Αφιερωμένο στον Δ. Τρωαδίτη

Όχι, δε νοιώθω μίσος ή οργή ή κάποια αγανάκτηση,
Έπεσε η μοίρα σαν πολυκαιρισμένη πολυκατοικία
Με βύθισε ορόφους υπό τη γη, σκοτάδι και Άδης
Για να μιλήσω με την επιφάνεια κ’ ελίτ του κόσμου
Δεν υπάρχει ενδεδειγμένος τρόπος, στυγνή άρνηση
Μόνο όσα φούσκωναν τα υπόγεια ρεύματα απ’ αδικία
στης παλίρροιας τις τρικυμίες Εκεί τα ανώτερα πατώματα
των λογίων, των ευνοημένων της τύχης, τριγμοί στο αλάτι
Ένοιωθαν του καιρού αποστροφές Γερανοί του Ίβυκου
Έκδικοι στον ουρανό: οι ιπτάμενες δίκες άχαρων Ερινυών
Τρόμαζαν όταν έβλεπαν στον ουρανό τα πάντα εκκρεμή
πλην τους στροβίλους της Άνοιξης: η έαρος απαγωγή
Δεκατρείς Μάρτη κι ούτε ένα σπαθάτο λευκοχελίδονο
Θαλασσοπούλια μόνο του χειμώνα νοτίζουν πάγους
Μιμήθηκαν την ψαλιδισμένη ουρά που αεροπλανάται
Μιμήθηκαν το μαύρο χρώμα, του πένθους αποδημία
Μιμήθηκα και εγώ το ηλεκτρικό τιτίβισμα χελιδονιού
Σα να κλέψανε τ’ υπόγεια δώματα τ’ ελπίδα του έτους
Σα να κλέψαν χελιδόνια σε χιλιάδες προσφυγικές ροές
Όχι, δε νοιώθω μίσος ή οργή ή έστω κάποια αγανάκτηση,
Κάθε όροφος ήταν και φρικτό στρατόπεδο συγκέντρωσης
Κι εγώ διασκεδασμένη ακτίδα φωτός δύναμη της σκέψης
Βαθιά χωμένη στο κέντρο της Γης επαναστάτης Αντιγόνη

4/6/2021

*Artwork: Helios Gomez.