Αδιόρατες οι διαχωριστικές γραμμές
της λογικής με την παράνοια.
Ίσα που προλαβαίνω να τις διακρίνω
μέσα στο πυκνό σκοτάδι.
Αυτό είναι λοιπόν που μ’ οδηγεί
στο πέρασμα των χρόνων
στους λειμώνες της ζωής
και στη συννεφιασμένη πόλη
αυτού του απροσδιόριστου θανάτου;
Κανένας δεν με οδήγησε
με τέτοια σιγουριά
ούτε καν η ελπίδα
που κρατά σαν λάβαρο το φως
Είναι που με φοβίζει πια η λάμψη
δεν τη συμπαθώ
προτιμώ το ατάραχο σκοτάδι.
Τέτοια κατασκευασμένη σιγουριά
άραγε ποιος ξέρει πού θα με βγάλει…
*Ο Γιώργος Κυρμανίδης είναι 23 ετών, φοιτητής στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. και είναι η πρώτη τυ δημοσίευση.
**Το ποίημα και η εικόνα της ανάρτησης αναδημοσιεύονται από το Εντευκτήριο στο http://entefktirio.blogspot.com/2021/01/blog-post_21.html
To Koskino 
Τόσο βαθιά, αμείλικτη, η κριτική σου! που σε παρότρυνε να περάσεις στην αντίπερα όχθη, ειρωνεύοντας! Ενδιαφέρουσα στάση, όταν μάλιστα συνοδεύεται από την αυτογνωσία του, , αν και θέλω να πιστεύω, ότι, σε γενικές γραμμές την απέφυγα.
January 22, 2021 at 2:56 pm
Τόσο βαθιά, αμείλικτη, η κριτική σου! που σε παρότρυνε να περάσεις στην αντίπερα όχθη, ειρωνεύοντας! Ενδιαφέρουσα στάση, όταν μάλιστα συνοδεύεται από την αυτογνωσία του, – άραγε ποιος ξέρει που θα με βγάλει – ! αν και θέλω να πιστεύω, ότι, σε γενικές γραμμές την απέφυγα.
Την μνήμη μου καλείς να απαγγείλει:
Ίσως το φως θά ‘ναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.
Κ. Καβάφη