Είναι πρωί

Πρώτα τεντώνομαι στο κρεβάτι.
Σηκώνομαι απότομα.
Πάω για κατούρημα.
Παίρνω την εφημερίδα.
Είμαι μια μικρή μονάδα παραγωγής ενέργειας.

Η δύναμη των νεκρών φύλλων να πέφτουν …
Η δύναμη των δακρύων ενός ανήσυχου παιδιού …
Η δύναμη του εξασθενισμένου ήχου μιας άρπας των Εβραίων
Η δύναμη της περιστασιακής στίξης …
Η δύναμη του «Καλού πρωινού» …

Μια αόρατη μήτρα
ενώνει μικροσκοπικές δυνάμεις.
Είμαι ένας από αυτούς τους κόμβους.
Η γη είναι πάνω στο τραπέζι.
Παίζω ένα επίμονο παιχνίδι με τη γη.

Πίνω χυμό καρότου.
Ενεργοποιώ τον επιτραπέζιο υπολογιστή.
Παραμένω ανυπόμονος για λίγο.
Αναπάντεχες λέξεις εμφανίζονται,
έτσι, σαν φυσαλίδες.

***

Είμαι εγώ

Ξέρω ποιος είμαι.
Αν και είμαι εδώ τώρα,
Μπορεί σύντομα να φύγω.
Ακόμα κι αν φύγω, είμαι ο ίδιος,
αλλά στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να είμαι ο εαυτός μου.

Είμαι εν μέρει γρασίδι.
Μπορεί να είμαι εν μέρει ψάρι.
Αν και δεν ξέρω πώς λέγεται,
Είμαι επίσης ένα κομμάτι λαμπερού μεταλλεύματος.
Και φυσικά είμαι σχεδόν εσύ.

Επειδή δεν μπορώ να εξαφανιστώ ακόμα και αφού ξεχαστώ,
Είμαι μια μελωδία που θα επαναληφθεί.
Είμαι αχνό κύμα και ένα σωματίδιο
που έφτασε μετά από έτη φωτός ως εκ τούτου,
καλπάζω, με συγχωρείτε, στο ρυθμό της καρδιάς σας.

Ξέρω ποιος είμαι,
έτσι ξέρω επίσης ποιος είσαι εσύ.
Ακόμα κι αν δεν ξέρω το όνομά σου,
ακόμα και αν δεν έχεις καταχωρίσει κάπου το όνομά σου,
Θα βγω από τον εαυτό μου και θα μπω σε σένα.

Απολαμβάνω να βρέχομαι με τη βροχή,
λείπει ο έναστρος ουρανός,
γελώ σπασμένα με διάφορα αστεία,
ξεπερνώντας την ταυτολογία του είμαι εγώ,
Είμαι εγώ

*Από τη συλλογή “Watashi” Vagabond Press, 2010.

**Μετάφραση στα αγγλικά από τα ιαπωνικά: Wiliam I. Elliott – Kazuo Kawamura. Απόδοση στα ελληνικά: Δημήτρης Τρωαδίτης