Όχι πολύ αργότερα η σιωπή αισθάνθηκε αυξημένη κόπωση και αρρυθμία. Και ένα
καψάλισμα.
Θα πεθάνω, είπε. Θα μιλήσω.
Ξέραμε ότι είχε πολλά να πει, όμως εμείς την προτιμούσαμε σιωπή, γι’ αυτό και δεν ήταν
καθόλου σίγουρο ότι θα την ακούγαμε. Άλλωστε είχαμε κι εμείς πράγματα να πούμε
μεταξύ μας, μα σπάνια το επέτρεπε. Ίσως γι’ αυτό να μας έπιανε εκείνος ο βήχας. Κάτι
σαν γαύγισμα. Γιατί οι άνθρωποι είτε σιωπούν μαζί είτε γαυγίζουν.