Η ποιητοπαγίδα

Στον Τάσο Πορφύρη

Υπάρχει μια παγίδα
αριστοτεχνικά στημένη
Μέσα πέφτουν ποιητές
Ένας λάκκος στρωμένος
έναν γαλάζιο ουρανό
και λίγο κόκκινο:
«δε μου χαρίστηκε ποτέ τίποτα»
σαν παραλλαγή αιμόπτυσης

Ξεγελιέται ο ανύποπτος ποιητής
πατάει στο γαλάζιο και πέφτει
Από πάνω τον ραίνουν λουλούδια
πριν τον φωτογραφήσουν καρφωμένο
πάνω στις λόγχες της καθημερινότητας

Οι κυνηγοί δεν επιτίθενται στην αγέλη
ξεδιαλέγουν τους ποιητές
τους παραμονεύουν και
τους αποκεφαλίζουν

***

Αργά το βράδυ στη μεζονέτα του Μινώταυρου

Τα σκαλοπάτια της εσωτερικής
μπετονένιας σκάλας, με την
ξύλινη επένδυση

Ανεβαίνει κάθε βράδυ
ο Μινώταυρος αγκομαχώντας

Σέρνει τα βαριά του βήματα
κουβαλάει στην πλάτη τα σφάγια
Στο πλατύσκαλο κοντοστέκεται
Χαμογελάει με ανακούφιση
ο ψυχαναλυτής τού το είπε ξεκάθαρα
είναι αθώος. Ακολουθεί τη φύση του
Άλλοι στέλνουν τα παιδιά στη σφαγή

Αυτός μπορεί επιτέλους
να κοιμηθεί ήσυχος

*Από τη συλλογή “Οδηγίες χρήσης ιπτάμενης ραπτομηχανής”, Εκδόσεις Οδός Πανός, Φεβρουάριος 2020.