ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΙΣΤΑΝΜΠΟΥΛ

Στην Ιστανμπούλ, στον Βόσπορο,
είμαι ο φτωχός Orhan Veli·
ο γιος του Veli
με την ακατανόητη μελαγχολία.
Κάθομαι στο Ρούμελι*, στην ακτή,
και μουρμουρίζω ένα τραγούδι:

«Οι μαρμαρένιοι λόφοι της Ιστανμπούλ,
βαραίνουν το κεφάλι μου, αχ, οι γλάροι-
δάκρυα, δάκρυα καυτά για την πατρίδα
πλημμυρίζουν τα μάτια μου-
Eda, πεπρωμένο μου,
γεμάτη-άδεια, είσαι πάντα
η αλμυρή πηγή
των δακρύων μου.

Στο κέντρο της Ιστανμπούλ άνοιξαν κινηματογράφοι-
η μητέρα δεν θα μάθει ποτέ για την εξορία μου.
Άλλοι φιλιούνται,
συζητούν
και κάνουν έρωτα-
σημαίνει κάτι αυτό για μένα;
Αγάπη μου,
τρέλα μου,
αχ, εσύ, βουβωνικέ ποταμέ μου».
Στην Ιστανμπούλ, στον Βόσπορο,
είμαι ο φτωχός Orhan Veli·
ο γιος του Veli
με την ακατανόητη μελαγχολία.

[Μτφρ.: Μ. Π.]

*Ρούμελι: Κάστρο στην ευρωπαϊκή όχθη του Βοσπόρου.

***

Η ΓΑΤΑ TOY EROL GUNEY*

Ποίημα για την κριτική στάση
που διατηρεί η γάτα του Erol Gunej
απέναντι στην κοινωνική παθογένεια, την Άνοιξη:

Έναν γάτο και λίγο συκωτάκι
ζητάει μόνο απ’ τη ζωή της.
Έξοχα! Έξοχα!

Ποίημα για την εγκυμοσύνη
της γάτας του Erol Gunej:

Βλέπεις, αυτά συμβαίνουν
όταν γυρνάς στις γειτονιές, την Άνοιξη.
Τώρα πρέπει να μείνεις ξαπλωμένη
-ανήσυχη και σκεπτική—
με το κεφάλι κατεβασμένο.
[Μτφρ.: Μ. Π.]
*Ερόλ Γκιούνεϊ [Erol Gunej, 1914-2009]: Γνωστός Τούρκος μεταφραστής. Υπήρξε στενός φίλος του Orhan Veli.

**Από τη συλλογή «Ο δρόμος μου είναι πλατεία», Εκδόσεις Βακχικόν, 2017. Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας – Μιχάλης Παπαντωνόπουλος.