Pat Parker, Δύο ποιήματα

Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕΣ ΠΙΣΩ

Προσπάθησες ποτέ σου να πιάσεις ένα δάκρυ;
Να το πιάσεις με τα δάχτυλα λυγισμένα.
Να το πιέσεις ενάντια στα βλέφαρα,
Και να εύχεσαι τη στιγμή-

Ή να φυλακίσεις πικρές λέξεις
Που σκίστηκαν απ’ τον λαιμό σου σαν ξύλα
Και να τις περικλείσεις –
νησίδες της στιγμής.

Δεν πιστεύω ότι όλα είναι δυνατά
Δημιουργώντας τον μύθο της μοντέρνας Αμερικής.
Δεν μπορώ να διασχίσω έναν ωκεανό.
Προσπαθώ το μήκος μιας πισίνας.

*

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΝΤΙΦΑΣΗ

Δεν είναι πολιτικά ορθό
να απαιτείς μονογαμικές
σχέσεις- ‘ ·

Είναι συναισθηματική ανασφάλεια
να ζητάς
να σου ανήκει
η ψυχή του άλλου
ή το σώμα του &
κάνει κακό στον ψυχισμό ενός ανθρώπου
να περιορίζεις το να δίνει και
να παίρνει αγάπη.

Εγώ, είμαι
τελείως αντίθετη στις
μονογαμικές σχέσεις
εκτός αν
είμαι
ερωτευμένη.


*Από το βιβλίο με τίτλο «Αγάπη Δικαιοσύνη Ελευθερία – Επιλογή ποιημάτων», σε ανθολόγηση και μετάφραση Νίκης Κωνσταντοπούλου. Εκδόσεις «Βακχικόν» , Απρίλιος 2021.

Leave a comment