Ι
Για μας που πέσαμε
το καλβέρ της Αμβέρσας ξαναφτιάχτηκε στη  Λισαβόνα με απλήρωτους εκατόνταρχους
και μια μάινα που τραγουδούσε στο έλος δίχως αφορμή
κλείστηκε στο κλουβί της και μας χλεύαζε•
έπειτα έγινε υποστήριγμα  για της κοπέλας την ύπαρξη
μέσα σε μια γκρίζα γάζα που αιμορραγούσε
ώσπου εξαφανίστηκαν κι οι δυο
μες στην ασάφεια του υπαρκτού κόκκινου•
επειδή η ασάφεια
εντείνεται με την απώλεια και γδέρνει
κι εκείνη η ταυτοχρονία τους
-αέρας, έλος και το κορίτσι γάζα-
δεν ήταν παρά μια ακόμη χωρική ύφεση
της ζωής που πέρασε δίχως να μας συμπεριλάβει.

II
Αντιθέτως, όσοι παρέμειναν ορθοί,  επανορίσαν τα ταξίδια τους κι άνοιξαν φτερά
αλλά ούτε πέταξαν ούτε τραγούδησαν•
έζησαν μια ζωή που ανέβαινε γύρω τους
κι όσο κι αν αντηχούσαν
οι κραυγές δεν διατυπώνονταν•
έτσι, επαναλάμβαναν τη ρουτίνα τους,
και δεν προσγειωνόνταν•
δυστυχώς
προς το τέλος συνετρίβησαν
από μια θλίψη για τον ίδιο τους τον θάνατο
καθώς ακόμη και το νερό που εξατμίζεται
αυτό μας δείχνει•
ο χρόνος δεν αφήνει πίσω του μάρτυρες από όπου κι αν περνά για να σκοτώσει._

*Καταληκτική εκδοχή δίπτυχου από τη συλλογή ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΜΕ ΤΟ ΕΚΤΟΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ ΚΟΡΙΤΣΙ

**Το ποίημα και η εικόνα της ανάρτησης δημοσιεύτηκαν εδώ: https://loukopk.wordpress.com/2022/08/26/καλβέρ-εξάτμιση/