ΩΔΗ ΠΡΩΤΗ

Είμαι όλος το σώμα σου
Το κοραλλένιο φιλί σου όλος
Είμαι το στόμα που φίλησες
Κι έγινε στόμα σου

Είμαι τα πόδια που άνοιξα
Με ένα φύλο που πια άλλαξε
Κι έγινε μια ρωγμάτωση σάρκινη

Είμαι μια πένθιμη καρδιά που άνοιξες
Και πια δεν γνωρίζει
Για ποιον χτυπάει

Είμαι το σκοτάδι των ματιών σου
Που στην άβυσσο με έριξαν
Και με κατέσπειραν ρίζα
Που φυτρώνει στο αίμα σου

Είμαι όλος το σώμα σου
Ένας λάγνος καταραμένος ήλιος
Που εκνπνέει
Την ώρα της δόξας του

*

ΩΔΗ ΔΕΚΑΤΗ ΕΒΔΟΜΗ

Είμαι όλος τα μάτια σου
Η σκοτεινότητα και το ανίσκιωτο

Είμαι το απόμακρο βλέμμα
Που καθώς έχει αποκοπεί από την καρδιά σου
Δεν μπορώ να εξακριβώσω
Αν έχει σώσει εντός του λίγη αγάπη
Ή αν έχει μόνο την ανειρήνευτη περιφρόνηση
Ενός λαβωμένου θηρίου

Είμαι όλος τα μάτια σου
Η εμμονική όραση προς το πρόσωπό σου
Που στέκεται εμπρός μου σαν τείχος απελπιστικό
Για να μη μάθω ποτέ
Αν έχει δάκρυα αυτό το θανατερό κοίταγμα
Αν αυτή η πάμψυχρη ομορφιά έχει καλοσύνη

*Από τη συλλογή “Το σώμα σου”, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2019.