ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ 1
Αν δεν ήμουν άνθρωπος παρά μονάχα ανθρώπινος
θα μπορούσα να βαδίζω πάνω στο κορμί των ανθρώπων
σε κάθε κύτταρο νεκρό να κάνω μια τελετή,
γύρω από κάθε τρίχα να στήνω χορό για να σηκωθεί,
κάτω από κάθε γλώσσα να κρύβομαι για να βραχεί,
μέσα σε κάθε μάτι να μπαίνω
το βλέμμα να κάνω να βγει…
θα είχα άλλο όνομα…
αν δεν ήμουν άνθρωπος παρά μονάχα ανθρώπινος
***
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ 2
Στο μέγα πολυκάντηλο της φύσης
-όπως ο σκοτεινός Κόντες του φωτός
βάφτισε τον ουρανό-
σβήνουν τα κεριά ένα ένα.
Αεικίνδυνος φτάνει ο καπνός τους
στα φεστιβάλ της ανοιχτής καρδιάς
– για να ’ναι κάτι ανθρώπινο
πρέπει να μυρίζει μια τέτοια απόσταση.
Ιδού λοιπόν η διαφορά μας
από τους ασάλευτους κροκόδειλους των βαλτω
μπαρουτοκαπνισμένοι ονειρευόμαστε
πολυελαίους ουρανούς,
αιώνια αναμμένους προς χαριν
του διάττοντος αστέρα που είμαστε.
*Από τη συλλογή “Ρουβίκωνας στα μέτρα μας”, Εκδόσεις Μελάνι, Ιούνιος 2011.
