Φωτογραφία:Takashi_Kawashima

Χωρίς ευχές
χωρίς άγριες μάσκες
η μουσική των πολυσεριανισμένων εποχών
μας γνέφει
κάτι φιγούρες
που μας μοιάζουν
διατηρούν μιαν έντονη φυγή
λεκιάζοντας με λαχανιάσματα
τα άβατα της λιμνοθάλασσας

***

Εσείς τα φώτα
προσπαθείτε ν’ αποκτήσεστε χρώματα
Εγώ ισχνός
εμμένω αναλλοίωτα στην εγγαστρίμυθη φωνή μου
Παρά τις προσταγές
τις αλλόφρονες φωνές
και τις παρακλήσσεις
τις ντροπαλές παρατηρήσεις
και τα υπονοούμενα
Καιρών αμφιβολίες μου
Αμφισβητούνται
Δεν ξέρω …
Ο χρόνος δυστυχώς θα δείξει

***

Γινόταν σύναξη και παραβρέθηκα
Αναρωτήθηκα ποιος ναναι δω
Το πλήθος κόαξε σ’ απάντηση
Οι λυράρηδες
Συγκατένευσα
Ένας τυχαίος διπλανός σιγομουρμούρισε
Όπως πάντα οι λυράρηδες
Απομακρύνθηκα
Προς άλλη κατεύθυνση έφευγε κι ο διπλανός

*Από τη συλλογή “Ποιήματα”, Εκδ. “Αλκή”, Αθήνα 1988.