When I was a child
my eyes would wander
through space 
searching for a falling light
my wishing star

I never found it

Now when I look up 
I see an infinity of stars

like holes in the sky

Without oceans
without trees
without birdsong

they still shine

in the endless glittering infertility of space

and I feel as though I am looking into a mirror

I can’t take it

so, I fall to the ground
to embrace you
you that I trampled on my whole life

My mother
all along it was you
who were my wishing star

You were always right here
still holding me with your gravity

“Forgive me, mother,” I cry

But it’s too late
Your oceans are turning to plastic
Your glaciers are melting
Your life forms are going extinct

Your ocean layer torn
like a homeless person’s coat

You are falling
and I don’t want you to fall

Because you are not just my wishing star

you are my wish itself

Μητέρα

Σαν ήμουνα παιδί
τα μάτια μου στο διάστημα
πλανιούνταν
αναζητώντας ένα φως που πέφτει
τ’ αστέρι των ευχών μου

Ποτέ μου δεν το βρήκα

Τώρα ψηλά κοιτώ
και βλέπω των άστρων τον άπειρο αριθμό

σαν τρύπες μοιάζουν στον ουρανό

Δίχως ωκεανούς
και δίχως δέντρα
δίχως κελάηδημα πουλιών

ακόμη λάμπουν

σε σύμπαν άγονο, άπειρο κι αστραφτερό

και νιώθω σαν σε καθρέφτη να κοιτώ

Δεν το αντέχω

στο έδαφος πέφτω
για να σε πάρω αγκαλιά
εσένα που μια ολόκληρη ζωή ποδοπατώ

*

Μητέρα μου

εσύ ’σουν πάντα
τ’ αστέρι των ευχών μου

Ήσουνα πάντοτε εδώ
και με κρατάς ακόμη με τη βαρύτητά σου

«Μάνα, συγχώρα με», φωνάζω

Μα είναι αργά
Οι ωκεανοί σου πλαστικό
Οι παγετώνες λιώνουν
Της ζωής σου οι μορφές χάνονται μία μία

Σκισμένο του όζοντός σου το στρώμα
σαν άστεγου προσώπου το παλτό

Πέφτεις εσύ
μα εγώ την πτώση σου δεν θέλω

Γιατί δεν είσαι μοναχά τ’ αστέρι των ευχών μου

η ίδια μου η ευχή εσύ ’σαι

*Μετάφραση Χαρίτα Μήνη.