Μία ξέφρενη νύχτα
Ποδοπάτα ανελέητα τα βήματα.
Συρόμενες αναμνήσεις, απλώνει η σιωπή.
Ή θάλασσα γύρω μας.
Το αίμα μέσα μας.
Χορεύουν ανεξέλεγκτα οι ερωταποκρίσεις.
Σκόρπιες ξερές ιστορίες, τούλια και απόνερα.
Το μυαλό μας απολαμβάνουν.
Τυλίγουν στιγμές αποκεφαλίζοντας τον χρόνο.
Σωπαίνεις. Δραπετεύω.
Αναπολείς. Επιστρέφω στο μέλλον.
Γδύνεις τη βαθειά πληγή.
Αγναντεύει η μνήμη απ’ το παγωμένο τζαμί .
Μην με αγγίζεις, οι νεκροί δεν γνωρίζουν το χάδι.
Οι λέξεις αιμορραγίες ακοής.
Αχνές φιγούρες τα πρόσωπα που ονειρεύτηκα… Το παντοτινό.
Νοσταλγία τραύματος, αφυπνίζει κύκλους θανάτου.
Ή προσευχή της ενοχής μας, χορεύει σαν τραγούδι ερωτικό.
Να κόψω τον ομφάλιο λώρο.
Να μην συναντηθούμε σε επερχόμενο παρελθόν.
Να αλωθεί η Αγάπη, πριν γίνει βίωμα και επιστρέφει
σε ανέραστα σκαλοπάτια.
Να! Το παραμύθι μας, σαν ψόφιο πατημένο σκυλί.
Χαλκομανία σε ασφάλτινους διαδρόμους.
Ουρλιάζει σαν άσμα ηρωικό σε φτηνή πίστα .
Εθνικής οδού μπουζουκομάγαζο.
Προς Θεού Όχι δάκρυα.
Έχω πάρει την λατρεία των θνητών από φόβο.
Κρατάω την ανάσα μου σε θάλαμο

*Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ανθολογία “Κυνικός Υπερρεαλισμός”, Έκδοση Ανέκδοτον, 2019 (σελίδα 63).