Όπως πάντα

Είχαμε μαζευτεί πάλι, όπως κάθε μέρα
όμοιοι δίχως αλλαγή,
με τα ίδια πρόσωπα και πουκάμισα
τις ίδιες τυπικές λέξεις κι ιδέες.
Καθόμασταν στο σκουριασμένο κήπο
με τα κίτρινα δέντρα και χόρτα του
χαμένα στη σκιά της μάντρας.
Άξαφνα η σιωπή σκίστηκε στα δυό:
Ο Άρης πέθανε…
και πώς και τί, πάει κι αυτός, κρίμα.

Είχαμε μαζευτεί πάλι — φθινόπωρο άρχιζε —
όπως κάθε μέρα
όμοιοι δίχως αλλαγή,
μόνοι εμείς οι πέντε «εκλεχτοί»
μακριά απ’ τους θόρυβους της πόλης.

Αθήνα, 10 Αύγουστου ’66

***

Πέτρινο καλοκαίρι

Αίσθηση δεν υπάρχει
αυτές τις πύρινες στιγμές, αυτές τις λαθεμένες νύχτες.
Η εκνευριστική ησυχία
των φαινομενικών αντικατοπτρισμών
τη ραχοκοκαλιά σου ερεθίζει.
Άραγε η εξάτμιση των υδάτων
κι η αφαλάτωσή μας
στην άναρχη οδό που περπατάμε
οριστική θε νάναι;
Το στόμα σου ξεραίνεται, ενώ
ποτάμια, χείμαρροι ο ιδρώτας,
πελώριος υδάτινος λαός, ξεχύνεται απειλητικά
στο βάθος
ποτίζοντας τη χλόη σου
τρυπώντας σου τα μέλη.

Καλοκαίρι 1967, ασφυχτικά
ξερή εικόνα
δάσους τροπικού (πυρακτωμένου κάκτου)
σε Μεσογειακό μοτίβο.

Αθήνα, 10 Ιούνη 67

***

Χαραγμένα στην πέτρα

Στο Μάνο

Πέτρα αμίλητη
και πόρτα σφαλιστή.
Χαθήκαμε μες τα σχίνα
να διαβάζουμε χαραγμένα στην πέτρα
Γιάννης Βρεττός 1948,
Νίκος Σούκας 1936…

Πώς πέρασε αυτή η ζωή
και σκάλωσε στο πλακόστρωτο…

Ανάλαφρα πατάει στο πεζούλι.
Όμως δεν κοιτά το ίδιο.
Το βλέμμα άγριο κάτω απ’ το δάσος του φρυδιού
τρυπάει το σώμα των φυλάκων
και πηδώντας τα βράχια
χάνεται στα φουσκωμένα κύματα.

Κάστρο της Πύλου, 28 Αυγούστου ’73

*Από τη συλλογή “Περιπέτεια ή Επιστροφή αρ. 2”, Εκδόσεις Στοχαστής, Γενάρης 1981.