Χθες βράδυ συνάντησα στο πάρκο ένα σαλιγκάρι. 

Παραλίγο να το πατήσω.

Τελικά κάθησα και το παρατηρούσα.

Τι μικρή ζωή να κάνει μες σ’ αυτό το μικρό καβούκι 

μες σ’ αυτό το τεράστιο πάρκο 

μες σ’ αυτήν την τεράστια πόλη 

μες σ’ αυτόν τον τεράστιο κόσμο.

Η μύτη μου μούδιασε από συγκίνηση.

Αυτή η απρόσμενη συνάντηση μου αποκάλυψε δύο αλήθειες:

Ότι ακόμα υπάρχουν πλάσματα που ζουν

-ήσυχα καταπώς φαίνεται-

και πως τηρούν ακόμη τα ονειροπολήματά τους

βγαίνοντας κάθε βράδυ για να κάνουν

τη μοναχική τους βόλτα

στο βρεγμένο χώμα

με κίνδυνο να είναι η τελευταία.

*Από τη συλλογή “Η σιωπή σε δύο χώρους”, εκδόσεις Οροπέδιο.