Στο σώμα της καλπάζουν οι ορδές των
εξαπατητών της διπλανής πόρτας
τυχοδιώκτες των υπεραστικών καραβανιών
που έχασαν το χάρτη τους στα Βαλκάνια
μέτοικοι που πλήρωσαν το ναύλο τους σε
πρωινές εφημερίδες και ψυχοτρόπα διόδια
άνεργοι έμποροι προσδοκίας με μάτια
σκοτεινά και δύσβατα
αεριτζήδες μικρόμυαλοι ανεκτίμητης
κοινωνικής χρησιμότητας
έφηβοι ευνούχοι με την αγωνία της στιγμής
να τους κενώνει το στομάχι

μέσα σε αυτούς και εγώ
ένα ασήμαντο τίποτα που χαμηλώνει τα
μάτια του μπροστά στο φως της
που ξενυχτά τις μνήμες του σαν ιερές
προσευχές στα σεντόνια της εργατικής τάξης, βράδια
χωρίς λύτρωση πασπαλισμένα με ξύσματα
μικρομεσαίου μεγαλείου – όνειρα και
έρωτες γελοίων
εγκλωβισμένος σε ένα σώμα αδρονίων που
υπονομεύει κάθε του στύση
ποιητής χωρίς πίστη, νικημένος εξ αρχής
ένας ξένος

και αυτή,
μια μελαγχολική προσδοκία που ξεπουλιέται
στην αγορά του εφήμερου
σαν αφρικάνικο όνειρο ραντισμένο με
αστρόσκονη μιας σαβάνιας νύχτας
λουσμένη στα διάφανα βράδια του αρκτικού κύκλου
ανάμεσα στις εκβολές του μπαμπού και της ελονοσίας
ταξιδευτής στα μήκη και τα πλάτη
στους μοναχικούς ωκεανούς της Νέας Υόρκης
και στα ψυχρά γραφεία των χρηματιστών
άπατρις θηρευτής μιας λαχανιασμένης ευτυχίας
γεμάτη σιγουριά για το μέλλον

αλίμονο, το σώμα αποσυντίθεται
και η ορμή του Δούναβη που κάποτε το
σμίλευε τώρα λιμνάζει
λίγο πριν αντιδρομήσει στην τελική του μοίρα
προς τους καταρράκτες

Αυτό το σώμα θα υμνήσω,
το μαρμάρινο
το παρόντα και αιώνιο
που το δέρμα του αγκαλιάζει ένας μεταξένιος ηλεκτρισμός
και που οι αδένες του αναβλύζουν μέλι και γάλα

αυτό το σώμα,
της επαγγελίας
που μας υποσχέθηκε να δούμε έστω από μια
κορφή τον παράδεισο
και που για χάρη του ταξιδέψαμε σαράντα
ατέλειωτους χειμώνες
κυνηγώντας ανεμόμυλους ή θυσιάζοντας αμνούς

αυτό το σώμα,
που κοχλάζει μέσα στο ανυπόμονο μάγμα
της οδύνης
αγκομαχώντας να αναδυθεί μαζί με το θειάφι
στα ουράνια
απέραντο στο λυκαυγές
στιγματισμένο με δαντέλες γαλανές
και μαργαριταρένια βότσαλα
φωνάζει
με τα κατακόκκινα χείλη του παγωμένα
μπροστά στο επόμενο θήραμα
“είμαι εδώ – και θα ‘μαι για πάντα”

Για πάντα…
μόνο στη φαντασία των ποιητών υπάρχει το
“για πάντα”

*Από την “Ιερουργία της Άνοιξης”.