Σ΄αυτούς που μάτωσαν.
Σκοτείνιασε
παίρνεις το στυλό να γράψεις
άπειρες σκέψεις
γυρνάνε στο μυαλό σου
μα τι να γράψεις
τι και για ποιόν
σ΄ αυτό το Βατερλώ
του ανθρώπινου είδους
που ζούμε
λίγοι σκέφτονται
για το σύνολο
για μια αλλαγή ριζική
της υπάρχουσας κατάστασης
οι πολλοί ενδιαφέρονται
και κυνηγάνε
την προσωπική τους βολή
απλά και σκέτα
την επιβίωση
και την καλοπέραση
τι να γράψεις αλήθεια
και για ποιόν
μια μικρή μειοψηφία
αγωνίζεται, παλεύει
και είναι η μόνη ελπίδα.
To Koskino 
Αυτό το κείμενο δεν πληροί, απλώς τους όρους της τέχνης ( εκείνους της μορφικής και εννοιολογικής συναρμογής, του σημασιολογικά περιεκτικού περιεχομένου. Δεν θα αναφερθώ στην καλλιέπεια, διότι ποτέ δεν την επιδιώξατε, χωρίς να απεμπολείτε την καλαισθησία που, φλερτάροντάς την ιδιόρρυθμα, την ερεθίζετε πιότερο ίσως από εμέ ) αλλά θέτοντας, πραγματευόμενο, ένα διαχρονικά φλέγον ζήτημα – πρόβλημα της ανθρωπότητας, περνώντας μήνυμα αληθείας μεγάλης – ενοχλητικής, μπαίνει στα σύνορα της μεγάλης τέχνης, πατώντας τα γερά.
Πάντα μου έκαναν εντύπωση, ποιητά, Σακαλή ( κάτι που εγώ σπανίως τηρώ –
χρησιμοποιώντας, ως φορμαλιστής που ομολογώ ότι είμαι ), τα πάρα πολύ απλά – ανεπιτήδευτα, λιτά, μέχρι επιμελούς αρνήσεως της ποιήσεως, εκφραστικά σας μέσα,
που, ίσως δεν αποτελούν μόνο ειδοποιό στοιχείο της γραφής σας, αλλά , και, καινό στη ποίηση.
Pingback: Γρηγόρης Σακαλής, Η μόνη ελπίδα — To Koskino – Hellenic Canadian Literature