Κι έγινε σιωπή στους τοίχους
στις πόρτες
στο πάτωμα
στο νερό στα λακκάκια του λαιμού
Εκεί που κούρνιαζε όλη η θάλασσα.
Πάρε μου την θλίψη από τα μεσημέρια.
Κάποιος είπε:
θα πεταχτώ έξω για τσιγάρα
δε γύρισε ποτέ.
Λοιπόν
χωρίς να μου ανήκει ούτε ένα όνομα σε αυτό το σπίτι
σκέφτηκα ότι μπορεί να έχω ημερομηνία
ή μπορεί να είμαι η υγρασία
στις γρατζουνιές του τοίχου
αυτού που κάνει ησυχία
και απορροφά όλες τις έκτακτες ανάγκες.
Διάλλειμα δεν έχει
αφού όνομα δεν έχουμε
ούτε πρωινά
μόνο ένα στριφτό τσιγάρο.

*Από τη συλλογή “Άφιλτρα”, Εκδάσεις Bibliotheque, 2021.