Λες；

Ακούω να μ’ αγαπάς σαν πέτρα που μόλις
Ξεσκάλισες από την άκρη μιας γης
Κι άλλοτε να με διώχνεις χέρι χέρι
Με δυο τρία φυλλώματα λουλουδιών
Που πάνω τους διάβαζες ,λες, τη μοίρα
Ήξερες να την επιβεβαιώνεις
Με λιγοστές λανθασμένες προφητείες
και τους καταραμένους αγίους μας,
γίναμε ,λες, ο απόηχος
του πιο λίγου ανέμου

***

Ένας- ΈναςΔύο

Να ήμουν χωρισμένη στα δύο
Να είχα δυο εαυτούς
Ένα να κοιμάται, ο άλλος να δουλεύει
Ένας να προνοεί, ο άλλος να παθιάζεται
Ο ένας να παίζει, ο άλλος να μένει σοβαρός
Ο ένας να μαγειρεύει, ο άλλος να γεύεται
Ο ένας να βάζει πλυντήριο , ο άλλος
Να λερώνει τις νόρμες

Να μην γνωρίζει ο ένας για τον άλλον
Κάποια στιγμή να συναντιούνται στο χωλ
Να συστήνονται
Και κάποτε να φτιάχνουν τη «Συνεργατική.Α.Ε»
Μετά από καιρό να της δίνουν και όνομα
«Συνεργατική ¨Ενας & ¨ΕναςΔύο»

Εγώ κάπου ενδιάμεσα να τους παρατήρω
Κι αυτοί να μην με παίρνουν χαμπάρι
Να μαθαίνω απ’ αυτούς
Μια να συγκροτώ
Μια ν’ αφήνομαι

Στον καθρέφτη να με βλέπω πάντα μαζί τους
Ο ένας ν’ αντανακλάται στο ένα μου μάτι,
Ο ένας δύο να τρεμοπαίζει στο δεύτερο
Κάποιες φορές να ξεγελώ μοναξιά
Και κούραση
Αν είχα και ένα- δύο –τρία, θα παίζαμε κάτι
Έτσι, να ‘χαμε κάτι να μοιραστούμε ανώδυνα

Μια παρτίδα αληθινής ζωης,
Θα μας εξουδετέρωνε

Κάποτε νομίζω θα με κούραζαν
Θα τους έβαζα στην ντουλάπα τη δίφυλλη
Και θα τους φορούσα όταν γούσταρα
Δεν θα καταλάβαιναν τη συγχώνευση
Αυτοί
Θα είχαν μάθει
Αφομοίωση και ανάγκη δεν θα τους φόβιζαν

Μπαλαντζάρω σ’ αλήθεια και ψέμμα
Μια συμληρωματική αντίφαση
Πάντα να ολοκληρώνει το αυτονόητο
Ένας: αγάπα με
Ένας Δύο: Το έκανα. Φύγε.

*Τα σχέδια της ανάρτησης είναι της Γεωγίας Τρούλη.