Είδα το γρασίδι κι είπα να ξαπλώσω

Ξάπλωσα
κι αμέσως σκέφτηκα
Κάποιος μαλάκας θα ΄ρθει τώρα να μου πει:

Τι έπαθες; Όλα καλά;

Κι εγώ μετά θ’ αναγκαστώ να διαβεβαιώσω για την
υγεία μου, να του αποδείξω ότι έχω σώας τας φρένας
μου και να του δώσω μια εξήγηση κατανοητή,
που οριζοντιώθηκα στο χώμα.
Να γίνει δηλαδή ολόκληρη κουβέντα
που ξάπλωσα ο χριστιανός για μια στιγμή στο χώμα.
Είναι τόσο ανησυχητικό το θέμα, δηλαδή;

-Όχι βρε άνθρωπε, απλά ρωτάω,
Αν θες βοήθεια, αν κάτι σου συνέβη.

Μη μιλάς. Μη μιλάς. Άσε με, για το Θεό, είναι πολύ
απλό αυτό που σου ζητάω: Δύο λεπτά ήσυχος, ξάπλα στο
χώμα, στην ησυχία, για δύο λεπτά, ν’ αδειάσει το μυαλό
μου. Να μη δώσω εξήγηση σε κανέναν. Δεν ξέρω γιατί
ξάπλωσα. Ήθελα μόνο να ξαπλώσω, χωρίς λόγο.

-Ωραίο ήταν αυτό, ποιητικό, αυτό που είπες.

Σταμάτα να μιλάς. Σταμάτα, σε ικετεύω.
Φύγε φύγε φύγε φύγε.

-Τι είσαι; Καλλιτέχνης είσαι;

Μη μιλάς. Μη μιλάς.

-Σε κατάλαβα εγώ. Γράφεις εσύ, δε γράφεις;
Τι γράφεις; Ποίηση; Γράφεις ποίηση;

Μη μιλάς. Μη μιλάς. Φύγε άνθρωπέ μου.

-Θα το γράψεις κι αυτό, έτσι δεν είναι;

Πάψε, πάψε. Μη μιλάς. Χριστέ μου, σταμάτα, σε ικατεύω.

Κι αυτός δε σταμάταγε

Όλο κάτι θα έβρισκε να πει.
Κάτι τελευταίο.
Όλο κάτι ακόμα.
Όλο κάτι ακόμα.

Κι όσο σκεφτόμουνα αυτά,
στο χώμα ξαπλωμένος,
κανείς δεν ήρθε.
Κανείς δεν μίλησε.

Σηκώθηκα και πήγα σπίτι ταραγμένος.

*Από το βιβλίο “Αθολόγιο Νεολληνικής Πίεσης”, εκδ, Φαρφουλάς, 2019.