Κάποιες φορές σηκώνεσαι.                               

Με αποφασιστικές κινήσεις

θέση αλλάζεις στο χώρο των πραγμάτων.

Σαν τον πνιγμό

που σου ζητά

ανάσα να του δώσεις.

Μέσα μου νιώθω κάτι να χτυπάει

σαν ένα όνειρο που ψάχνει ράγισμα

να βγει στο φως.

Μέσα μου νιώθω κάτι να σκαλίζει

σαν δυο φτερά που απ” το κουκούλι

ελευθερώνονται αφελώς.

Και με τρομάζει τόσο

πώς από το σκοτεινό λαβύρινθο,

με δυο αστραπές κι ένα λιγμό

στον κρύο βοριά 

αυτό το κάτι θέλει να χαθεί.

– Και ύστερα

την ουλή

ποιος τη φροντίζει;

έτσι εκτεθειμένη

προκαλώντας, ίσως, την αποστροφή.

– Ποιος θα πιστέψει και

ποιος θα κουφαθεί;

Σε λένε κακοποίηση δε σε ξεχνώ!

Μα δίνω λόγο στην ψυχή

και τη σιωπή να πάψει

Μέσα από συλλογικά βιώματα

ακούω το τρέμουλό της

Μέσα από συλλογικά τραύματα

ξύνονται οι πληγές της

Σε λένε κακοποίηση δε σε ξεχνώ!

Εγώ το βίωμα

Εγώ το τραύμα

Εγώ η επούλωση

Εγώ και η λύτρωση.

Σε λένε κακοποίηση δε σε ξεχνώ!