ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ

Ήρθες τη νύχτα που καιγόταν η Πάρνηθα
Εγώ τότε δεν μπορύσα ν’ αναπνεύσω
Χρειαζόμουν το φιλί σου για να ζήσω
πέρασαν δεκατέσσερα χρόνια

Τώρα δαγκώνουμε τα χείλη μας
Βάζουμε δύναμη
-πονάνε οι αρθρώσεις-

Ζούμε το ποίημα
Που δεν έχει τέλος

*

ΤΟ ΦΙΛΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΣ ΠΟΤΕ

Ασπόνδηλος ο χρησμός
καπνός που ανεβαίνει
ακολουθώντας τους νόμους της φυσικής

Δεν υπάρχουν θεϊκοί στίχοι,
ο Θεός δεν είναι ανεμούριο να δείχνει

Αν βλέπεις κάτι
αυτό είναι το φιλί στο
μέτωπο του νεκρού πατέρα

*

“ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΝ ΗΜΟΥΝΑ”

αντάλλασσα διπλά χαρτάκια
συνήθως ποδοσφαιριστών
Στόχος να γεμίσει
το άλμπουμ των ομάδων

Τώρα γεμίζω το δικό μου άλμπουμ
που το συμπληρώνω με ταχύτητα
και ας μην έχω διπλά
χαρτάκια ν’ ανταλλάξω

*Από τη συλλογή “Οι ψιθυρισμοί του πένθους πάνω από την πόλη”, εκδ. Οδός Πανός, Φεβρουάριος 2022.