαμε
Όταν μας έπιασε της νιότης η φουρτούνα
Στην διαδρομή του βίου μας στον κόσμο ετούτο…

*Απόδοση: Κώστας Νούσιας. Δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό “Οδός Πανός”, Νο 126, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2004.