Συνέντευξη στον Ιωσήφ Αρνέ για το flactalart.gr

Η Μαριάννα Πλιάκου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1976. Σπούδασε Ιστορία, Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία και Ψυχολογία. Ζει κι εργάζεται στο Guernsey. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Σιωπή» (εκδόσεις Πολύτροπον 2015), «2017» (εκδόσεις Κύφαντα 2019) και «Χ» από τις εκδόσεις Βακχικόν.

-Πώς αντιμετωπίζετε την ποίηση: ως μια ταυτότητα ή ως μια ετερότητα μέσα στη σύγχρονη ζωή;
Η ποίηση, νιώθω, λειτουργεί με δύο τρόπους, καθώς συζητά το πιθανό και μαζί το απίθανο. Έτσι, από τη μία αναπνέει (σ)την εποχή της. Γι’ αυτό, λόγου χάρη, μεταξύ άλλων, αποτελεί εργαλείο έρευνας στην ψυχολογία. Από την άλλη, ως ετερότητα, ανακατασκευάζει τον κυρίαρχο Λόγο της εκάστοτε εποχής, πατώντας συχνά με το ένα πόδι στο μέλλον (λ.χ. η ποίηση του Καβάφη).

-Ο ποιητής είναι μια περσόνα γύρω από τις λέξεις ή λειτουργεί με έναν ενστικτώδη ορμεμφυτισμό;
Συντάσσομαι με την άποψη ότι οι λέξεις είναι ό,τι έχουμε, το περιβάλλον και εργαλείο μας, επομένως και το πιο ανατρεπτικό ποιητικό ένστικτο τελικά καλείται να λειτουργήσει κάτω και γύρω από αυτές. Το στοίχημα είναι κανείς να τις κάνει δημιουργικά μέρος της δικής του αφήγησης.

-Μπορεί η τέχνη να κλείσει τις πληγές των ανθρώπων μέσα σε μια ενδότερη υπαρξιακή διαλεκτική;
Ο θεραπευτικός ρόλος της ποίησης και της τέχνης έχει τεκμηριωθεί. Η τέχνη μπορεί να αναπτύξει την ενσυναίσθηση και να βοηθήσει στην αντιμετώπιση της κατάθλιψης. Επίσης, πολύ ενδιαφέρον έχει ο ρόλος της ηθικής ομορφιάς στην τέχνη (έργα σχετικά με την αυταπάρνηση και τις πράξεις αγάπης, δικαίου και ελέους), καθώς εμπνέει το άτομο να υπερβεί τα στενά όρια του εαυτού του, λειτουργώντας ανακουφιστικά στην ανθρώπινη ψυχή.

-Πιστεύετε ότι ακολουθείτε το δρόμο άλλων ποιητών ή ακολουθείτε μια μοναχική πορεία μέσα στη γραφή σας;
Και βέβαια επηρεάζομαι από το λόγο των άλλων δημιουργών. Διακειμενικότητα υπάρχει με έναν τρόπο σε όλα τα έργα και όλα τα έργα, έτσι, τελικά συνομιλούν. Ωστόσο, προσπαθώ συνειδητά να αναπτύξω μία όσο το δυνατόν πιο προσωπική αισθητική και φόρμα.

-Ποιές εικόνες κρατάτε μέσα σας από τη ζωή σας; Ποιές εικόνες με άλλα λόγια εφορμούν στη γραφή σας;
Τα πρόσωπα που αγαπώ βρίσκουν συχνά το δρόμο τους στα ποιήματά μου. Μαζί, φωτογραφίες «αποφασιστικών στιγμών» που έχουν να κάνουν με συναισθήματα, ανησυχίες, αναζητήσεις. Το τελευταίο βιβλίο, το «Χ», φέρνει μαζί εικόνες του Guernsey, ως νησί-εργαλείο, για την επικοινωνία και ανάδειξη του ποθητού «εμείς», που πατά στην ανθρωπιά που όλοι κατοικούμε.

-Ποια ερωτήματα καλείται να απαντήσει ο ποιητής διαχρονικά αλλά και στο παρόν που ζούμε;

Οποιοδήποτε ερώτημα (μπορεί να) έχει αξία. Προσωπικά, ιδιαίτερα στο παρόν που ζούμε, και για να ξαναγυρίσω στο θέμα της ηθικής ομορφιάς στην ποίηση, έχω αδυναμία και σεβασμό σε κοινωνικά ευαίσθητες και ανήσυχες δημιουργίες (και δημιουργούς).

-Ποιο το νόημα της λέξης στην ποίηση; Μια απλή μορφή έκφρασης ή ένα ψυχικό αποτύπωμα;
Νομίζω το ίδιο πράγμα είναι, θέλω να πω η έννοια της μορφής έκφρασης και του ψυχικού αποτυπώματος εδώ. Αυτό που φαίνεται να αλλάζει στα δύο είναι η ένταση. Και την ένταση την ορίζει ο αναγνώστης, καθώς βρίσκει (περισσότερο ή λιγότερο) κάτι από τη δική του πραγματικότητα στις λέξεις που διαβάζει.

-Είναι η ποίηση το καταφύγιο του ανθρώπου;
Επιστρέφουμε στη συζήτηση για το θεραπευτικό ρόλο της ποίησης, επομένως ένα μεγάλο ναι.

-Μπορεί ο κόσμος να ζήσει ποιητικά;
Αν με τον όρο ποιητικά εννοούμε να κατανοείς το πραγματικό και το πιθανό, και μαζί να μπορείς να φανταστείς και να ελπίσεις το απίθανο, τότε και μπορεί και πρέπει.