Ο θάνατος
Ξέμεινα χωρίς τη φωνή σου
και χωρίς τα χέρια σου, χωρίς τα μάτια σου
που είχαν το χρώμα της νύχτας
και τη γεύση των ονείρων.

Κάθε όνειρο όταν αναφλέγεται ίσως
μας σκοτώνει και ζει απο μας.
η αμυδρή ένταση του είναι μια εξορία·
χωρίς σύνορα τα χέρια,
τα πόδια πλέον δίχως δρόμους,
η ελευθερία χωρίς λιμάνι.

Αλλά ίσως μπορούμε να ζούμε σε μια σκια,
ίσως στα όνειρα ζούμε νεκροί.
Η εικόνα είναι το θανατικό και η επιθυμία,
η ζωή της σκόνης είναι η επιθυμία.

Ίσως φωτιά είναι τα όνειρα
που πετούν μακριά από τον εαυτό τους,
όπως ο Ίκαρος στο φτερό της φωτιάς του,
ένας άγγελος που ξεκινά
σε αναζήτηση μιας ύπαρξης.

*Μετάφραση: Θανάσης Ράπτης.

**Το ποίημα το πήραμε από το τεύχος 52-53 (Ιανουάριος-Αύγουστος 2021) του περιοδικού “Ένεκεν”.