Τα παράθυρα είναι κάδρα
Κομματιάζουνε τον κόσμο σε τοπία
Κάνουνε πιο υποφερτή την απεραντοσύνη

.

Μπρος απ’ τα παράθυρά μας
Περνάνε μερικά πουλιά κάμποσα σύννεφα
Λίγο ηλιοφώς λίγη βροχή
Για να δώσουμε και κάποιο χρώμα στη σκηνή
Βάζουμε κάποτε και δυο γεράνια στο περβάζι

.

Τα ποιήματα είναι κάδρα
Κομματιάζουν την ψυχή μας σε ψιχία
Κάνουνε πιο υποφερτό το ανέκφραστο

.

Μέσ’ απ’ τα ποιήματά μας
Περνάνε μερικές ανάπηρες χειρονομίες
Λίγος ανεκπλήρωτος έρωτας
Κάμποση επιθυμία των ουρανών
Για να μην είναι και σχεδόν βουβά
Προσθέτουμε κάποτε και καναδυό ηχηρές συνηχήσεις

.

Η ζωή είναι κάδρο
κομματιάζει σε ηλικίες την αιωνιότητα
κάνει πιο υποφερτή την απεραντοσύνη του ανέκφραστου

*Από τη συλλογή «Η φωνή της σιωπής».
**Το ποίημα και η φωτογραφία της ανάρτησης αναδημοσιεύονται από εδώ: https://christinehag.wordpress.com/2022/01/01/parathiro/