Φώτο: Ben Goossens

Των ημερών μου

Το μεγάλο μανουάλι
σε μια αίθουσα ανοικτή στον καθένα
Μετρά τα μικρά κεριά των άστρων
Και τα σβήνει για να μην ξενυχτίσουν
Οι έμποροι άνοιξαν από το χάραμα τα μαγαζιά…
Στα πέτα των ανθρώπων έχεις περάσει σημειώσεις
Σε άγραφα χαρτιά
Από τα φύκια που συνωμοτούν να σ’ αποκτήσουν
Παντοτινά μια περιπέτεια σε κυνηγάει να σ’ εύρει
Στα έγκατα μιας ευτυχίας λησμονημένης
Ξεχνάς πως για να θυμηθείς
Θα πρέπει να βάλεις όλα τα μέλη σου και πάλι σ’ ένα
Όπως ήσουν πριν γεννηθείς
Κάθισε κτύπα δυο πετρίτσες στο γιαλό
Και φώναξε να εισακουστεί η χαρά σου
Και πες στο αλφάβητο να ησυχάσει μέσα σου
Δεν είσαι μόνο νους και γνώση
Στα πόδια ενός Χριστού πελώρια η λιτανεία της ζωής
Και δες πόσο οι μαύρες πλάκες ηφαιστείων έμειναν χωρίς το άσπρο του αφρού
Και δες πως τα μολύβια έπαψαν να βγάζουν τον κατρά της αγανάκτησης
Και καθώς όλος σαν γεννήθηκες να δώσεις
Στο μανιασμένο χώρο των ανέμων
Τη γη επαγγελίας των μνημονίων
Πως είσαι για να ζήσεις στον αφρό…
Ω, χαρά
Σαν Αφροδίτη να ντυθείς με πέταλα
Των πιο κλειστών που ανοίγουν τώρα ημερών σου

*Από τη συλλογή “Το Αρχιπέλαγος”, 2016.

Κομμένο δάκτυλο
 
Η αγάπη είναι σαν τη θάλασσα
που θα θελήσει να την πάρεις όλη
πάνω σου, να την αγαπήσεις
γιατί κι αυτή να ξεκουράζεται στον ήλιο
θέλει, μια μάνα
να την κρατήσει όλη πάνω της
μ’ ένα δάκτυλο
κι αυτό να ‘ναι κομμένο
από τ’ άλλα
μια μάνα που ο ήλιος θέλει
κι αυτός ακόμα να έχει

και έτσι μόνο η ποίηση στο είχε ζητήσει κάποτε
καθισμένη σε καρέκλα
μουδιασμένη ενός Ζηλωτή
κι εκείνη μ’ ένα δάκτυλο, ένα πόδι
κι αυτά κομμένα
λες κι ο ήλιος και η ποίηση μαζί με τη θάλασσα
για να κάνω τη σύγκριση -για ποιον;-
θα μου ζητήσουν αποδείξεις για την αγάπη
από ερευνητικά σημειωματάρια
που δεν φύλαξα
κι ακόμα…δεν μίλησα για την αγάπη.
μόνο συμβολικά,
γιατί  η αγάπη είναι το σαντάλι του ήλιου
που έμεινε να τον αποζητάμε
και ο ήλιος σαν την ποίηση είναι και τη θάλασσα
και θα είναι πια αδύνατο να το δεχτούν αυτό όλοι
χωρίς απόδειξη, χωρίς το κομμένο μας δάκτυλο
γιατί όλα ένα δάκτυλο
κομμένο θέλουν να δουν για να πειστούν
αυτό που λείπει κι αόρατα δίνει
αποδείξεις
στο σημείωμα
που διαβάζει η ψυχή

*Από τη συλλογή “Τα Σκέρτσα της Αλέγκρας”.