ΑΝΑΔΕΛΦΕ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

Μη μου αναιρείς τη μαγική τεχνοδομή
την πρόσοψη και την πλοκή της έμπνευσης

Μη πιάνεσαι απ’ τη γλώσσα μην τραβάς
των φράσεων την περιβολή ξηλώνοντας
το υφάδι και το στρίφωμα του λογισμού
την εγκεφαλική ραφή του λόγου, φτάνοντας
στη ρίζα της σιωπής και του ψελλίσματος

Μ’ έγδυσες και δεν ένιωσες το σκίρτημα;
Δεν σε διαπέρασε η ενέργεια που εκλύθηκε
δεν σου είπε τίποτε η γυμνή ποιητική μου
ανάδελφέ μου ανόμοιε ανυποψίαστε
καννίβαλε αναγνώστη;

*

Τ’ ΑΣΤΕΡΙΑ

Εγώ δεν φοβάμαι τ’ αστέρια
είπ’ ο Λουκάς
να έν’ αστέρι που τ’ αγκάλιασα
χωρίς να καώ
ώρες το κοίταζα μες στα μάτια
και δεν τυφλώθηκα
μου άνοιξε τότε τα φυλλοκάρδια
και μπαίνοντας
είδα πλατείες και γαλάζιες στοές
και στο βάθος τους
προτομές από σπάνιους λίθους
και κρύσταλλα
Που οι δικές μας σκέφτηκα Που
εκεί κάτω
από πρόστυχα μέταλλα αστέρι μου
και χαλκεία
τ’ αστέρι γέλασε με τη σκέψη μου
κι ύστερα
άναψε μια λυχνία πολλών μεγαβάτ
ή τι λέω
έγινε κομήτης και με προβόδησε
ως εδώ
εδώ που τόσοι φίλοι ακροβολισμένοι
συνέχιζαν
ακόμη συνέχιζαν τη χαμένη μάχη
πετροβολώντας
τα δικά τους αδέσποτα αστέρια
και εκείνα
σφυρίζαν γύρω τους σαν εξωγήινοι
ή αστρίτες